Bekentenis

 Ik moet u iets bekennen, beste lezer. Een ontluisterende waarheid, En dat is dat ik niet altijd die schitterende ster aan het firmament ben. Ik heb slechts enkele uren en eigenlijk nu ik toch de waarheid zeg, een paar minuten op een dag van ongelofelijke genialiteit en de rest van de dag zit ik tegen een zombieleven aan. Zo heb ik toen ik deze rubriek begon behoorlijk lopen zoeken wat nu de naam is voor een dagelijkse schrijven. Na wat Googelen kwam ik op rubriek. Dit is dus een rubriek. Met ergens in mijn achterhoofd dat het toch niet helemaal de lading dekt. Nu kom ik net op Twitter een column tegen. Volslagen waardeloze inhoud vergeleken met mij, dat begrijpt u, maar de naam column is wel wat mijn schrijven precies omschrijft. Dat heb ik nog even gecontroleerd op Google. Dit keer een stuk langer gezocht dan toen ik op rubriek zocht. En Google is het ook met me eens. Technisch gezien is een column een stuk proza, maar het wordt ook gebruikt voor een rubriek die op een vaste plek wordt geplaatst. En ik vind het beter klinken. Voor mijn gevoel, en mijn uitstekende Nederlandse taalbeheersing, is column precies het woord wat mijn schrijven volledig en compleet aanduidt. Maar daar heb ik dus wel 10 dagen over gedaan om hier op te komen. Vreselijk. Wat een domheid in die mist van denken die mijn hoofd omgeeft. 

Blijf bij me, beste lezer. Ik smeek het u. En dan zal ik proberen mijn fout enigszins te compenseren met juweeltjes en borduursels van aangeregen woorden die regels als stalen balken maken voor een column die staat als de tempel van Dionysos. Een nieuwe tempel dan de oude zal wel niet meer bestaan. Even nagekeken op Google. Een factcheck. Er bestaat een oude tempel maar ook een nieuwe. Daar ga ik weer. De nieuwste tempel van Dionysos dan. Daar kan ik nooit fout mee gaan. Los van heidense ketterij waar ik voor op de brandstapel kan komen. 

Ik heb ooit in een sekte gezeten en daar deden we van alles. Demonen oproepen, aan verschillende Goden offeren en wijn drinken. Dat vooral. Veel wijn. Op dit moment ben ik nuchter. Mijn laatste slok alcohol is volgens mij 3 maanden geleden toen ik 2 slokken van een halve liter blik bier heb genomen. Daarvoor een fles Chivas Regal. Mijn favoriet. Daar heb ik 2 weken mee gedaan. Elke dag een bodempje. Ik hou van drinken. Zeker sterke drank. Maar dan wel sociaal drinken. Dan gaan er wel een paar glazen in. Alleen drink ik niet zo veel. Geen dorst en het beïnvloedt mijn functioneren heel sterk. Waar ik de apathie van het gebruik van antipsychotica door nicotine kan opheffen, val ik door alcohol juist weer terug in die apathie. En dat wil ik niet. Ik wil actief zijn. Meestal ga ik door totdat ik neerval. En dat kunt u letterlijk nemen. Of totdat ik nog geen 2 en 2 bij elkaar kan optellen. Dan weet ik zeker dat er niet meer inzit. Met alcohol echter wordt het maar wat hangen op de bank doelloos kijkend naar de tv en waar ik normaal helemaal geniet van een film kijk ik als ik aangeschoten ben door een doorzichtige sluier heen en is alles één grote waas.

Op dit moment heb ik op mijn verlanglijst staan dat ik een kast vol drank wil hebben. Toen ik 15 was waarschuwde mijn tante en oom mij voor drugs. Allerlei brochures kreeg ik in mijn handen. Het maakte mij alleen maar nieuwsgierig. Ik ben altijd wel van de fetish geweest. Voorwerpen die een seksuele aantrekkingskracht voor mij uitstralen. En drugs had dat ook wel. En ik nam mij toen voor om, gewoon voor de heb natuurlijk, een mooie verzameling drugs op te bouwen. Als collectie. Dat is allemaal een beetje uit de hand gelopen. Misschien kent u dat verhaal wel. Nu is het mijn wens om een collectie drank op te bouwen. Als fetish. Beetje raar. Ik weet het. Niet de collectie zelf maar de reden van de collectie. Ik kan dit ook moeilijk uitleggen anders dan dat ik het leuk vind en dat begrijpt u waarschijnlijk weer wel. Ooit heb ik de afspraak gemaakt, een contract, om al mijn gokwinsten, ervan uitgaande dat ik miljoenen zou winnen, op een 50/50 basis te delen met Dionysos. Maar aangezien die God mij louter eens een tientje liet winnen waar ik nauwelijks de tram van kon betalen die ik had moeten nemen om in dat casino terecht te komen, heb ik nooit meer geld geofferd aan Dionysos dan af en toe een wierookstaafje. 

Vandaag is dit mijn tempel voor Dionysos. Mijn column die ik heb opgericht. Geen marmeren gebouw maar wel in de cloud zeker al 5 keer, nu wordt het 6, de naam Dionysos gebeiteld. 

Ik zou zeggen: mensen het weekend begint. Proost!

De Derde Wereldoorlog

 Vandaag is het onderwerp van deze positieve rubriek iets wat op dit moment al ons leven beheerst: Rusland. U bent allen voldoende ingelezen dus een inleiding is overbodig. Op dit moment is de kans groot dat Rusland kernwapens gaat gebruiken en vervolgens dat de NATO daarop antwoordt en dan krijgen we dus de Derde Wereldoorlog. Vorig jaar nog een ongelofelijk scenario maar nu een zeer werkelijke mogelijke realiteit. 

Om het tij te keren zou Poetin onverwachts moeten sterven, maar dan krijg je Medvedev, die is ook een havik, en als die overlijdt hebben we nog Mizintsev. Kortom om de oorlog te stoppen op initiatief van Rusland zullen er 3 mensen aan de Russische top moeten verdwijnen en eentje lukt nog wel maar 3 is wel heel veel. Tenzij, en die kans is er zeker, de FSB een interne staatsgreep doet a la 1917 en in één keer alle koppen van de draak afslaat. 

Dat is één mogelijkheid om de oorlog te laten stoppen.

Een andere mogelijkheid is er als er een raket "per ongeluk" op de kerncentrale in Zaporizja landt en de boel daar ontploft. Een kernramp dus zoals eerder in Tsjernobyl. Dat geeft beide partijen de kans om een wapenstilstand te sluiten zonder gezichtsverlies, want er kan in het radioactieve gebied natuurlijk niet meer gevochten worden. Dan krijgen we wel een status quo die de potentie heeft om in de toekomst weer te ontbranden maar dan zal er genoeg tijd verstreken zijn dat de huidige haviken aan de Russische top vervangen zijn door meer gematigde leiders. 

Dat zijn de enigste 2 mogelijkheden die ik zie dat de oorlog tussen Oekraïne en Rusland gaat stoppen en niet ontaardt in een Derde Wereldoorlog.

Jammer genoeg zie ik meer waarschijnlijkheid in het scenario dat deze oorlog wel uitloopt in een Derde Wereldoorlog. 

Er zijn zoveel mensen aan de top van de wereldpolitiek die zichzelf willen bewijzen als alfa-mannetje of alfa-vrouwtje dat de Derde Wereldoorlog bijna onafwendbaar lijkt. Hebben we aan de kant van Rusland Putin die vanwege de consolidatie van zijn positie deze oorlog is begonnen, aan de kant van Oekraïne hebben we Zelensky die ondertussen bloed heeft geproefd. En met mensen is het net zo als met pitbulls: ze zijn heel aardig, goed om mee om te gaan, totdat ze bloed hebben geproefd en dan willen ze alleen meer. Van de kant van Zelensky is nog geen enkel woord over vrede gesproken. In plaats van zijn verlies te accepteren moet hij zo nodig duizenden mannen de oorlog in sturen om de laatste vierkante centimeter van het oude Oekraïne terug te krijgen. Ook hier is weer sprake van iemand die vooral wil laten zien hoe sterk hij wel niet is. Dan hebben we verder in dit toneelspel Von der Leyen als hoofd van Europa en als zelfbenoemd bevelhebber van de NATO. Deze heeft vanaf het begin hardball gespeeld. Zeer spijtig want anders hadden we in een totaal andere positie gezeten waar de oorlog tussen Oekraïne en Rusland niet meer dan een regionale schermutseling zou zijn. Gedane zaken nemen echter geen keer en we zitten er maar mooi mee.

Putin, Zelensky, Von der Leyen en Biden. 4 mensen die alleen oorlog willen. 4 mensen die vanuit hun comfortabele zitstoel bepalen of we een Derde Wereldoorlog ingaan. En 4 mensen die onderling een competitie zijn aangegaan wie de sterkste wil heeft en ging het nu om een schermutseling binnen het bestuur van de regionale biljartclub dan had dat niet zoveel uitgemaakt, hier gaat het echter over de mensen aan de top van onze regeringen, allemaal zo mooi democratisch gekozen, die de macht van ons gekregen hebben om de knop in te drukken. U weet wel. Die rode knop dat de luiken opengaan, de motoren ontstoken worden en dan de kernraketten over en weer gelanceerd worden. En dat gaan ze ook doen. 

Eergisteren zag ik nog een artikel dat bij een kernoorlog 90 miljoen mensen sterven. Zoals altijd word je alvast een beetje warm gemaakt voor het idee van een kernoorlog. Dat schijnen onze leiders nodig te vinden. Zal wel ergens een uitgewerkt scenario van zo'n supercomputer zijn of een regel binnen de internationale politiek: nooit je publiek zomaar verrassen en confronteren met een fait accompli. Dus worden we warm gemaakt voor wat de toekomst ons gaat brengen. Daar doet deze rubriek trouwen ook aan mee zit u misschien te denken. Daar heeft u niet helemaal ongelijk in. Ik heb echter gemerkt dat als ik toekomstvoorspellingen doe, dat die niet uitkomen en dit komt mijns inziens doordat beleidmakers over hun voeten struikelen in hun haast om maar te bewijzen dat ik ongelijk heb. Vanuit de gedachte dat als ik hier ongelijk in heb dat de kans dan ook groter is dat ik dan ook in andere zaken ongelijk heb. Blijven dromen, zou ik zeggen. Mijn geloof is onwankelbaar en tegenwind versterkt deze alleen. U begrijpt nu de reden dat ik deze rubriek schrijf. Om ongelijk te krijgen.

Moge God over ons waken. Amen

Ik ben jarig!

 Ik ben vandaag jarig. 55 jaar oud ben ik geworden op deze mooie woensdag 28 september 2022, en voor de snelle rekenaars, inderdaad, ik ben geboren in het jaar 1967. Reikhalzend zit ik de laatste weken en dagen uit te kijken naar deze datum. Ik heb er echt zin om 55 te worden en dat ben ik nu. Ik verwacht geen bezoek van familie of vrienden en vriendinnen. Het is een solitair leven tegenwoordig maar ik kan het goed met mezelf vinden dus daar is niets mis mee. Op de agenda vandaag staat iets lekkers halen bij de supermarkt om mezelf eens goed te verwennen en de rest van de dag doe ik alleen dingen die ik leuk vind. De takenlijst zal er dus niet veel anders uitzien dan op andere dagen. 55 jaar! Jippie!

De laatste dagen heb ik gereflecteerd waarvoor ik nou uitkijk naar 55 en er zo genoeg van heb om 54 te zijn. Dat ligt niet aan de saaiheid van mijn leven. Zeker niet. Op mijn werk heb ik het afgelopen jaar vele avonturen meegemaakt, lekker de metro schoonmaken op station Akkers in Spijkenisse of bij het Lloyd Kwartier papier prikken, Altijd leuk en altijd lachen met de collega´s. En dan de resterende vrije dagen daar een beetje van bijkomen. Zeker niet saai dus. Ook het vrijgezel zijn, de afwezigheid van een vriendin, is niet wat het afgelopen jaar grijs maakte. Hoewel er zeker nog wat liefdesverdriet in de lucht hangt van mijn laatste relatie nu 2 jaar geleden, heb ik daar wel mee kunnen leven en speur ik spiedend rond naar een nieuwe vriendin. Die hoop wordt aangewakkerd door mijn horoscoop, mijn leidraad in de vroege ochtend bij het opstaan, die nu al een half jaar lang elke dag voorspelt dat ik die dag de liefde van mijn leven ga ontmoeten. Maar aan het einde van elke dag leg ik mijn hoofd toch altijd weer als vrijgezel neer op mijn kussen. Dat is geen teleurstelling. Een beetje wel hoor. Beter geen relatie dan een relatie waar ik zomaar instap en dan zit ik met een vrouw en allemaal drama. Nee, een relatie is te belangrijk om met de eerste de beste vrouw aan te gaan. Nu was mijn laatste relatie ook een heel fijne. Veel seks, lekker koken, elkaar ruimte kunnen geven en af en toe samen films kijken. En met deze relatie als rivaal wordt het moeilijk om iets te vinden dat daar gelijk aan is. En minder daar ga ik niet voor.

Nee, werk is leuk, alleen zijn is geen punt. Ik heb echter afgelopen jaar mijn doel te hoog ingesteld. Zelf vind ik mijn doel realistisch. Door het feit dat er totaal niets van terecht is gekomen blijkt echter wel dat mijn doel geen levenskans had. Dat doel is dat ik mijzelf aanbied met huid en haar voor 10 miljard euro. Dat vind ik een koopje. Ik ben een tijd op de markt beschikbaar geweest maar geen enkele, maar dan ook geen enkele, reactie. Er was wel belangstelling voor mijn persoon maar betalen ho maar. En in mijn hoofd zag ik mij al naast mijn 23 Rolls Royces staan bij mijn huis van 20 miljoen dollar. Dat noemen ze de Law Of Attraction. Nou, ik ben wel beter geworden als persoon maar van die 10 miljard euro heb ik er geen één gezien. Dus wat ik nou heb aangetrokken is even een mysterie voor mij. Dat is dus wel een teleurstelling. Telkens in je hoofd denken dat je steenrijk gaat worden en in de praktijk nog maar net genoeg geld in je zak hebben om je dagelijkse brood te kunnen kopen.

Ik heb alles achter me gelaten. Motivatie. Law Of Attraction. The Secret. Ik bepaal mijn eigen leven en niet een paar omhooggevallen miljardairs. Sowieso is de vraag of mijn geluk in dit leven moet afhangen van materiele rijkdom. Ik ben terug gegaan naar een eerdere stelling van me: gelukkig ben je zodra je besluit om gelukkig te zijn. Punt. 

55 jaar. De onmogelijke fata morgana's achter me latend en welbevinden ontdekkend in wat ik heb of wat binnen mijn handbereik is. 

55 jaar. Een mooie leeftijd. Volgens mijn alter ego word ik 104 jaar en zolang dat ook in goede gezondheid is vind ik dat helemaal ok. Ergens is er nog een gedachte dat mijn alter ego mij een leugentje vertelt om me langzaam te gidsen naar een oudere leeftijd. Als zoeker en vinder van de Heilige Graal hou ik daar zeker rekening mee. Ik heb ooit onsterfelijkheid te koop aangeboden voor 1 biljoen ( 1.000.000.000.0000 euro ) maar daar is nooit een reactie op geweest anders dan dat men tegenwoordig zelfs mijn voetafdrukken onder een microscoop loopt te onderzoeken. Iedereen wil voor een dubbeltje op de eerste rang zitten, of, en dat kan ook, men wel mij dat geld niet in bezit geven vanwege de bijbehorende macht die mij dat kan verschaffen. Om dat beetje zelfvertrouwen dat ik nog heb te kunnen blijven handhaven hou ik het op het laatste. En zo zit ik in mijn gouden kooi lekker te typen. Laten we wel wezen. Arm ben je maar voor een tijdje maar rijk ben je voor de eeuwigheid. Ik maak er dus het beste van en bedenk me, wereldreiziger zijnde, dat ik vergeleken met de armen in Jemen of Sudan een miljonair ben en dat ik dus relatief maar ook absoluut geen enkele reden tot klagen heb anders dan dat ik mijn dromen te groot heb ingesteld. Dat doe ik dus niet meer. Ik ga uit van de dagelijkse realiteit. Leef vooral in het nu. En dat gaat helemaal lukken. 

Ik voel nu aan mijn spieren dat ik al weer te lang te weinig beweeg, naast toetsen indrukken met mijn vingertoppen, dus ga ik zo na een lekkere, warme douche de straat op. 

Gefeliciteerd met je verjaardag ouwe!

Risico´s

 Nog 1 dag dan is mijn verjaardag en de vraag is of ik die datum haal. Altijd spelen de risico's van het leven door mijn hoofd maar zeker nu. Vandaag kan ik van de trap afvallen en mijn nek breken, opeens allergisch voor pinda's worden zodat ik na het eten van een boterham met pindakaas een vreselijke dood sterf, één van mijn wijkbewoners kan doordraaien en met een mes iedereen die hij tegenkomt doden en ik ben net boodschappen aan het doen, het verleden kan mij inhalen en er staat, of er komt langs, vandaag een hitteam op mijn route, de geheime dienst ziet mij als een gevaar en zet een scherpschutter op het dak ( zou mij wel de historische eerste moordslachtoffer van een scherpschutter in Nederland maken ( mits niet in de zoveelste doofpot gestopt )), Putin kan me laten verdrinken in het zwembad ( nu kom ik daar al jaren niet maar dat stopt Putin niet ), een Noord-Koreaan kan mij met een giftige paraplu injecteren, of, als hoogtepunt, één van de vele bouwvakkers in mijn buurt draait door en slaat mijn schedel in met een hamer.

Dit zijn mijn alledaagse beslommeringen dus u begrijpt nu waarvoor ik al jarenlang zo intensief karate train en mijn voetstappen zeer behoedzaam neerzet op de straatstenen die ik passeer richting een supermarkt in mijn buurt. Maar één dag voor mijn verjaardag is het natuurlijk helemaal oppassen want net zoals ik op sommige datums een grotere kans heb om de lotto te winnen, u kent dat wel je stapt de deur uit en er ligt daar een volle portemonnee voor uw voeten, zo'n dag dat het geluk u toelacht, zo heb ik op sommige dagen een grotere kans om te overlijden. Met eventueel behulp van wat extra inspanning van externe krachten. En vandaag is een dergelijke dag. Denk ik dan. Ik voel het niet. Dat is misschien onverschilligheid. Mijn hoofd is al jaren gevuld met deze scenario's en het gebeurt maar niet. Soms is er wel een poging maar door mijn ninja training blijft het dan bij een poging. Ik weet nog wel dat ik in 2010 in Monaco was en er opeens een echte ninja achter me stond. Helemaal in het zwart gekleed. Zoals je in de films ziet. En ik weet nog dat ik dacht: "zou die mij willen doden?", en dat mijn tweede gedachte was: "als die mij dood had gewild was ik al dood geweest." Want ja, je kan wel trainen maar ik ben realist genoeg om te weten dat ik tegen een ninja die zijn leven lang getraind heeft om te doden of een SEAL, mochten ze die ooit op me afsturen, geen enkele kans maak.

Wat is hier nu positief aan? Nou, ik leef en ik geef het toch, ondanks mijn hersenspinsels, een 99,9% kans dat ik morgen haal. Zo niet, dan is die kans 0%. Maar de volgende vraag is of het positief is dat ik leef? Daar heb ik weleens anders over gedacht. Maar ik heb altijd wel een overlevingswens in mij gehad. Of ik het leven nu als goed of als slecht ervaar. Ik geloof in een leven na de dood. Ik geloof, of weet, dat ik na dit leven naar de Hemel ga. En toch heb ik geen haast om dood te gaan. In mijn geval zou dat ook wijzen op suïcidale neigingen en dat is in tegenspraak met de opdracht om het beste van je leven te maken. Want als je suïcide pleegt, bewust door eigen actie of onbewust juist door het nalaten van acties zoals uitkijken tijdens het oversteken, dan maak je die opdracht niet af en dus zak je automatisch. De Bijbelse uitspraak dat je dan naar de Hel gaat, heb ik maar geschrapt. Er zijn teveel mensen die ik mag en weer wil zien, die suïcide hebben begaan. En als mens ervaar ik wel dat de opdracht om te leven best wel veel gevraagd is van mensen. Zo begrijp ik, al observerende, ook dat mensen geen gelovigen meer zijn. Als je kijkt naar wie gelovig is en de uitoefening van het geloof dan is dat best te snappen. Dus die regel van dat als je ongelovig bent je automatisch naar de Hel gaat heb ik ook maar geschrapt. Geloven zelf blijft een bonus bij je beoordeling, we schrappen niet alles. Dus er zijn wat veranderingen. Die heb ik niet als Luther aan de kerkdeur getimmerd maar bij deze communiceer ik ze. En in mijn ogen voldoe ik daarmee prima aan alle eisen voor het wereldkundig maken van beslissingen. Voor andere mensen kan ik niet veel doen. Ik ben een observant die raad geeft op grond van mijn observaties en mijn zwakte is dat ik, ondanks al dat gescheld, mensen wel mag. Dus ook voor andere mensen heb ik gepleit om de regels te veranderen maar daar heeft de leiding mij terug gefloten. Bepaalde regels zijn historisch en komen niet voor verandering in aanmerking. Jammer, want soms mag ik ze wel, soms ook niet. Dat heb je nu eenmaal overal wel. Maar het is niet anders. En excuses daarvoor aanbieden kan ik niet want dan zou ik me schuldig moeten voelen en vanuit die hoek waar ik werk bestaat geen schuld. Wij beoordelen vanuit het recht. En zijn dus schuldenvrij. 

U heeft het al gemerkt, die Erik is zo gek als een deur. Geef die man een spuitje. Dan stel ik voor dat u contact opneemt met Kim Jong-un. Om een mooie giftige dartpijltjes schietende paraplu te bestellen. En anders de psychiater. Maar die heeft het tegenwoordig erg druk en er is ook geen eer meer aan me te behalen. Een uitgebluste oude man. Vroeger gooide ik nog weleens een tv uit het raam of reed met een auto een huis binnen. Tegenwoordig is het grootste gevaar dat ik vorm of ik een door een rood licht loop. En daarvoor komen ze niet. Zelfs een langsfietsende BOA stopt nog geen seconde als die me in actie ziet. 

Vandaag schrijf ik mijn frustraties van me af. Mijn nachtmerries. Zelftherapie. Dat ruimt op in mijn bovenkamer. Morgen kan ik beginnen met een schone lei.   

De leesbril

 Een rubriek. Het is de vroege ochtend van maandag en er moet geschreven, getypt, worden. De vraag is gaat deze rubriek over de dag die komt of over de dag die geweest is. Het is in ieder geval de bedoeling om positief te zijn. Klagen en zeiken is over het hele spectrum van media volop te vinden en niet alleen is het de bedoeling om er boven uit te steken door een ander soort rubriek te zijn, maar het is tevens ook de bedoeling om iets bij te dragen aan uw leven en daaraan gekoppeld de maatschappij. Nu ben ik een geoefende zeikerd, 55 jaar wonen in Nederland heeft van mij een ruim ervaren azijnpisser gemaakt, en ik heb in mijn hoofd dan ook zeker 20 onderwerpen waarover wat te klagen is. Het is nog best een inspanning om iets positiefs te vinden. Ik heb echter al een tijdje geleden met mezelf afgesproken, en het staat ook in mijn lijst van taken, dat ik nog geen seconde aan negativiteit verspil. Het heeft geen zin en het is een verspilling van mijn tijd. Het is ook teveel eer. Binnen mijn analyse vind ik dat mensen juist negatieve aandacht zoeken zodat ze in ieder geval aandacht krijgen. Toch 10 seconden van mijn tijd aan hun besteed. Toen ik daar eenmaal achter kwam ben ik resoluut gestopt met stoorzenders aandacht geven. En dat werkt helemaal fantastisch.

Mijn leesbril is kapot gegaan. Ik weet niet meer hoe ik eraan kom. In de metro gevonden of van een collega gekregen. Niet gekocht in ieder geval want het model komt me totaal niet bekend voor. Vanaf het begin is hij al beschadigd en zit ik met een halve rechterpoot op mijn hoofd de teksten te lezen. Vanmiddag merk ik echter dat de linkerpoot los zit. Het is geen probleem van een los schroefje dat ik even kan aandraaien. De linkerpoot is gewoon goed beschadigd en terwijl ik kijk of hij nog te repareren is valt hij van de bril. Daar is niets meer mee te beginnen. Gelukkig heb ik nog 2 reservebrillen. Gelukkig omdat lezen een essentieel onderdeel is van mijn dag invulling. De krant lezen, internet lezen, boeken lezen. En ik moet bekennen dat ik op een leeftijd ben, overmorgen 55 jaar, dat ik een leesbril nodig heb. Zonder leesbril gaat het net, even tenminste. Ik probeer me wanhopig vast te houden aan mijn theorie dat de ogen een spier zijn en als ik maar genoeg oefen dat mijn oogzicht zich vanzelf wel aanpast en beter wordt. Maar dat wordt hem niet. Het is moeilijk, want ik ben koppig in dat opzicht, maar ook ik word ouder en blijk dus afhankelijk te zijn van een leesbril om prettig te kunnen lezen.

Gelukkig heb ik nog 2 reservebrillen. Ik houd lijstjes bij van dingen die ik moet kopen zodra ik geld in mijn zak heb, zoals bijvoorbeeld wanneer het vakantiegeld uitbetaald is. Kleine dingen zoals afwasborstel en zeep. Midden dingen zoals een horloge of trui. En grote dingen zoals een nieuwe tv of op vakantie gaan. Nu heb ik dus de laatste keer dat ik geld had, medio mei, de lijst met kleine dingen afgegaan. En dan kom ik eigenlijk automatisch bij de Action terecht waar ik voor een kleine prijs, toch zeker 80% goedkoper dan ergens anders, de meeste van mijn spulletjes kan aanschaffen. Ik woon ook op 5 minuten van een Action dus dat maakt het helemaal makkelijk. Op die winkelreis heb ik dus die 2 brillen gekocht a 0,95 eurocent. Beetje te klein voor mijn hoofd. Ik schijn nogal een groot hoofd te hebben al vind ik het in verhouding tot mijn lichaam wel meevallen. Maar in absolute zin heb ik een groot hoofd waar de gemiddelde bril met moeite op past. Dat is ook de reden dat brillen bij mij kapot gaan op lange termijn. Ze kunnen de druk niet aan van de hele tijd op standje uitgerekt staan.

Maar nu heb ik dus die brillen gekocht, echter in mijn kronkelige gedachten meende ik er goed aan te doen om ze met een sterkte van +3 te kopen. Mijn normale bril is +1,5 maar nu meende ik dat een sterkere bril natuurlijk ook beter moet zijn. Daar vergis ik me in blijkt al snel. Ik krijg binnen 10 seconden hoofdpijn als ik die nieuwe bril opzet. Toen mijn bril kapot is gegaan heb ik het nog even geprobeerd maar nee, dat werkt niet. Wat nu? Een dag zonder lezen is een verspilde dag. Wachten tot maandag wanneer mijn weekgeld binnen is, is een mogelijkheid. Opeens herinner ik me dat ik nog 2 euro in mijn zak heb, overgehouden van zuinig boodschappen doen en met het toegevoegde statiegeld van de lege flessen voor noodgevallen. Op naar de Action. En helemaal geslaagd. 

En zo zit ik helemaal tevreden deze ochtend mijn rubriek te typen. En waar gaat het over? Nergens. Dat bevalt me ook prima. 

Een rubriek beginnen

 Vanochtend sta ik op om 06.20 en ik merk meteen dat die hersenen beginnen te draaien. Nadat ik eerst het idee heb verworpen om een gisteren geschreven tekst aan te vullen, want je blijft bezig, heb ik mijn droom geregistreerd en nu kom ik op het lumineuze idee om een dagelijks rubriek a la Simon Carmiggelt en Godfried Bomans te produceren. Nu heb ik natuurlijk geen humor dus daar is geen overeenkomst met Simon en Godfried, dat is wel wat de gangbare mode is onder andere rubriek schrijvers. Allemaal bloedserieus en tenenkrommend persoonlijk. Dus dat moet lukken.

Helaas, de tijd dat ik grote avonturen meemaakte van het soort waar films over worden gemaakt is ver achter de rug. Gelukkig ben ik al jaren geoefend om het kleine groot te maken en ik ben gezegend, ten minste voor deze taak, dat ik een enorme zeikerd ben. Dus ellenlang ouwehoeren over details gaat me moeiteloos af. Het streven is meteen om als ik zo 200 rubrieken heb geschreven, een jaarproductie, om deze weer te verzamelen in een te publiceren boek. Een tijd geleden stuurde ik Peter R. de Vries een manuscript met dezelfde opzet en zijn opmerking, of in ieder geval een opmerking van een medewerker van hem, weet jij veel wie achter die computer boodschappen loopt te versturen, was dat het geen zin had om dat boek te publiceren want alles was al op het internet gezet. Dat was niet mijn vraag dus ik heb zijn raad in deze naast me neer gelegd en gepubliceerd waarna ik toch zeker 40 exemplaren heb verkocht. Verkoop van een boek hangt toch samen met de publiciteit die je krijgt en als je onafhankelijk schrijver bent is daar niet zoveel van. Ik zit toch te wachten op het moment dat ik viral ga en dat dat mijn boekenverkoop automatisch stimuleert. Als u nu denkt dat ik graag centen wil verdienen dan is dat zeker zo maar het gaat mij er voornamelijk om dat ik gelezen word. De primaire reden voor schrijven is die drang van zelfexpressie, de calling van de muze, maar een secundaire motivatie is dat je al die moeite doet om ook gelezen te worden. Dat je informatie en kennis heb gepubliceerd waarvan wel je verwachting is dat mensen dat tot zich nemen. Niet dat ze meteen Einstein gaan worden door mijn teksten maar toch als een soort bijdrage aan het denkproces van mensen en wie weet daardoor een wat betere wereld. 

Het belangrijkste is natuurlijk de titel van mijn rubriek. Daarbij zit ik te denken aan een verwijzing naar mijn wijk Delfshaven, officieel Tussendijken, maar Delfshaven is een betere noemer van de dekking. En dan natuurlijk iets spitsvondig over woorden: krabbels, voetnoten, aantekeningen. Iets dergelijks. Hersenspinsels. Nee, dat is het ook niet. Proza uit Delfshaven. Gedichten uit Delfshaven. Woorden uit Delfshaven. Uw dag uit Delfshaven. Een dag uit Delfshaven. Een dag van Delfshaven. Een dag vanuit Delfshaven. 24 uur in Delfshaven. Die vind ik wel wat. 24 uur in Delfshaven. Dat wordt hem. 

Vandaag is het zondag. Ondertussen 07.48. Soms is de tv dan al aan op de christelijke uitzendingen maar daar zit ik me de laatste tijd alleen maar aan te ergeren door de eenzijdige en extreme preken. Hour of Power vind ik nog wel leuk maar ook die neem ik slechts selectief tot me. Alleen de leuke stukken, en met leuk bedoel ik wat me aanspreekt en ik het mee eens kan zijn. Want dat is lang niet alles.

Boodschappen staat op de agenda. 2 euro in mijn portemonnee, want Mata kwam gisteren een euro ophalen, zonder wederdienst overigens, dat zou allemaal niet uitmaken als ik genoeg poen heb als vroeger, dan kreeg elke vrouw zo een meier van me, gewoon, waarvoor niet, maar nu ik zo arm ben als een kerkrat verwacht ik van die vrouwen wel enig werk als ze dat weinige geld van me komen parasiteren. Nog 3 euro op de bank en er moet vandaag brood worden gekocht, beleg, ik heb wel pindakaas maar de hele dag pindakaas word je gillend gek van, en een versnapering. Met in totaal 5 euro moet dat lukken. Nu moet ik het tijdstip nog bepalen dat ik boodschappen ga doen en de plek. Want ga ik om 09.00 dan kan ik die idioot tegen komen maar ga ik om 10.00 dan kan ik weer een andere gek tegen het lijf lopen. Het is dus strategisch plannen, zeker op een zondagochtend, om de kans zo klein mogelijk te maken op incidenten die uit de hand kunnen lopen c.q. mafketels te ontmoeten.

Het schrijven, het moeten schrijven, doe ik nu. Dat voelt goed. U, lezer, hoeft zich geen zorgen over mij te maken van dat ik zo'n arme man met aandachtsstoornis ben. Nee hoor, ik  vind het gewoon leuk om te schrijven. Mijn gedachten te vormen en ze op papier, digitaal papier. te zetten. Het is een creatie en ik voel me daar goed bij en als u het ook wat vindt of niets dat kan ook dan is dat mooi mee genomen maar het gaat primair om een soort zelftherapie en dat werkt op deze manier fantastisch. Door schrijven word ik wijzer.    

Wanted

 Het peil is snel naar beneden gegaan. Is dit blog aan het begin nog over de grote metafysische vragen, het laatste blog ging over het weekend en de boodschappen doen. Het interesseert toch niemand. Mensen zijn bezig hoe ze de energierekening kunnen betalen en of ze een corona vaccinatie gaan nemen. Een blog op de zaterdag, deze zaterdag, heeft dan ook eigenlijk weinig toegevoegde waarde. Dit weekend staat schoonmaken op het menu als thema. Boodschappen slechts incidenteel met 5 euro in mijn portemonnee en 3 euro op de bank. Daar kan ik dan wel wat energy drinks voor kopen en dan heb ik nog net wat geld over voor brood en beleg. Het is een saai leven. Overleven. Van euro naar euro, van boodschappen naar boodschappen. Af en toe luchten met een wandeling en de rest van de tijd een beetje staren naar een computerscherm. Als groot filmfan geniet ik echter zo goed als elke avond van een goede film die ergens op de vele, mij beschikbare, tv-kanalen wordt uitgezonden. Vanavond de film Wanted. Die heb ik eerder gezien, zeker wel 3 keer, maar een goede film blijft leuk. Als je hem maar niet iedere dag hoeft te zien maar met tussenpozen van zo'n half jaar, en in dat half jaar groei je weer als persoon, word je weer wat wijzer en weer wat volwassener, zodat je de film weer in een ander licht ervaart. Leuk. Echt leuk.

De rest van de dag is gevuld met tijdverdrijvingen. Lezen, studie, gamen en wat bewegen. Zo kom ik de dag wel door. Het is wel allemaal gericht op zelfverbetering. Een doelbewust programma om wijzer te worden. Beter en meer uitgerust met kennis. Maar kennis alleen doet het hem niet. Kennis begrijpen en in een juist kader plaatsen ten einde een soort van wijsheid te vergaren is het doel. Want wijsheid is een belangrijk gereedschap in de uitoefening van leven. Wijsheid hoe je praat en hoe je handelt. Het geeft een voldaan gevoel als ik me in dat mijnenveld van ontmoetingen heb weten te bewegen zonder bommen te hebben laten afgaan en zelfs met aanwinsten kan thuiskomen. Aanwinsten van leuke ontmoetingen. Ervaringen die mijn leven weer rijker hebben gemaakt. Die niet in geld zijn uit te drukken maar weergaloos zijn. Het is niet meer dat 10 confrontaties op een dag moeten aangaan om mezelf een echte man te voelen. Het is meer dat ik het kleine groot maak en juist in de positiviteit van een blik of een enkel woord genoegen ondervind. Dat ik me man voel zonder die overdreven bewijsdrift  maar gewoon door man te zijn. Dat voelt goed. Goed genoeg in ieder geval om mezelf recht in de spiegel aan te kijken en dan te kunnen oordelen dat ik het allemaal wel goed doe. In dat saaie leven. Nu kijk ik overigens niet vaak in de spiegel. Alleen bij het scheren of tandenpoetsen. Ik had een paar spiegels in huis maar die heb ik de deur uitgedaan. Ze gingen me irriteren. Ik was toen ook wel erg dik, dus misschien was het, achteraf, te confronterend. Ik mis ze nog steeds niet. Dus volgens mij ben ik geen narcist. Wel een ongelofelijke zeikerd. Daarvoor ga ik meestal maar niet in discussie. Want wat ik zeg binnen mijn verbale uitdrukkingsvermogen gaat veel over het hoofd heen van mensen. En mensen luisteren liever naar zichzelf dan dat er daadwerkelijk een dialoog plaatsvindt. Dat laatste heeft mij een middel gebracht om dichter tot de mensen te gaan. Luisteren. Mensen vinden het leuk als je luistert ben ik achter gekomen. En ik vind luisteren leuk. Dus dat is een goede combinatie. Ik vind het leuk om te luisteren naar wat mensen te hebben vertellen. Daar ben ik ook geïnteresseerd in. Soms praat ik wel. Omdat ik vind dat ik informatie heb die ik moet delen en met alleen luisteren lukt dat natuurlijk niet. 

Zaterdag: 

1. Schoonmaken. 

2. Boodschappen 

3. Luisteren. 

4. Zelfverbetering. 

Bis morgen Freunde!

Weekend

 Het is vrijdag 15.32. Ik ben al een tijdje thuis. Vanochtend een ochtenddienst gedraaid bij Jobs-Score. Deze week doe ik alleen ochtenddiensten en de aankomende week, ervan uitgaande dat ik me dan weer nog wat beter voel, ga ik weer dagdiensten werken. Het is leuk werken bij Jobs-Score: lekker in de buitenlucht, niet al te zwaar werk, lekker bewegen, en mensen ontmoeten. Vooral dat laatste is voor mij belangrijk om dat beetje verstand dat ik heb te consolideren. Dat doet me eraan denken dat ik zo nog even moet schaken. Allemaal hersengymnastiek. Ik zie de hersenen als een spier. Doe ik er niets mee dan worden ze een weke, grijze massa. Activeer ik die neuronen dan worden ze sterker en wordt mijn brein gewoon, simpel gezegd, intelligenter. En daar is niets mis mee. Dat voelt aangenaam. Ik denk dus ik besta. En hoe meer ik denk, of in ieder geval de potentie bezit om meer te denken, hoe meer ik besta. Hoe waardevoller mijn leven is. Tenminste zo ervaar ik het. 

De boodschappen heb ik al gedaan voor vandaag. Het is vandaag een off-day. Vreten dus. Chips, drop, energy drinks en nog wat andere snacks. Ik val al snel in een suikercoma. Suf van de suiker kruip ik mijn bed en zak in, die vaak, broodnodige slaap. De slaap is belangrijk om bij te komen van al het vroege opstaan deze week, maar ook om bij te komen van alle indrukken van het werk. Mijn collega's en ik kletsen wat af en wanneer ik thuis kom dreunen hun woorden vaak nog uren door in mijn hoofd. De slaap zorgt voor verwerking. Dat ik weer helemaal fris wakker word en de rest van de dag als een nieuwe dag kan beginnen.   

Het hele weekend ligt voor me. Een open agenda. Een zee van vrije tijd. Had ik nu de hele week niets gedaan dan is dat gewoon lege tijd die voor me ligt, maar nu ik gewerkt heb is die tijd opeens kostbaar geworden. Iets om te koesteren. Misschien juist daardoor dat ik nu aan het schrijven ben.

Er zijn dagen, uren, dat je denkt over het nieuws van de wereld. Maar het is vaak veel van hetzelfde. Het komt in golven van zo'n 4 á 5 dagen. Elke 5e dag is er nieuw nieuws, de waan van de dag, en vervolgens gaan alle journaals, praatprogramma's en kranten de volgende 4 dagen het alleen nog maar over dat nieuws hebben. In principe, zo ben ik achter gekomen, kan ik volstaan met iedere 5e dag het nieuws te kijken, eentje maar, en dan ben ik weer helemaal op de hoogte voor de komende dagen. En dan? Ja, en dan? Dan weet je het. Het nieuws zorgt toch dat ik in mijn geïsoleerdheid als uitkeringstrekker, wonende 3 hoog ergens in een achterbuurt van Rotterdam, mij betrokken voel bij het wereldgebeuren. Weliswaar als toeschouwer, een beetje zoals een voetbalsupporter in het stadion naar zijn favoriete club kijkt, maar dan toch een participant. 

Soms heb ik er geen zin in. Dan vind ik die sociale media en dat obsessieve actualiteiten volgen maar inhoudsloos. Geen betekenis hebbende. Dan moet ik me herpakken. Want het is de zin van mijn huidige bestaan en ik zou even echt niet weten wat ik anders voor hobby's zou moeten hebben om mijn leven op te leuken. 

Dan weet ik weer wat de bedoeling is van al dat gefrutsel. Ik ben bezig om een film te creëren. Een 3-dimensionale film. Met drama, met avontuur, misdaad, spanning en sensatie. Human intrest. Mijn vingertoppen bespelen het toetsenbord als een piano. Beroeren de lucht om mij heen waarbij de pianosnaren onmetelijke lengtes bezitten. Het is een opera. Een schilderij. Een kunstwerk. Een levend kunstwerk. Een schepping.

Het boek wordt geschreven. Het nieuwe boek. Het nieuwste boek. Helemaal contemporary. O, o, o, wat ben ik toch hip, denk ik, terwijl ik probeer de trend van deze seconde en eigenlijk, als mogelijk, van de komende seconde, te leiden, zeker niet te volgen. Maar dat lukt wel. Vind ik dan tenminste. De rest zit toch op zijpaden die nu interessant kunnen lijken maar in dit heden en zeker in de toekomst verbleken naast mijn schitterend uitgehouwen wandelroute voor de mens die mens wil zijn.

To be or not to be, that is the question. William Shakespeare ( moet ik toch eens ga lezen binnenkort ).

Adieu mes amis et amies. Bonne chance! 

Doelen

 Na een periode van ziekte waarin ik al mijn werkzaamheden heb stilgelegd hervat ik deze weer waarbij ik het nuttige probeer te houden en wat overbodig is of in ieder geval minder belangrijk, schrap.

Als eerste heb ik mijn doelen geherdefinieerd. 

22 september 2022

1. Bewegen/in betere conditie zijn/lichter wegen

2. Gezond eten/verantwoord eten/vasten

3. Mensen ontmoeten/netwerken

4. Schrijven/creatieve output o.a. op social media 

 Er komen als ik aan doelen denk zeker wel 20 doelen in mij op maar zoveel doelen stellen is vragen om falen. Wil ik ook daadwerkelijk mijn doelen bereiken dan zal ik daarin prioriteiten moeten stellen. De eerste 2 doelen zijn weer ondergeschikt aan de laatste 2 maar wel degelijk essentieel omdat ze een wezenlijke, positieve bijdrage leveren aan de laatste 2. Meer bewegen en beter eten zorgt dat ik meer energie heb en beter kan denken dus meer productie kan leveren van hogere kwaliteit. Om verwarring te voorkomen: ik heb het niet over de gangbare productie van een kantoorbaan van 9 tot 5. Het is gewoon een taak die ik zie liggen en die ik binnen mijn mogelijkheden acht en naar ik meen ook een positieve en opbouwende contributie aan de maatschappij kunnen leveren.

Uiteindelijk is het doel om steentjes te werpen in de vijver waardoor de vijver verandert. Dit wordt ook wel het ripple effect genoemd. Ik zie ons als één dynamisch vat waarbinnen alles betrekking heeft met alles en door mijn creatieve bijdragen meen ik dat ik veranderingen in dat vat kan laten plaatsvinden. Dat zal menigeen ook proberen maar ik meen, in mijn arrogantie of zelfkennis hoe u ook wil, dat mijn inbreng meer golfbewegingen creëert dan die van anderen. 

Ok. Ik heb mijn doelen gesteld maar wat is het doel van mijn doelen?

Ik wil dynamiek.

Ik wil dat dingen gebeuren.

Ik wil de mooiste film maken die er ooit geproduceerd is. 

Ik wil geen futuristische maatschappij.

Ik wil geen anarchie.

Dit uitspreken is op zich zelf al een verwezenlijking.

De problemen in deze wereld zijn: 1. Een gebrek aan grondstoffen, 2. Dat we op dit moment boven onze stand leven c.q. dat dit leven te hoog gegrepen is. 3. Dat we een doodlopende weg bewandelen. 4. Dat we de weg naar matigheid moeten vinden. 5. Dat we allemaal geluk nastreven. 

Uiteindelijk vechten we tegen het kwaad dat zich vermomt in vele gedaantes. 

De speech

 Mijn horoscoop zegt vandaag dat ik een geweldige speech ga opleveren. Dat weet ik nog zo net niet. Nu zeker niet. Wel voel ik de behoefte om een stuk te schrijven en eigenlijk wil ik dit morgen doen maar mezelf kennende lig ik straks in bed de hele tijd te overdenken wat ik morgen ga schrijven, heb dan een schitterend idee en sta ergens midden in de nacht op om dit idee de wereld in te baren. Om nu deze onrust te voorkomen ben ik nu maar aan het schrijven in de hoop en tevens verwachting dat al schrijvende de inspiratie wel over me zal komen.

Laat ik allereerst zeggen dat ik dit een schitterende tijd vind om te leven. Ook een schitterende leeftijd. Volgende week word ik 55 jaar. Ik ben opgegroeid in de jaren 80 en 90. Een tijd waarin je veel avonturen kon beleven waar je als je een beetje slim was wel mee weg kon komen. Als ik nu hetzelfde zou moeten doen als toen zou ik er wel 10 keer over nadenken voordat ik eraan zou beginnen. Want wat is er tegenwoordig veel controle met alle camera´s en afluisterapparatuur en met een beetje pech ook wat satellieten op je gericht. Wat dat betreft bewonder ik de jeugd wel die, natuurlijk niet beter wetende, al die risico´s gewoon aangaat om die paar broodnodige extra centen te verdienen. Nee, was ik nou jong geweest dan had ik braaf mijn school afgemaakt. Denk ik. Je weet het niet. Dat recalcitrante ook wel als antisociale stoornis getypeerd zit toch in me. Maar wie weet was ik dan ook wel iemand anders geweest. Het is toch zo dat het leven uit keuzes bestaat. Ga je naar rechts dan kom je die mensen tegen en andere mensen juist niet, en ga je naar links dan kom je juist die andere mensen wel tegen.

Deze tijd bevalt me. Hij is mooi. Al die details, Dat oog voor detail en dat ook kunnen zien dat mensen hun best hebben gedaan om alles zo goed mogelijk te doen. Alleen dat al is genieten. Zo zien ze me vaak op een bankje zitten. 55 jaar en ik gedraag me al als een ouwe vent. Maar ik kijk. Zie alles. Al is er altijd meer te zien. Zie de samenhang tussen de dingen. Probeer die samenhang te voelen, er onderdeel van uit te maken, van de dynamiek.

 

Alles hangt met elkaar samen. Ik maak me wel eens zorgen. Natuurlijk maak ik me zorgen dat kan niet anders met al dat negatieve nieuws vandaag de dag. Tegelijkertijd besef ik dat ik als mens niet veel invloed heb op de gang van zaken in de wereld. Hoewel ik wel een beetje vanaf mijn bureaustoel achter mijn computer de boel probeer te manipuleren. Je blijft nu eenmaal altijd een hosselaar. Geen zorgen voor de dag van morgen. Ik heb een dak boven mijn hoofd, geld voor boodschappen en fatsoenlijke kleding om te dragen. Ook de gezondheid is best goed dus al met al mag ik niet klagen. Mocht de bom vallen dan zien we wel weer. Er zijn zoveel mogelijke scenario´s dat het schier onmogelijk is om daar je op voor te bereiden, in ieder geval vanuit mijn huidige positie. In wezen ben ik een prepper maar daar heb je ook geld voor nodig en dat is er nu eenmaal niet. Dus wacht ik gewoon af hoe de bal gaat rollen en met een beetje geluk loopt alles met een sisser af en kan ik rustig de komende jaren mijn dagelijkse wandelingetje naar de supermarkt blijven sloffen. Wordt het toch een rotzooitje dan gaan we het wel zien. Mijn eerste voornemen bij anarchie is de lokale gereedschapswinkel leeghalen. Had ik in de USA geleefd dan was mijn eerste prioriteit de wapenhandel geweest maar daar heb je er niet veel van in Nederland en in ieder geval niet bij mij in Rotterdam in de buurt. Je zal solitair zijn of juist je bij een groep moeten aansluiten. Maar ja, ze zijn nu al voor een tientje niet te vertrouwen dus wie is er in de tijd van mayhem eigenlijk nog betrouwbaar genoeg om je leven aan toe te vertrouwen.

Ach, ik zeg al ik ben een prepper. Denk teveel door. Of misschien ook niet. In mijn ervaring kan ik 20 verschillende scenario´s bedenken voor de toekomst en dan wordt het scenario 21. Zo blijft het spannend en verrassend in Gods plan. 

God is daar. Of hier. Ergens in ieder geval. Mensen twijfelen weleens of Hij het goed met ons voor heeft. Dat begrijp ik wel. Ik begrijp echter ook dat ik een mier ben die de grootsheid van God niet en waarschijnlijk ook nooit zal begrijpen. Het is aanvaarden. En dat geeft rust. Rust om te zitten op een bankje en te genieten van de schepping.