Moonshot

 Theoriserend heb je een element dat in zulke grote hoeveelheid aanwezig is dat het 8 miljard mensen dagelijks van welvaart kan voorzien. Dat is 1. Binnen een chemisch, natuurkundig of digitaal proces waarin 1 element, 10.000 producten oplevert. Energie, voedsel, metaal, zoiets. Dat is 2. En idealiter moet aan het einde van dat proces hetzelfde element weer gevormd worden. Dus dat er geen verspilling c.q. verlies is. Dat is 3 en daarmee geef ik jullie het raadsel van de dag.

Zoiets noemen we een "moonshot." Een uitvinding die voortkomt uit de toekomst. Men zag zichzelf naar de maan gaan en dus heeft men ruimtereizen uitgevonden: "moonshot." Het is mijn overtuiging en met mij vele anderen, dat hedendaagse uitvindingen voortkomen uit de toekomst. Dus omdat de magnetron bestaat in de 90'er jaren wordt deze uitgevonden in de 50'er jaren. Maar maak je geen zorgen dat jij, of je vriendengroep dit raadsel moet gaan oplossen. Mag natuurlijk altijd, daar niet van, maar het is al uitgevonden. Namelijk door Nikola Tesla, je weet wel waar Musk zijn auto naar genoemd heeft. Ik heb ergens in de duistere spelonken van het internet een blik mogen werpen op zijn plannen en die zien er zeer veelbelovend uit. Waarvoor zijn ze dan nog niet in de praktijk gebracht? Nikola Tesla is als een berooid man gestorven, bestolen van al zijn ideeën, door de machthebbers van dat moment, trouwens ook van dit moment, de grote oliemaatschappijen. Machtig vanwege het vele geld. Maar aan dat geld zijn meteen ook grote belangen gekoppeld. Vandaar dat al Tesla's uitvindingen ergens in een doos liggen en die dan weer in een kluis met een deur van 4 meter dik.

Het huidige plan is dat men doorgaat met de huidige opzet totdat de fossiele brandstoffen op zijn en tijdens dit proces wil overgaan op "groene" energie, uiteraard ook in bezit van de oliemaatschappijen en alle daaraan gekoppelde bedrijven, wat zo wat de volledige economie is. Er is dus zeker ruimte voor kritiek maar dit is het systeem waar de wereld op draait. Er is geen alternatief.

Het probleem van deze denkwijze is dat het weer zo'n typische manager uitgangspunt is: "het gaat goed nu, dus we gaan gewoon door totdat het fout gaat. Als we maar geld verdienen." Er is geen visionaire blik. Er wordt niet proactief gedacht. Ja maar, hoor ik je zeggen, elektrische auto's dan of windmolens. Allebei, en de rest van die gepimpte slogans ook, een failliet systeem. Omdat er niet genoeg elektriciteit is voor alle auto's die geproduceerd dienen te worden en ook nog eens niet genoeg grondstoffen voor alle benodigde accu's en met een enorm milieuvervuiling krijgen te maken door oude accu's. Wat windmolens betreft heb je zowat heel Nederland vol nodig om een kutdorp zoals Urk te voorzien van elektriciteit. Enz. , enz.

In de alchemie is het grote doel ook wel het Grote Werk genoemd, lood omzetten naar goud. Met de huidige prijzen van lood kun je dat beter lood laten. Met name vanwege de te verwachten prijsstijgingen in de toekomst en de schaarste van delfstoffen die er zal ontstaan, of eigenlijk er al is. Niet voor niets kan de gemiddelde wapenfreak in de USA in geen enkele wapenshop nog kogels vinden en moet het Nederlandse leger 5 jaar wachten op zijn bestelde tanks. Lood omzetten in goud is nooit gelukt en daarom roept men tegenwoordig maar dat het bij alchemie om een geestelijke verrijking gaat, een beter mens worden. Alchemie komt in de mode in de 16e eeuw en is gebaseerd op Griekse en Egyptische wijsheden. Dat is altijd leuk als de mens wat probeert, in de natuur echter vinden we al talloze voorbeelden van uitvindingen van de mutatie naar goud. De graankorrel, de rijstkorrel, eigenlijk al het zaad, inclusief het menselijk zaad, dat zich duizendvoudig zelfs miljoenvoudig vermenigvuldigt. Dan is er natuurlijk de fotosynthese, het oneindig omzetten van koolstofdioxide naar zuurstof, en zo is er veel meer met als hoogtepunt ons beginpunt de Big Bang, waarin het volledige Universum is geschapen uit 1 punt.

Ons systeem is eindig, is ook eigenlijk allang failliet, en is als we eerlijk zijn één grote luchtballon wachtend om doorgeprikt te worden. De energie raakt op, delfstoffen raken op, voedsel raakt op, geld is niet gebaseerd op bezit maar op schuld, klimaatverandering zorgt voor steeds grotere natuurrampen, kortom alles gaat richting het ravijn. Het enigste positieve is dat we recentelijk bereikt hebben dat er een stop is op de groei van de wereldbevolking. Dat is ook meteen wel het belangrijkste.

Gisteren keek ik naar een documentaire over miljardairs. Aan het einde van de reeks was er veel kritiek op die miljardairs, voornamelijk van mensen die miljonair zijn. Maar die zullen het ons wel even vertellen. Je merkt dat de grootste kritiek van media en aanverwante bronnen voortkomt uit het feit dat de journalistiek wil dat de mensen hun linkse indoctrinatie opvolgen, hand in hand met het lerarenkorps. En als er dan mensen opstaan die een andere mening hebben worden ze neergesabeld door die zichzelf als moraalridders ziende media op tv, krant, internet en zelfs op billboards. Zo ben ik niet. Of wel. Ook ik sabel mijn tegenstander neer. Met de pen uiteraard. Ik zie echter de miljardair of het kapitalisme zeker niet als de vijand. Ik zie ze inderdaad als scheppers van welvaart en voorspoed.

Het klinkt mooi om te zeggen dat welvaart gelijk verdeeld moet zijn. Zeker, een nobele gedachte. Wel een domme gedachte. Laten we eerlijk zijn mensen, binnen 2 dagen heeft 80% van de bevolking al zijn geld er doorheen gejast. Waarna het vervolgens toch, binnen de natuurlijk pyramidecontructie, terecht komt bij enkelen. Er is altijd armoede geweest, en ellende. Ik durf echter rustig te stellen dat er veel minder armoede en ellende is dan 100 jaar of zelfs 20 jaar geleden. En dat komt dus voort uit ons kapitalisme. Eén van de beslissende factoren daarin is dat door de verzameling van geld op centrale punten er ook grote projecten kunnen worden begonnen en daarmee vooruitgang kan plaatsvinden, die weer zorgt dat het, misschien niet voor het individu maar wel voor de groep, beter gaat.

Dat de vooruitgang geleid wordt door een stelletje arrogante, betweterige kwallen die zich in weelde baden, ben ik volledig met je eens. Maar het is alleen deze menssoort die zijn nek zover durft uit te steken dat hij risico's neemt, 120 uur in de week werkt en zich suf denkt over de toekomst. Ere wie ere toekomt.

Werkpunten: Matigheid. Omzetten van het systeem naar Nikola Tesla. Hergebruik delfstoffen.

Een nieuwe Tesla of Einstein is daarbij altijd welkom.

Ik sluit af met een dankwoord aan één van mijn mentoren Cagliostro met wie ik vele uren van gedachten heb mogen wisselen. Dank!

Het meesterplan om rijk te worden

 Er zijn dus meer dan genoeg dingen die ik wil bezitten en daar is geld voor nodig. In de video die ik in vorig blog heb genoemd worden er meerdere wegen besproken om dit doel te bereiken.

1. Leer over geld. Dat heb ik gedaan. Dus de belangrijkste horde is genomen.

2. Spaar geld. Allemaal leuk gezegd maar ook al spaar ik 20 jaar lang iedere cent die ik binnen krijg dan heb ik nog niet meer dan 20.000 op de leeftijd van 75 jaar en met een inflatie van af en aan 5%. Van die 20.000 kan ik dan nog net een blikje cola kopen. Sparen. Waarvan. Ik mag al blij zijn als ik mijn brood voor die dag kan betalen. Dus zeggen dat ik moet sparen is typisch zo'n uitspraak van iemand die nooit aan de onderkant heeft geleefd.

3. Investeer je geld. Bijv in onroerend goed. Of aandelen. Of  crypto valuta. Dan moet je wel geld hebben om te investeren. Daarnaast zijn de marges met investeren zo klein dat je ook nog eens veel geld moet hebben. Ook dit voorstel is niet realistisch.

4. Zet een zaak op of ga de handel in. Ik hou er niet van om aan mensen te moeten vragen of ze alsjeblieft iets van me willen kopen. Daarvoor zat ik ook in de dope. Dan vragen ze aan mij of ze mogen kopen. Maar dat ik mijn hand moet open houden. Alsjeblieft moet vragen. Met dan nog een gedwongen glimlach erbij en persé aardig zijn. Nee, daar heb ik geen zin in. Bovendien merk ik al enige tijd dat geld me niet gegund wordt en dat mijn verkoop van wat dan ook geboycot wordt door de grote goegemeente. Het heeft geen zin dus.

5. Werken. Er is niemand die mij een echt hoog loon gaat betalen en ik ben niet meer in staat om veel te werken. Ook hoogwaardig werk zit er niet meer in. Ik mag al blij zijn als het me lukt om een frikandel te frituren. Verder zit ik snel in de stress en hup, op naar de ziektewet. Ook dit vervalt. 

6. De lotto winnen. Gaat niet gebeuren. 

7. Projecten. Geen enkel teken van leven op dat gebied anders dan een obligaat knikje.

8. Uitvindingen. Zogenaamd gelooft men me niet en wil die niet kopen maar ondertussen word ik bestudeert alsof er 1 biljoen van afhangt. 

Resumerend kom ik tot de conclusie dat "men" alle paden voor mij heeft afgesneden. En mij in een isolement dwingt. Men is te bang voor de mogelijkheden die rijkdom mij zou verstrekken. 

Er zit schoonheid in een simpel bestaan. Levend als een "warrior-monk." In armoede levend en dit lot delend met de andere mensen in mijn wijk, stad en mijn collega's. De armoede valt mee. Voor mij dan die 4x alles kwijt is geraakt. Dus ik denk dat ik blij mag zijn dat me nog enige voorspoed wordt gegund. Al denk ik eerder dat de reden daarvoor is dat ze me liever in een gouden kooi willen zien waar ze me uitgebreid kunnen bestuderen dan dat ze me alles ontnemen waardoor ik in een circuit terecht kom waar men geen zicht op heeft. 

Plan B

Ik leef mijn leven. Doe net alsof ik dom ben. Geniet van mijn dagelijkse blikje energy drink. Uiteindelijk zal ik sterven. Ga naar de andere kant waar mijn hoger loon wordt uitbetaald. En bezit dan het miljoenvoudige van wat ik ooit heb kunnen dromen.  

Tijd gaat voorbij.

Overvloed

 Gisteren komt de gedachte op om verder te kijken. Verder dan de primaire wereld. De micro-wereld. Delfshaven dus. In de meditatie probeer ik te denken vanuit de Law Of Attraction maar blijf veelvuldig hangen bij issues van de straat. Op aanraden van een video van het kanaal A Little Bit Better getiteld 17 Secrets Of The Rich, besluit ik om het leven dat ik wil bereiken duidelijk te definiëren in een Blog.

Wat wil ik?

Qua saldo varieert het bedrag. Van de piek 1 biljoen tot 10 miljard naar een laagtebod van 20 miljoen. Misschien alleen daarom al bereik ik mijn doel niet. Misschien door te denken dat ik mijn doel niet bereik, bereik ik het ook niet. 

Op verschillende, bijna wanhopige manieren, probeer ik dit saldo te bereiken. Te koop aanbieden van uitvindingen, projecten verzinnen, of de loterij winnen. 

Eerst hoe ik mijn rijk leven voor ogen heb: Een groot huis. Een miljoenenhuis. Ergens in het buitenland. Of misschien in Nederland. Zo zag ik laatst een mooi penthouse in Den Haag. Niet meerdere huizen. Dat zie ik als ballast. Hoewel je daar zeker meer inkomen mee kan genereren. Maar geld zou ik met dat saldo maken vanuit investeringen en handel in aandelen, valuta en bulkhandel. Ik dwaal af. Misschien moet ik heel specifiek zijn. Misschien moet ik precies weten welk huis ik wil kopen net zoals sommige mensen precies weten welke auto ze willen hebben. Nu kijk ik alle kanten op. Verspreid mijn belangen en mijn concentratie. Misschien moet ik focussen. Inzoomen. Huizen zat die ik leuk vind. Landen zat die ik leuk vind. Maar wat wil ik echt heel graag hebben. Het allerliefst. Daar spelen overwegingen mee. Van representatie, van risicogebieden, van discretie, van een grote tuin of juist helemaal geen tuin, wil ik huisdieren, wat vinden andere mensen. Laat ik nu eens alle bijgedachten op de achtergrond gooien. Welk huis wil ik als alles mogelijk is. Dan zeg ik dat zou La Fin zijn in Bell Air, CA. 

Nu komen we ergens. En dan. Wat wil ik behalve een huis. Auto's natuurlijk. Hoeveel is de volgende vraag, en welke. Sowieso wil ik een Mercedes, de 300 SE en de 560 SEC, van BMW de 6-serie en de 7-serie. Allemaal oud model van de 80's. Een Rolls. Of 2. De Wraith en de Ghost. En dan nog een stel musclecars. Mustang, Camaro, Corvette. Oude modellen en de allernieuwste. Ja, dat zie ik wel zitten. En een stuk of 4 Ford Sierra + een Ford Scorpio.

Daarnaast natuurlijk 20 motors. Harley Davidsons, een Sportster, een Lowrider, een Fatboy, BMW. Kawasaki. Yahama. 

En dan kleding. Het allerbeste en het allerduurste dat er te koop is. Met name nette pakken en bijbehorende blouses en schoenen.

En dan juwelen. Goud. Veel goud. En platina. Kettingen en ringen. 

Kunst is niet echt mijn ding. Wel collectibles, memorabilia en antiek. De baseballbat van Babe Ruth, de nunchanku van Bruce Lee, de bokshandschoenen van Mohammed Ali, de fluit in Kill Bill, etc etc. 

Huisdieren. 2 pitbulls, 10 katten en flink wat exotica, spinnen, leguanen en slangen. 

Geen boot. Interesseert me niet. 

Wel een vliegtuig. Niet voor de vakanties maar om te netwerken. Om mijn gezicht daar te tonen. Om mijn ogen daar te laten zijn.

En wat ik vanzelfsprekend erbij vind horen is security. Heel goede security. Bodyguards met een militaire achtergrond. 

Relatie. Idealiter woon ik samen met 12 vriendinnen en heb bij iedere vrouw 3 kinderen. Daarnaast adopteer ik 10 kinderen. 

Zo zie ik mijn rijke leven. 

Ik Laat Een Vork Vallen

 Ik laat een vork vallen. Ik heb een theorie en terwijl ik daar over wil gaan beginnen denk ik dat die theorie niet voor iedereen opgaat en misschien ook niet voor mij. Die theorie is dat iedereen zijn portie geluk en zijn portie pech krijgt in dit leven. Nu heb ik laatst iemand ontmoet en als ik diens verhaal hoor dan is dat een leven gevuld met ongeluk. Dan durf ik nog geen woord meer te klagen over mijn leven. Maar, ik heb het al eens gezegd, wat ik als zwaar ervaar is mijn zwaarte en wat hij ervaart als zwaar is zijn zwaarte. Er is echter ook nog de objectiviteit waarbij één klap nu eenmaal minder is als 10 klappen krijgen, terwijl het allebei als een gevecht telt. Tuurlijk ik heb mijn trauma's wel gehad, mijn littekens, mijn medailles, maar ik ken vele verhalen van mensen die een echt slechte jeugd hebben ervaren en dat is me gelukkig bespaard gebleven. 

De theorie gaat dus alleen op als we kunnen vaststellen dat de portie karma op maat gesneden is. De een heeft meer geluk dan de ander. Nu meen ik, vanuit die theorie, dat omdat ik als kind 3 keer in het ziekenhuis heb gelegen nooit meer op latere leeftijd naar het ziekenhuis moest ( even afkloppen ). Ik heb een voorschot op mijn portie pech genomen. Al zal de toekomst dit moeten bevestigen. Niettemin ben ik al 45 jaar "on a winning streak."

Ik laat een vork vallen. Nou en, denk je, "come to the point."

Wanneer ik neerkijk op de vork die daar op de grond ligt zie ik een ongeluk. Een klein ongeluk. Ik probeer, zoals ieder ander vermoed ik, alles zo netjes mogelijk en foutloos te verrichten. Dat geeft een goed gevoel. Toch gaat er in de georganiseerde chaos iets fout. Dat is niet goed als er iets fout gaat. Een vlek die weer moet worden schoongemaakt. Een gat in je kleding waardoor je die niet meer met fatsoen kan dragen. Een kapot glas waardoor je weer een nieuwe moet kopen. Dat gaat weer af van je vakantiegeld. En voor je het weet zorgt 1 fout dat je dit jaar niet op vakantie gaat. Waardoor je niet ontstresst. En vervolgens krijg je een hartaanval en hup, zo ben je dood. En dat allemaal door 1 foutje, 1 klein foutje. 

Dus dat. Daarvoor willen we geen fouten maken. Geen ongelukken krijgen. 

Ik laat een vork vallen. Ik kijk naar beneden. Dat is mooi. Nu heb ik weer een portie ongeluk op mijn balans. En God geeft maar een bepaalde hoeveelheid ongeluk. Dus...als ik ongeluk heb dat mijn vork valt op de grond en de dag daarvoor dat ik een blikje drinken tussen mijn spaken kapot rij, dan heb ik mijn balans, mijn bankrekening, gevuld met ongeluk. En dat betekent dus dat grote ongelukken mij bespaard blijven, mij voorbijgaan, want ja, ik heb al zat ongeluk.

Kijk, beste lezers, het is wel niet de appel van Newton maar voor mij is de val van de vork net zo'n "wake up call", net zo'n openbaring. Eureka zeg ik.  

 Het spectrum waarin ik me beweeg bevindt zich tussen rigiditeit en laissez-faire. Ik wil niet te rigide worden in mijn levensbeoefening maar blijf daardoor wel op een miniem plateau. Er zijn bepaalde doelen die ik wil behalen, met name het kunnen van 20 pushups, die alleen te bereiken zijn door flink te trainen. Maar dan komt rigiditeit om de hoek kijken en dat wil ik vermijden. Echter, op een andere manier is er geen vooruitgang te boeken.

Er zijn zat van die fitnessguru's die het me wel even zullen vertellen. Dan denk ik: "Loop maar eens in mijn schoenen." 1. Medicatie die alles vertraagt. 2. Mijn toch behoorlijk oudere leeftijd van 55 jaar. En 3. Het overgewicht dat ik meedraag. Een rechtstreeks gevolg van 1. Maar die guru's zullen het wel even doen als ze me waren. 

Dat denk ik niet. De fitnessguru heeft niets anders te doen dan trainen. Ik wel. En dat is juist wat het allemaal zo moeilijk maakt. Ik heb mijn kracht niet alleen nodig voor lichamelijke oefening maar ook voor geestelijke inspanningen. En die kracht is tegenwoordig gelimiteerd. Veel van mijn kracht is gereserveerd om negatieve situaties stoïcijns tegemoet te treden. 

Wel merk ik dat kracht, kracht versterkt. Maar ik ben al zo'n overachiever. Wat kan ik er nou mee in mijn situatie als paria aan de benedenkant van de maatschappij, dat ik leef als een Einstein of een Musk. Dat heeft geen zin. Je gooit ook geen kernreactor in een oude Volkswagen.

Het is een balanceren. Tussen in de harmonie van het moment zijn, signaleren of dit luiheid is die spreekt, of juist goed willen presteren maar dan al snel rigide worden, daar waar laissez-faire misschien een betere filosofie is binnen het geheel van dingen. 

Als duizendpoot overweeg ik alles en speelt elk scenario door mijn hoofd. Wat me vooral tegenhoudt is dat als ik al die moeite heb gedaan om een hoger niveau te bereiken dat ik dan ook op dat niveau wil blijven en dus voor altijd een zwaarder trainingsregime moet volgen. Op zichzelf niets mis mee, zij het dat ik me hierin zwak voel. Een loser. Een mislukking. Maar is dit niet een self fulfilling prophecy. En komt het niet ook voort uit externe druk van de mensen die juist willen dat ik verlies. 

Tussen al deze overwegingen word ik heen en weer geslingerd. Volgens mij, alles zo overziend, moet ik niet teveel denken maar gewoon doen.