Het is vrijdag 15.32. Ik ben al een tijdje thuis. Vanochtend een ochtenddienst gedraaid bij Jobs-Score. Deze week doe ik alleen ochtenddiensten en de aankomende week, ervan uitgaande dat ik me dan weer nog wat beter voel, ga ik weer dagdiensten werken. Het is leuk werken bij Jobs-Score: lekker in de buitenlucht, niet al te zwaar werk, lekker bewegen, en mensen ontmoeten. Vooral dat laatste is voor mij belangrijk om dat beetje verstand dat ik heb te consolideren. Dat doet me eraan denken dat ik zo nog even moet schaken. Allemaal hersengymnastiek. Ik zie de hersenen als een spier. Doe ik er niets mee dan worden ze een weke, grijze massa. Activeer ik die neuronen dan worden ze sterker en wordt mijn brein gewoon, simpel gezegd, intelligenter. En daar is niets mis mee. Dat voelt aangenaam. Ik denk dus ik besta. En hoe meer ik denk, of in ieder geval de potentie bezit om meer te denken, hoe meer ik besta. Hoe waardevoller mijn leven is. Tenminste zo ervaar ik het.
De boodschappen heb ik al gedaan voor vandaag. Het is vandaag een off-day. Vreten dus. Chips, drop, energy drinks en nog wat andere snacks. Ik val al snel in een suikercoma. Suf van de suiker kruip ik mijn bed en zak in, die vaak, broodnodige slaap. De slaap is belangrijk om bij te komen van al het vroege opstaan deze week, maar ook om bij te komen van alle indrukken van het werk. Mijn collega's en ik kletsen wat af en wanneer ik thuis kom dreunen hun woorden vaak nog uren door in mijn hoofd. De slaap zorgt voor verwerking. Dat ik weer helemaal fris wakker word en de rest van de dag als een nieuwe dag kan beginnen.
Het hele weekend ligt voor me. Een open agenda. Een zee van vrije tijd. Had ik nu de hele week niets gedaan dan is dat gewoon lege tijd die voor me ligt, maar nu ik gewerkt heb is die tijd opeens kostbaar geworden. Iets om te koesteren. Misschien juist daardoor dat ik nu aan het schrijven ben.
Er zijn dagen, uren, dat je denkt over het nieuws van de wereld. Maar het is vaak veel van hetzelfde. Het komt in golven van zo'n 4 á 5 dagen. Elke 5e dag is er nieuw nieuws, de waan van de dag, en vervolgens gaan alle journaals, praatprogramma's en kranten de volgende 4 dagen het alleen nog maar over dat nieuws hebben. In principe, zo ben ik achter gekomen, kan ik volstaan met iedere 5e dag het nieuws te kijken, eentje maar, en dan ben ik weer helemaal op de hoogte voor de komende dagen. En dan? Ja, en dan? Dan weet je het. Het nieuws zorgt toch dat ik in mijn geïsoleerdheid als uitkeringstrekker, wonende 3 hoog ergens in een achterbuurt van Rotterdam, mij betrokken voel bij het wereldgebeuren. Weliswaar als toeschouwer, een beetje zoals een voetbalsupporter in het stadion naar zijn favoriete club kijkt, maar dan toch een participant.
Soms heb ik er geen zin in. Dan vind ik die sociale media en dat obsessieve actualiteiten volgen maar inhoudsloos. Geen betekenis hebbende. Dan moet ik me herpakken. Want het is de zin van mijn huidige bestaan en ik zou even echt niet weten wat ik anders voor hobby's zou moeten hebben om mijn leven op te leuken.
Dan weet ik weer wat de bedoeling is van al dat gefrutsel. Ik ben bezig om een film te creëren. Een 3-dimensionale film. Met drama, met avontuur, misdaad, spanning en sensatie. Human intrest. Mijn vingertoppen bespelen het toetsenbord als een piano. Beroeren de lucht om mij heen waarbij de pianosnaren onmetelijke lengtes bezitten. Het is een opera. Een schilderij. Een kunstwerk. Een levend kunstwerk. Een schepping.
Het boek wordt geschreven. Het nieuwe boek. Het nieuwste boek. Helemaal contemporary. O, o, o, wat ben ik toch hip, denk ik, terwijl ik probeer de trend van deze seconde en eigenlijk, als mogelijk, van de komende seconde, te leiden, zeker niet te volgen. Maar dat lukt wel. Vind ik dan tenminste. De rest zit toch op zijpaden die nu interessant kunnen lijken maar in dit heden en zeker in de toekomst verbleken naast mijn schitterend uitgehouwen wandelroute voor de mens die mens wil zijn.
To be or not to be, that is the question. William Shakespeare ( moet ik toch eens ga lezen binnenkort ).
Adieu mes amis et amies. Bonne chance!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten