Verhuizen

 Er is een verlangen in me om te verhuizen, een "burning desire." Dat zal voortkomen omdat we als gezin vroeger vaak zijn verhuisd, elke paar jaar weer ergens anders naar toe. Mijn vader heeft die traditie na de scheiding voortgezet en uit mijn hoofd kan ik wel 10 adressen noemen waar hij in Rotterdam e.o. heeft gewoond. Wat bij dit verlangen komt is de wens om ver te verhuizen. Naar het buitenland. Eerder ben ik met heimwee uit militaire dienst ontslagen. Dit was echter meer de wens om bij mijn toenmalige vriendin te zijn dan echte heimwee. "Affaires des amoreux." Toch met heimwee rekening houdend, alle opties, zoals altijd, overwegende, heb ik mezelf door de jaren heen bewust getraind om langer van huis te zijn. Beginnend met een weekje hier en en weekje daar. Later een volle maand in het verre India. En weer later 4 maanden in India weer. Maar bijvoorbeeld ook 4 maanden ergens op een camping in Noord-Brabant. 

Emigratie moet dus haalbaar zijn. Zeker als daar nog de mogelijkheid in zit van af en toe even een weekje buurten in het moederland. 

Zo ben ik al aan het rondsnuffelen op het internet naar mogelijkheden. 

Er zijn 4 opties:

1. Blijven waar ik woon. De flat wordt gerenoveerd voor de toekomst. Is best ruim. Centraal gelegen. Je weet wat je hebt. En ik heb het goed daar.

2. Gedwongen verhuizen door bouwplannen van de gemeente. En dat zal dan wel Capelle of Alexander worden. Niets mis mee. Nieuw avontuur. En naar verwachting een nieuwere woning. 

3. Verhuizen naar een andere gemeente. Nadeel is dat het inkomen moeilijk te regelen is en dat veel gemeenten een gesloten gemeenschap bezitten. Zo hoef je bijvoorbeeld niet te gaan wonen in bepaalde wijken in Breda want de mensen daar kijken je weg. In het gunstigste geval. 

4. Emigratie. 

Wanneer je gaat kijken voor emigratie is natuurlijk de eerste vraag: "Waar naar toe?" Hoewel er veel landen mooi zijn, eigenlijk alle landen wel, gaat mijn voorkeur uit naar een Westers land. Veel landen hebben praktische problemen die het onaantrekkelijk maken om daar permanent te gaan wonen. Een land zoals China bijvoorbeeld is nogal snel in het beschuldigen van mensen voor spionage. Zodra de EU of Nederland even ruzie heeft met China zit je al in het cachot daar als een veredelde gijzelaar. In Afrika, en nu ben ik wel heel generaliserend, worden teveel blanken vermoord. In Zuid- en Midden-Amerika is teveel "gang violence" naar mijn idee. En het klimaat in die 3 werelddelen staat me ook tegen. Australië is mooi maar te ver weg van de rest van de wereld. 

Wat ik zoek is een knooppunt. Ierland bijvoorbeeld valt dan weg want dat is een tak, geen knooppunt. In Ierland ga je alleen Ieren ontmoeten terwijl in een knooppunt zoals Rome of Brussel of mijn huidige residentie Rotterdam, daar zal je minstens 100 nationaliteiten ontmoeten op 2 vierkante kilometer. Effectiviteit. 

Op deze zoektocht waarmee ik al een tijdje bezig ben is het eerste land wat mij te binnen schiet Duitsland. Mede onder invloed van Ron, mijn vroegere begeleider, die zijn baan opzegde om met een beter loon en een groter huis naar Duitsland te verhuizen. Als je dan wat langer bezig bent in die speurtocht naar nieuwe bestemmingen merk je dat de Duitsers zelf weer naar Zwitserland trekken. Ook mooi, en bergen, dat is een grote plus. Maar ergens in mijn achterhoofd zit dat korte verblijf van een paar uur in 2010 in Zwitserland waar ik nogal een rare smaak van overhield. Ik kon me, waar ik anders heel inschikkelijk ben, niet identificeren met de Zwitsers. Het was te donker daar. 

Maar ok. Rondkijken dus, en dan is de "sky the limit", alles is mogelijk. Daar ben ik vanuit gegaan. De USA is zeker een optie. De risico's om daar in serieuze problemen te komen zijn echter hoog. Te hoog. Canada heeft voor mij dezelfde smaak als Australië. Geen peper en geen zout. Frankrijk is al volledig platgetreden door toeristen. Spanje idem. En Portugal wonen bekenden van me die ik niet wens te ontmoeten. Niet omdat ik ze niet mag, maar gewoon, heb ik geen zin in. Ik wil een nieuwe start. Een blanco start. Oost-Europa valt af omdat de levensstandaard daar nog te laag is. Ga je een beetje rijk wezen onder de arme mensen. Zoiets wil je toch niet. Een permanente status van onbehagen. Bij hun en bij mij. De Arabische landen hebben als nadeel dat ik geen Arabier ben. En de Scandinavische landen hebben de vervelende gewoonte om in de zomer een hoog percentage daglicht te hebben en zeer, zeer weinig nacht. Iets wat me in een wrak zou veranderen.  

Londen niet. En dan vraag je je natuurlijk af waarvoor Londen niet? Als er een knooppunt in de wereld is dan is dat wel Londen. Nou, ik ben daar al vertegenwoordigd. Het zou misbruik zijn van "natural resources" als ik daar dan ook nog eens ga rondhuppelen. Effectiever is iemand daar op dat eiland en een ander iemand, ik dus, op het vasteland. 

Blijft over: Italië. Israël en België. En natuurlijk al die kleine staatjes zoals Andorra, Liechtenstein en Luxemburg. Niet Monaco. De reden daarvoor lijkt me wel bekend. 

We gaan het zien.