De Soap

Ik heb geleerd om mijn oor te luisteren te leggen in de ether waar het een kakafonie is van de informatiezee. De kunst is uit de overdaad van info de ter zake doende eruit te filteren. Daarbij word ik goed geholpen door mijn algoritme en soms heb ik binnen 3 seconden na inloggen al mijn vondst gedaan. Ik weet natuurlijk wel wat ik zie, maar ik weet niet wat ik niet zie. Over het algemeen gesproken. Dat is meer een aanvoelen. Tussen de regels doorlezen. En binnen mijn al-kennis is redelijk in te schatten wat mij niet bereikt. Tuurlijk ga ik ervan uit dat ik onjuist informatie krijg voorgeschoteld. Een hapje speciaal voor mij klaar gemaakt. Maar dan baseer ik me op dat ik al rond mijn 12e intensief het nieuws volg en omdat ik toen onbetekenend was ervan kan uitgaan dat het nieuws van toen juist was en gebaseerd op dat ijkpunt kan ik wel redelijk inschatten of het juiste info is of juist een fake-story. Sowieso hebben de meeste fake-stories een Pipo-de-Clown-gehalte dus zijn ze vrij makkelijk te onderscheiden. Ik probeer op basis van die info trends te zien of toekomstige gebeurtenissen en als die negatief zijn probeer ik die pro-actief te voorkomen. Teveel ingrijpen in de toekomst is echter niet geoorloofd daar anders de tijdlijn beschadigd raakt en men daardoor in Chaos terecht kan komen. Bijvoorbeeld het vervallen van de wet van zwaartekracht.

 Ik volg het nieuws omdat ik meen dat niets onbelangrijk is. Dat alles zich met elkaar verhoudt. Dat een oorlogsverklaring van Putin net zo belangrijk is als dat een indiaan in de Amazone een kopje koffie drinkt. 

Ik meen dat elke actie een reactie veroorzaakt. Van deze theorie ben ik niet de uitvinder, een Broeder van me heeft enige tijd geleden al een boek geschreven over hoe ons misbruik van de Aarde de rechtsreekse oorzaak is van natuurrampen, zoals de tsunami van 2004. Je zou het karma kunnen noemen. Ik ga daar wat dieper in en volgens mij kan het zo zijn dat als ik de straat schuin oversteek in Rotterdam, dat daardoor een junk in Amsterdam een fiets steelt. 

Binnen het Universum stellen we weinig voor. Zo is de algemene gedachte als we de grootsheid aanschouwen van de sterrenhemel. Zo boven, zo beneden. Dat wordt over het algemeen opgevat als dat de stand van de sterren uitwerking hebben op ons gedrag en ons leven. Ik zeg u dat het echter ook andersom geldt. Uw leven heeft invloed op hoe de sterren bewegen. En vanuit die optiek bent u zeker niet onbelangrijk. Sterker nog; U bent zeer belangrijk!

Of u nu de melkman bent op de hoek van de straat, of de president van Italië, of een wielrenner zwoegend op de wegen van Iran, u heeft allen dezelfde importantie. Ik meen dat we allen verbonden zijn door een netwerk. Dat betekent niet alleen dat een vlinderslag in het Suezkanaal een tornado kan veroorzaken in Washington maar dat elke daad, negatief of positief, een reactie veroorzaakt. Als ik lees over een ramp, dan is ten eerste het ongeluk zelf de oorzaak, een lekke band bijvoorbeeld, maar ten tweede denk ik dan dat iemand weer iets geflikt heeft waardoor God, of de Natuur, of Ying Yang, hoe je het ook noemt, het nodig vindt dat door een reactie het evenwicht hersteld moet worden. Zo meen ik dat de vele natuurrampen die zich op dit moment in de USA afspelen zeker komen door andere gebeurtenissen op de wereld. En dat kan desnoods zijn dat er een koala beertje dood werd gereden door zo'n 3-container truck. 

Ik beschouw ons als uniek en waar in onze algemene perceptie de beroemdheden het belangrijkst zijn, zie ik dat anders. Niet omdat ik zo medelevend ben ten aanzien van arme mensen maar omdat ik meen dat alles op Aarde een rol speelt in de Kosmische bewegingen. Sterker nog, ik zet er 1 miljoen euro op dat we inderdaad zoals in een aflevering van South Park, inderdaad dus allemaal hoofdrolspelers zijn in de Universele Goede Tijden. Slechte Tijden soap. Omdat alom overal bekend is dat een vingerbeweging van zomaar een Soedanees in de woestijn zorgt voor de geboorte van een nieuwe ster in Aldebaran. Dus vandaar. 

Nou ja, dus vanuit dat inzicht leef ik mijn leven en ik ben bewust bezig om een leven te leven waaraan een verhaal verbonden is dat zo episch is dat de mensen er over 1 miljoen jaar nog over praten.

Er zitten verschillende lagen in dit verhaal. Deze lagen bestaan zowel afzonderlijk als tegelijkertijd. Dat is niet een kwestie van begrijpen, dat is een kwestie van aanvaarden. 

De beste raad die ik u kan geven is dit: verbeter de wereld door jezelf te verbeteren. 

En doe je dat dan doe je al heel wat.

De rippartij

1995. Een vriend van me, Julius Kahle, leert in de Flamingo, een nachtcafe in Dordrecht, een Engelse vrouw kennen die een relatie heeft met een man die via Schiphol cocaïne Nederland insmokkelt. Julius wordt verliefd op haar of verliefd op haar geld, in ieder geval tipt hij de politie en de vriend van de Engelse vrouw wordt gearresteerd. De Engelse vrouw, Susie, is nu alleen, met een partij coke. Het zou hierbij om 40 kilo gaan ter waarde van 1 miljoen gulden. Die blijkt later gewoon in een schuur te liggen op de Sandenburg, daar waar ook Gerrie Klok woont.

Julius begint een relatie met Susie en onder zijn druk verkoopt ze de coke zonder de eigenaar, het Cali-kartel, te betalen. Vanwege de goedkope prijs van de coke ben ook ik één van de kopers. 

Maar de eigenaren willen hun geld.

Enige weken later staat Stefan Meeuwesen voor mijn deur aan de Visstraat 60 met 2 Italianen van de n'Drangheta, Pascal uit Alblasserdam, een soldaat van de mafia, en een capo, een kleine man in kostuum. Ze willen zogezegd 1 kilo coke van me kopen. Ik laat ze de coke zien die ik in huis heb maar ze zijn opeens niet meer geïnteresseerd. Later blijkt dat ze op zoek zijn naar de geripte partij en omdat ik de coke puur aan ze heb aangeboden is het voor de Italianen mogelijk om hun coke te herkennen.

De coke blijkt van Lorse, van het woonwagenkamp Zwijndrecht, en van de n'Drangheta. 

Zowel Lorse, als Ed Aluy, die op mij wordt afgestuurd door Lorse, als de Italianen, proberen me te vermoorden. Alle 3 de pogingen mislukken. Wel wordt Susie, bij mijn beste weten, door Ed Aluy vermoord in mijn woning op de Visstraat 60. Dit schijnt een bloedige moord te zijn want de woning moet worden schoongemaakt door Peter Schut sr, van het woonwagenkamp op de Heelalstraat, en als het ergste bloed is opgeruimd, dan door Marcel van de Burgh, deze komt later bij me klagen dat hij zo heeft moeten poetsen om de bloedvlekken van de muur te krijgen. 

Einde rapport. 

Verhuizen

 Er is een verlangen in me om te verhuizen, een "burning desire." Dat zal voortkomen omdat we als gezin vroeger vaak zijn verhuisd, elke paar jaar weer ergens anders naar toe. Mijn vader heeft die traditie na de scheiding voortgezet en uit mijn hoofd kan ik wel 10 adressen noemen waar hij in Rotterdam e.o. heeft gewoond. Wat bij dit verlangen komt is de wens om ver te verhuizen. Naar het buitenland. Eerder ben ik met heimwee uit militaire dienst ontslagen. Dit was echter meer de wens om bij mijn toenmalige vriendin te zijn dan echte heimwee. "Affaires des amoreux." Toch met heimwee rekening houdend, alle opties, zoals altijd, overwegende, heb ik mezelf door de jaren heen bewust getraind om langer van huis te zijn. Beginnend met een weekje hier en en weekje daar. Later een volle maand in het verre India. En weer later 4 maanden in India weer. Maar bijvoorbeeld ook 4 maanden ergens op een camping in Noord-Brabant. 

Emigratie moet dus haalbaar zijn. Zeker als daar nog de mogelijkheid in zit van af en toe even een weekje buurten in het moederland. 

Zo ben ik al aan het rondsnuffelen op het internet naar mogelijkheden. 

Er zijn 4 opties:

1. Blijven waar ik woon. De flat wordt gerenoveerd voor de toekomst. Is best ruim. Centraal gelegen. Je weet wat je hebt. En ik heb het goed daar.

2. Gedwongen verhuizen door bouwplannen van de gemeente. En dat zal dan wel Capelle of Alexander worden. Niets mis mee. Nieuw avontuur. En naar verwachting een nieuwere woning. 

3. Verhuizen naar een andere gemeente. Nadeel is dat het inkomen moeilijk te regelen is en dat veel gemeenten een gesloten gemeenschap bezitten. Zo hoef je bijvoorbeeld niet te gaan wonen in bepaalde wijken in Breda want de mensen daar kijken je weg. In het gunstigste geval. 

4. Emigratie. 

Wanneer je gaat kijken voor emigratie is natuurlijk de eerste vraag: "Waar naar toe?" Hoewel er veel landen mooi zijn, eigenlijk alle landen wel, gaat mijn voorkeur uit naar een Westers land. Veel landen hebben praktische problemen die het onaantrekkelijk maken om daar permanent te gaan wonen. Een land zoals China bijvoorbeeld is nogal snel in het beschuldigen van mensen voor spionage. Zodra de EU of Nederland even ruzie heeft met China zit je al in het cachot daar als een veredelde gijzelaar. In Afrika, en nu ben ik wel heel generaliserend, worden teveel blanken vermoord. In Zuid- en Midden-Amerika is teveel "gang violence" naar mijn idee. En het klimaat in die 3 werelddelen staat me ook tegen. Australië is mooi maar te ver weg van de rest van de wereld. 

Wat ik zoek is een knooppunt. Ierland bijvoorbeeld valt dan weg want dat is een tak, geen knooppunt. In Ierland ga je alleen Ieren ontmoeten terwijl in een knooppunt zoals Rome of Brussel of mijn huidige residentie Rotterdam, daar zal je minstens 100 nationaliteiten ontmoeten op 2 vierkante kilometer. Effectiviteit. 

Op deze zoektocht waarmee ik al een tijdje bezig ben is het eerste land wat mij te binnen schiet Duitsland. Mede onder invloed van Ron, mijn vroegere begeleider, die zijn baan opzegde om met een beter loon en een groter huis naar Duitsland te verhuizen. Als je dan wat langer bezig bent in die speurtocht naar nieuwe bestemmingen merk je dat de Duitsers zelf weer naar Zwitserland trekken. Ook mooi, en bergen, dat is een grote plus. Maar ergens in mijn achterhoofd zit dat korte verblijf van een paar uur in 2010 in Zwitserland waar ik nogal een rare smaak van overhield. Ik kon me, waar ik anders heel inschikkelijk ben, niet identificeren met de Zwitsers. Het was te donker daar. 

Maar ok. Rondkijken dus, en dan is de "sky the limit", alles is mogelijk. Daar ben ik vanuit gegaan. De USA is zeker een optie. De risico's om daar in serieuze problemen te komen zijn echter hoog. Te hoog. Canada heeft voor mij dezelfde smaak als Australië. Geen peper en geen zout. Frankrijk is al volledig platgetreden door toeristen. Spanje idem. En Portugal wonen bekenden van me die ik niet wens te ontmoeten. Niet omdat ik ze niet mag, maar gewoon, heb ik geen zin in. Ik wil een nieuwe start. Een blanco start. Oost-Europa valt af omdat de levensstandaard daar nog te laag is. Ga je een beetje rijk wezen onder de arme mensen. Zoiets wil je toch niet. Een permanente status van onbehagen. Bij hun en bij mij. De Arabische landen hebben als nadeel dat ik geen Arabier ben. En de Scandinavische landen hebben de vervelende gewoonte om in de zomer een hoog percentage daglicht te hebben en zeer, zeer weinig nacht. Iets wat me in een wrak zou veranderen.  

Londen niet. En dan vraag je je natuurlijk af waarvoor Londen niet? Als er een knooppunt in de wereld is dan is dat wel Londen. Nou, ik ben daar al vertegenwoordigd. Het zou misbruik zijn van "natural resources" als ik daar dan ook nog eens ga rondhuppelen. Effectiever is iemand daar op dat eiland en een ander iemand, ik dus, op het vasteland. 

Blijft over: Italië. Israël en België. En natuurlijk al die kleine staatjes zoals Andorra, Liechtenstein en Luxemburg. Niet Monaco. De reden daarvoor lijkt me wel bekend. 

We gaan het zien.