Een Rustdag

 Vandaag is een rustdag voor me. Soms is dat zondag, vaak is dat zaterdag. Zaterdag is de dag direct na de werkweek dus die komt het beste uit. Het is zeker nu belangrijk om rust te nemen daar mijn receptoren steeds gevoeliger worden en daar heb ik tijd voor nodig om me daaraan aan te passen. Met name mijn ogen zijn heel gevoelig en dat vertaalt zich al snel in een oververhit hoofd leidend naar hoofdpijn. De gordijnen zijn dan ook dicht overdag en buiten moet ik met een zonnebril op lopen. Die voldoet echter niet helemaal dus morgen even naar de Action voor een donkerder zonnebril. 

Het is een goede week geweest. Lekker gewerkt en met veel mensen een praatje gemaakt. Dat vind ik leuk. Ook heb ik deze week 3 langere gesprekken gehad, wat ik mijn 1-uur-sessies noem. Dit omdat bij mij automatisch na 1 uur met iemand praten het licht uitgaat. Ik verlies mijn geconcentreerdheid en ook mijn interesse in dat daarvoor net nog boeiend gesprek. Die langere gesprekken mogen er wel wat meer zijn en ik denk met heimwee terug aan de vele, vele gesprekken die ik vroeger had toen ik een zeer druk sociaal leven had als lid van de vrijmetselarij, daarnaast nog lid van een sekte en dan ook nog regelmatige cocaïne snuif avonden met vrienden. Maar alles heeft zijn prijs. Door langere tijd alleen te zijn heb ik zaken op een rijtje kunnen zetten die mij anders nooit duidelijk waren geworden. Leven als een kluizenaar kan eenzaam zijn, of alleen zijn is misschien een beter zinstelling, maar het heeft als voordeel dat je tijd hebt. En als je echt duidelijkheid wil hebben heb je tijd nodig. Eigenlijk is de regel hoe meer je wil weten hoe meer tijd je nodig hebt. En die had ik nu.

Ik ben enige maanden geleden op het eindpunt gekomen. Er valt niets meer te weten op het punt, of de top zo u wilt, waar ik nu ben. In de breedte nog wel. Daar is gelukkig nog veel ruimte dus ik zal wel altijd bezig zijn. Maar in de hoogte niet. Dat is fijn. Een zoektocht is leuk maar een oneindige zoektocht heeft geen nut. Het vinden van het antwoord, de antwoorden, en het daarmee gepaard gaan van verblijven op de top geeft mij veel rust. Iets wat fijn is voor een tientallen jaren geleefd leven met een rusteloze geest. Altijd maar zoekend. 

Daardoor kan ik nu naar buiten kijken. Ik leefde in mijn eigen wereld. Druk met mijn eigen beslommeringen. Die wereld is nu vervolmaakt en dat geeft me ruimte om me nu met andere mensen bezig te houden. Met hun wereld. Daardoor merk ik dat mensen geïnteresseerd in me zijn, of in ieder geval dat ik behoorlijk de aandacht trek. Dat is wel in overeenstemming met een paar testen die ik recentelijk heb gemaakt waarin naar voren kwam dat ik bijzonder charismatisch ben. Zelf voel ik dat niet helemaal zo. Ik voel me zelfverzekerd. Vooral vanuit mijn eigen. En dat schijnt dus een bepaalde uitstraling te hebben. Als is charisma natuurlijk meer dan alleen zelfvertrouwen. Maar wat dat zou ik niet weten. Daar verdiep ik me ook niet in. Net zo min als methodieken om vrouwen te versieren of meer zelfvertrouwen te krijgen omdat ik zo ongekunsteld mogelijk hierin wil zijn. Ik wil zo echt mogelijk zijn. En dat lukt aardig. Daar ben ik wel tevreden over.

Daar maak ik wel fouten in. Wie niet. Vooral omdat ik een bepaalde lompheid bezit. Dat merk ik wel aan reacties van mensen op sommige van mijn woorden of daden. Vaak is dat ook de bedoeling. Het is een interventie van mijn kant. De hele tijd maar subtiel zijn schijnt niet effectief te zijn, of mensen willen het niet laten merken, en dan gooi ik even die botte bijl ertegen aan. Totdat ik zeker weet dat er een effect gegenereerd wordt. Maar ik maak fouten. En die probeer ik de keer erna beter te doen. En soms gaat dat goed, en soms ook niet. Maar als je niets doet gebeurt er zeker niets en dat is op zeker fout. 

Resumerend: Today Was A Good Day