Tot een paar weken geleden kon ik helemaal thuis zitten freaken op mijn studie. Rennend van mijn smartphone naar de tv en van de tv vervolgens weer naar mijn tablet of een boek. Bijzonder nuttig. Kennisverrijking.
Nu, in mijn malaise van 2 weken clean zijn van nicotine, lijkt alles maar nutteloos. Een depressie zou ik het niet willen noemen. Ik heb ooit een depressie gehad en dus roep ik niet bij elke tegenslag dat er iets aan de hand is. Maar mezelf happy noemen zou ik ook niet willen zeggen. Nutteloos. Daar waar ik enkele weken geleden uren geconcentreerd kon werken mag ik nu blij zijn met 5 minuten en dan is er ook nog de vraag van waar doe ik het eigenlijk allemaal voor?
Maandagochtend 27 februari rook ik mijn laatste shaggie, waarna ik de resterende shag, toch nog een behoorlijke volle buil, verdeel onder mijn collega's bij Jobs-Score. De eerste dag is het moeilijkst weet ik uit eerdere ervaringen. Het is ook de dag die het meest oplevert. Je voelt de verdoving wegtrekken uit je mond. Het slijm in je keel minder worden. En je begint weer smaak te krijgen. Maar die eerste dag is daar die zucht. Naar tabak, Naar roken, Naar nicotine. Naar dat ontspanmomentje. Naar dat pauzemomentje. Contemplatie. Alert zijn. Orale fixatie.
Het zit er allemaal niet in. Die eerste dag is gewoon tuchten. En dat doe ik dan maar. Ik gebruik meditatietechnieken. Leg de nadruk op het positieve en verklein het negatieve. Conditioneer mezelf. Dat lukt. De eerste dag zit erop.
De tweede dag is 50% makkelijker dan de eerste dag. Maar ja, je hoeft maar één keer in de fout te gaan en je zit weer aan het roken. Het is niet 1 sigaret en daar houd ik het bij. Nee, het is 1 sigaret roken en meteen weer als een stoomboot, 40 shaggies op een dag, roken.
De geur van teer trekt langzaam weg. Mijn kleding en beddengoed die ik gebruikt heb tijdens het roken gooi ik de was in want ik ruik opeens wat andere mensen ook aan mij moeten ruiken, die teergeur. Langzaam met de dagen heen verdwijnen de teerplekken op mijn vingers.
Ik ben nog aardig actief maar in week 2 word ik plotseling snipverkouden en slaap 36 uur. De periode van inactiviteit is gekomen. Ik ben bekend met inactiviteit van eerdere burn-outs en vroeger gebruikte ik cocaïne om dat op te heffen, dat gebruik ik niet meer, nu gebruikte ik nicotine, maar ook dat zet ik nu stop. Ik weet wat ik moet doen. Mezelf activeren. Zorgen dat ik opsta. Zorgen dat ik iets ga doen. Mezelf toeschreeuwen dat ik de afwas doe, dat ik lees, dat ik oefeningen ga doen.
Langzaam voel ik de verdoving van de nicotine wegtrekken vanuit mijn lichaam. Vanuit mijn mond tot zelfs mijn billen toe en inderdaad, ook mijn geslachtsdeel is opeens veel gevoeliger. Mijn buitenste defensieschild verdwijnt en ik word gevoeliger, maar als altijd voorbereid op aanvallen komt mijn valscherm meteen in actie wanneer ik in één van die dagen aangevallen wordt. Ik ben uiteindelijk niet afgestudeerd in Dordt om me door een paar palingvissers op te laten janken.
Alle studie lijkt nutteloos maar tegelijkertijd ben ik vrij resoluut in mijn voornemen en laat me niet van mijn koers afbrengen al zit er dan misschien een uitstel van enkele dagen of weken in, het wordt geen afstel. Ik weet dat ik het moeilijk heb. Maar ik heb ook hoop dat ik deze periode doorsta en dan mijn echte eigen identiteit kan zijn. Op dit moment wat me stopt om weer te gaan roken is dat ik niet weer een afkickperiode wil doormaken en ten tweede dat ik de smaak van teer walgelijk vind. Dus dat houd ik nu voor ogen. En als positief dat ik geld overhoud en nu tenminste naar bijeenkomsten kan gaan zonder me kapot te hoeven schamen voor mijn geur voor de persoon waar ik naast zit. En mijn luchtpijp is schoon. Ook erg fijn.
Tuurlijk, ik heb mijn zwakke momenten. Maar ik heb goede hoop dat het gaat lukken. Met name omdat ik van lekkere dingen houd en roken is, als je er niet aan gewend bent, niet lekker. En als je er wel aan gewend bent merk je er eigenlijk niet veel van. Het is de apathie die kan zorgen dat ik terugval, of stress. Dat zijn bekende valkuilen. En hoewel ik niet zo alert ben als wanneer ik rook, ben ik wel gevoeliger nu ik niet rook, dus dat moet lukken.
