Een rubriek beginnen

 Vanochtend sta ik op om 06.20 en ik merk meteen dat die hersenen beginnen te draaien. Nadat ik eerst het idee heb verworpen om een gisteren geschreven tekst aan te vullen, want je blijft bezig, heb ik mijn droom geregistreerd en nu kom ik op het lumineuze idee om een dagelijks rubriek a la Simon Carmiggelt en Godfried Bomans te produceren. Nu heb ik natuurlijk geen humor dus daar is geen overeenkomst met Simon en Godfried, dat is wel wat de gangbare mode is onder andere rubriek schrijvers. Allemaal bloedserieus en tenenkrommend persoonlijk. Dus dat moet lukken.

Helaas, de tijd dat ik grote avonturen meemaakte van het soort waar films over worden gemaakt is ver achter de rug. Gelukkig ben ik al jaren geoefend om het kleine groot te maken en ik ben gezegend, ten minste voor deze taak, dat ik een enorme zeikerd ben. Dus ellenlang ouwehoeren over details gaat me moeiteloos af. Het streven is meteen om als ik zo 200 rubrieken heb geschreven, een jaarproductie, om deze weer te verzamelen in een te publiceren boek. Een tijd geleden stuurde ik Peter R. de Vries een manuscript met dezelfde opzet en zijn opmerking, of in ieder geval een opmerking van een medewerker van hem, weet jij veel wie achter die computer boodschappen loopt te versturen, was dat het geen zin had om dat boek te publiceren want alles was al op het internet gezet. Dat was niet mijn vraag dus ik heb zijn raad in deze naast me neer gelegd en gepubliceerd waarna ik toch zeker 40 exemplaren heb verkocht. Verkoop van een boek hangt toch samen met de publiciteit die je krijgt en als je onafhankelijk schrijver bent is daar niet zoveel van. Ik zit toch te wachten op het moment dat ik viral ga en dat dat mijn boekenverkoop automatisch stimuleert. Als u nu denkt dat ik graag centen wil verdienen dan is dat zeker zo maar het gaat mij er voornamelijk om dat ik gelezen word. De primaire reden voor schrijven is die drang van zelfexpressie, de calling van de muze, maar een secundaire motivatie is dat je al die moeite doet om ook gelezen te worden. Dat je informatie en kennis heb gepubliceerd waarvan wel je verwachting is dat mensen dat tot zich nemen. Niet dat ze meteen Einstein gaan worden door mijn teksten maar toch als een soort bijdrage aan het denkproces van mensen en wie weet daardoor een wat betere wereld. 

Het belangrijkste is natuurlijk de titel van mijn rubriek. Daarbij zit ik te denken aan een verwijzing naar mijn wijk Delfshaven, officieel Tussendijken, maar Delfshaven is een betere noemer van de dekking. En dan natuurlijk iets spitsvondig over woorden: krabbels, voetnoten, aantekeningen. Iets dergelijks. Hersenspinsels. Nee, dat is het ook niet. Proza uit Delfshaven. Gedichten uit Delfshaven. Woorden uit Delfshaven. Uw dag uit Delfshaven. Een dag uit Delfshaven. Een dag van Delfshaven. Een dag vanuit Delfshaven. 24 uur in Delfshaven. Die vind ik wel wat. 24 uur in Delfshaven. Dat wordt hem. 

Vandaag is het zondag. Ondertussen 07.48. Soms is de tv dan al aan op de christelijke uitzendingen maar daar zit ik me de laatste tijd alleen maar aan te ergeren door de eenzijdige en extreme preken. Hour of Power vind ik nog wel leuk maar ook die neem ik slechts selectief tot me. Alleen de leuke stukken, en met leuk bedoel ik wat me aanspreekt en ik het mee eens kan zijn. Want dat is lang niet alles.

Boodschappen staat op de agenda. 2 euro in mijn portemonnee, want Mata kwam gisteren een euro ophalen, zonder wederdienst overigens, dat zou allemaal niet uitmaken als ik genoeg poen heb als vroeger, dan kreeg elke vrouw zo een meier van me, gewoon, waarvoor niet, maar nu ik zo arm ben als een kerkrat verwacht ik van die vrouwen wel enig werk als ze dat weinige geld van me komen parasiteren. Nog 3 euro op de bank en er moet vandaag brood worden gekocht, beleg, ik heb wel pindakaas maar de hele dag pindakaas word je gillend gek van, en een versnapering. Met in totaal 5 euro moet dat lukken. Nu moet ik het tijdstip nog bepalen dat ik boodschappen ga doen en de plek. Want ga ik om 09.00 dan kan ik die idioot tegen komen maar ga ik om 10.00 dan kan ik weer een andere gek tegen het lijf lopen. Het is dus strategisch plannen, zeker op een zondagochtend, om de kans zo klein mogelijk te maken op incidenten die uit de hand kunnen lopen c.q. mafketels te ontmoeten.

Het schrijven, het moeten schrijven, doe ik nu. Dat voelt goed. U, lezer, hoeft zich geen zorgen over mij te maken van dat ik zo'n arme man met aandachtsstoornis ben. Nee hoor, ik  vind het gewoon leuk om te schrijven. Mijn gedachten te vormen en ze op papier, digitaal papier. te zetten. Het is een creatie en ik voel me daar goed bij en als u het ook wat vindt of niets dat kan ook dan is dat mooi mee genomen maar het gaat primair om een soort zelftherapie en dat werkt op deze manier fantastisch. Door schrijven word ik wijzer.