De speech

 Mijn horoscoop zegt vandaag dat ik een geweldige speech ga opleveren. Dat weet ik nog zo net niet. Nu zeker niet. Wel voel ik de behoefte om een stuk te schrijven en eigenlijk wil ik dit morgen doen maar mezelf kennende lig ik straks in bed de hele tijd te overdenken wat ik morgen ga schrijven, heb dan een schitterend idee en sta ergens midden in de nacht op om dit idee de wereld in te baren. Om nu deze onrust te voorkomen ben ik nu maar aan het schrijven in de hoop en tevens verwachting dat al schrijvende de inspiratie wel over me zal komen.

Laat ik allereerst zeggen dat ik dit een schitterende tijd vind om te leven. Ook een schitterende leeftijd. Volgende week word ik 55 jaar. Ik ben opgegroeid in de jaren 80 en 90. Een tijd waarin je veel avonturen kon beleven waar je als je een beetje slim was wel mee weg kon komen. Als ik nu hetzelfde zou moeten doen als toen zou ik er wel 10 keer over nadenken voordat ik eraan zou beginnen. Want wat is er tegenwoordig veel controle met alle camera´s en afluisterapparatuur en met een beetje pech ook wat satellieten op je gericht. Wat dat betreft bewonder ik de jeugd wel die, natuurlijk niet beter wetende, al die risico´s gewoon aangaat om die paar broodnodige extra centen te verdienen. Nee, was ik nou jong geweest dan had ik braaf mijn school afgemaakt. Denk ik. Je weet het niet. Dat recalcitrante ook wel als antisociale stoornis getypeerd zit toch in me. Maar wie weet was ik dan ook wel iemand anders geweest. Het is toch zo dat het leven uit keuzes bestaat. Ga je naar rechts dan kom je die mensen tegen en andere mensen juist niet, en ga je naar links dan kom je juist die andere mensen wel tegen.

Deze tijd bevalt me. Hij is mooi. Al die details, Dat oog voor detail en dat ook kunnen zien dat mensen hun best hebben gedaan om alles zo goed mogelijk te doen. Alleen dat al is genieten. Zo zien ze me vaak op een bankje zitten. 55 jaar en ik gedraag me al als een ouwe vent. Maar ik kijk. Zie alles. Al is er altijd meer te zien. Zie de samenhang tussen de dingen. Probeer die samenhang te voelen, er onderdeel van uit te maken, van de dynamiek.

 

Alles hangt met elkaar samen. Ik maak me wel eens zorgen. Natuurlijk maak ik me zorgen dat kan niet anders met al dat negatieve nieuws vandaag de dag. Tegelijkertijd besef ik dat ik als mens niet veel invloed heb op de gang van zaken in de wereld. Hoewel ik wel een beetje vanaf mijn bureaustoel achter mijn computer de boel probeer te manipuleren. Je blijft nu eenmaal altijd een hosselaar. Geen zorgen voor de dag van morgen. Ik heb een dak boven mijn hoofd, geld voor boodschappen en fatsoenlijke kleding om te dragen. Ook de gezondheid is best goed dus al met al mag ik niet klagen. Mocht de bom vallen dan zien we wel weer. Er zijn zoveel mogelijke scenario´s dat het schier onmogelijk is om daar je op voor te bereiden, in ieder geval vanuit mijn huidige positie. In wezen ben ik een prepper maar daar heb je ook geld voor nodig en dat is er nu eenmaal niet. Dus wacht ik gewoon af hoe de bal gaat rollen en met een beetje geluk loopt alles met een sisser af en kan ik rustig de komende jaren mijn dagelijkse wandelingetje naar de supermarkt blijven sloffen. Wordt het toch een rotzooitje dan gaan we het wel zien. Mijn eerste voornemen bij anarchie is de lokale gereedschapswinkel leeghalen. Had ik in de USA geleefd dan was mijn eerste prioriteit de wapenhandel geweest maar daar heb je er niet veel van in Nederland en in ieder geval niet bij mij in Rotterdam in de buurt. Je zal solitair zijn of juist je bij een groep moeten aansluiten. Maar ja, ze zijn nu al voor een tientje niet te vertrouwen dus wie is er in de tijd van mayhem eigenlijk nog betrouwbaar genoeg om je leven aan toe te vertrouwen.

Ach, ik zeg al ik ben een prepper. Denk teveel door. Of misschien ook niet. In mijn ervaring kan ik 20 verschillende scenario´s bedenken voor de toekomst en dan wordt het scenario 21. Zo blijft het spannend en verrassend in Gods plan. 

God is daar. Of hier. Ergens in ieder geval. Mensen twijfelen weleens of Hij het goed met ons voor heeft. Dat begrijp ik wel. Ik begrijp echter ook dat ik een mier ben die de grootsheid van God niet en waarschijnlijk ook nooit zal begrijpen. Het is aanvaarden. En dat geeft rust. Rust om te zitten op een bankje en te genieten van de schepping.