Wegen zijn gemaakt om op te reizen en niet voor bestemmingen.

 道路是為旅程而不是目的地而修建的。Confucius

Een variant op deze uitspraak van Confucius of Oosterse wijsheid zo u wilt, is: de reis is belangrijker dan het doel te bereiken, of, de reis is belangrijker dan aankomen.

Laten we dit eerst letterlijk bekijken. Reizen met de trein naar Wenen is leuker dan in Wenen aankomen en daar verblijven. Nu heb ik heel wat gereisd. Te voet, per bus, trein en vliegtuig. En zeker reizen kan leuk zijn. Maar wel tot een punt. Als je 9 uur in een sardienenkistjes zit zoals een vliegtuig, met allemaal zwetende mensen direct om je heen geplaatst die dan ook nog de hele tijd aan het zeiken zijn, dan valt de reisvreugde wel mee. Maar ik heb zeker wel mooie treinreizen meegemaakt. Of voettochten. Meestal is een half uur voor mij wel zat en dan begint het reizen me aardig te irriteren. Mijn copingtechniek is dan gewoon niet teveel na te denken en zeker niet over de irritatie of verveling maar gewoon het licht uitdoen in mijn bovenhoofd en in de leegte staren totdat de reis voorbij is. Het lijkt me duidelijk dat ik het dus niet eens ben met de letterlijke betekenis van deze uitspraak, hoe ideëel die ook klinkt. Wat mij betreft worden er portals uitgevonden en dan staat er eentje bij mij op de hoek van de straat, en dan toets ik in dat ik in New York wil zijn en hup, ik ben in New York en als ik in Toulouse of Nairobi wil zijn is dat ook niet meer dan wat typen gevolgd door 1 stap en hup, daar ben ik dan. Laat die reis maar lekker zitten. Het gaat er voor mij echt om mijn bestemming te bereiken. 

Vroeger moesten de mensen lopen, of als je heel veel geluk had kon je met de koets meerijden. Het probleem was eigenlijk nog geen eens het vervoermiddel, het probleem was dat er geen wegen waren, en geen bruggen. Dus wat wij nu allemaal voor vanzelfsprekend nemen, even in 12 minuutjes van Dordrecht naar Rotterdam was vroeger een reis van 2 dagen. Je ziet het nog weleens terug bij die reisprogramma's als ze wel eens even Afrika zullen doorkruisen met een auto. Dat gaat een tijdje goed als je vertrekt van Casablanca of Addis Ababa, maar zo tegen de tijd dat je ergens in de Congo komt of Mali dan wordt het een beetje een hopeloze onderneming en slechts bij gratie Gods kunnen de reizigers dan hun weg vervolgen of wat dan weg genoemd wordt. Tenminste dat zijn de mensen die het gelukt is. Ik denk dat als je zo'n reis hebt volbracht dat je dan wel met enige trots je bestemming bereikt. Zo van: ik heb toch mooi die weg afgelegd, bedwongen. En zo was het vroeger dus ook in Europa, alleen had je bij ons meer struikrovers dan in het huidige Afrika. Maar dat tekent ook de mentaliteit van de toenmalige bewoners van Europa waardoor ze later zowat de hele wereld hebben veroverd. Ik dwaal af. Dwaal af van de reis van dit blog. 

Wegen zijn gemaakt om op te reizen en niet voor bestemmingen.

De bestemming bestaat al. Dus daarvoor hoeft een weg niet gemaakt te worden. Confucius heeft zondermeer gelijk dat de essentie van een weg is dat die gebruikt wordt om te reizen. Maar de reis zelf is begonnen om de bestemming te bereiken, dus hieruit redenerend is de weg wel degelijk gemaakt om de bestemming te bereiken. 

Denken we figuurlijk dat de weg naar een doel belangrijker is dan het doel zelf dan kunnen we zeggen dat zonder de weg het doel sowieso niet bereikt kan worden. Als ik Chinees wil spreken zal ik Chinees moeten leren. Ik kan niet zomaar van het ene op het andere moment Chinees spreken en ook al zou dat kunnen wat is de waarde dan nog ervan. Is het niet veel leuker om iets onder de knie te krijgen waarvoor je jarenlang hebt lopen trainen, zweten, zwoegen, en tot diep in de nacht studeren. Voor sommige talenten lijkt het of dansen of wiskunde hun maar komt aangewaaid. Maar juist voor die gemiddelde student die keihard moet werken om zijn discipline enigszins te beheersen, zouden we respect moeten opbrengen. Het is niet zozeer het doel, de bestemming, van meesterschap dat we moeten waarderen, het is de inzet die iemand opbrengt, de reis dus, om een kunde te leren, die we juist zouden moeten prijzen. En ik denk, zo even vrijuit denkend vanuit mijn vingers die typend over het toetsenbord gaan met mijn gedachten als een verlengstuk van de woorden die op het computerscherm verschijnen, dat we hier precies de essentie mee aanduiden van Confucius. We moeten respect hebben voor de inspanning die iemand moet verrichten om iets te volbrengen en niet zozeer kijken naar wat hij volbrengt. Hulde aan de werker dus.

Daar kan ik het helemaal mee eens zijn. Ik zal u vertellen dat op het moment bouwvakkers werken in mijn straat. Daar ben ik jaloers op. Ik zit alleen maar een beetje met mijn vingers wat te dansen daarbij een toneelstuk opvoerend als pretentieuze charlatan, terwijl die bouwvakkers eerzame lichamelijke arbeid verrichten. Elke dag weer. 

Confucius is het met me eens. 

Confucius en ik zijn helaas in de wieg gelegd om denkers te worden. Dat wordt wel gewaardeerd in de moderne maatschappij. Maar zelf weten we wel beter. Bouwvakkers en al die anderen die zich elke dag in het zweet werken, schoonmakers, bakkers en havenarbeiders, die zouden op de voorpagina moeten staan. En ik denk dat Tom Cruise dat wel met me eens is.