Risico´s

 Nog 1 dag dan is mijn verjaardag en de vraag is of ik die datum haal. Altijd spelen de risico's van het leven door mijn hoofd maar zeker nu. Vandaag kan ik van de trap afvallen en mijn nek breken, opeens allergisch voor pinda's worden zodat ik na het eten van een boterham met pindakaas een vreselijke dood sterf, één van mijn wijkbewoners kan doordraaien en met een mes iedereen die hij tegenkomt doden en ik ben net boodschappen aan het doen, het verleden kan mij inhalen en er staat, of er komt langs, vandaag een hitteam op mijn route, de geheime dienst ziet mij als een gevaar en zet een scherpschutter op het dak ( zou mij wel de historische eerste moordslachtoffer van een scherpschutter in Nederland maken ( mits niet in de zoveelste doofpot gestopt )), Putin kan me laten verdrinken in het zwembad ( nu kom ik daar al jaren niet maar dat stopt Putin niet ), een Noord-Koreaan kan mij met een giftige paraplu injecteren, of, als hoogtepunt, één van de vele bouwvakkers in mijn buurt draait door en slaat mijn schedel in met een hamer.

Dit zijn mijn alledaagse beslommeringen dus u begrijpt nu waarvoor ik al jarenlang zo intensief karate train en mijn voetstappen zeer behoedzaam neerzet op de straatstenen die ik passeer richting een supermarkt in mijn buurt. Maar één dag voor mijn verjaardag is het natuurlijk helemaal oppassen want net zoals ik op sommige datums een grotere kans heb om de lotto te winnen, u kent dat wel je stapt de deur uit en er ligt daar een volle portemonnee voor uw voeten, zo'n dag dat het geluk u toelacht, zo heb ik op sommige dagen een grotere kans om te overlijden. Met eventueel behulp van wat extra inspanning van externe krachten. En vandaag is een dergelijke dag. Denk ik dan. Ik voel het niet. Dat is misschien onverschilligheid. Mijn hoofd is al jaren gevuld met deze scenario's en het gebeurt maar niet. Soms is er wel een poging maar door mijn ninja training blijft het dan bij een poging. Ik weet nog wel dat ik in 2010 in Monaco was en er opeens een echte ninja achter me stond. Helemaal in het zwart gekleed. Zoals je in de films ziet. En ik weet nog dat ik dacht: "zou die mij willen doden?", en dat mijn tweede gedachte was: "als die mij dood had gewild was ik al dood geweest." Want ja, je kan wel trainen maar ik ben realist genoeg om te weten dat ik tegen een ninja die zijn leven lang getraind heeft om te doden of een SEAL, mochten ze die ooit op me afsturen, geen enkele kans maak.

Wat is hier nu positief aan? Nou, ik leef en ik geef het toch, ondanks mijn hersenspinsels, een 99,9% kans dat ik morgen haal. Zo niet, dan is die kans 0%. Maar de volgende vraag is of het positief is dat ik leef? Daar heb ik weleens anders over gedacht. Maar ik heb altijd wel een overlevingswens in mij gehad. Of ik het leven nu als goed of als slecht ervaar. Ik geloof in een leven na de dood. Ik geloof, of weet, dat ik na dit leven naar de Hemel ga. En toch heb ik geen haast om dood te gaan. In mijn geval zou dat ook wijzen op suïcidale neigingen en dat is in tegenspraak met de opdracht om het beste van je leven te maken. Want als je suïcide pleegt, bewust door eigen actie of onbewust juist door het nalaten van acties zoals uitkijken tijdens het oversteken, dan maak je die opdracht niet af en dus zak je automatisch. De Bijbelse uitspraak dat je dan naar de Hel gaat, heb ik maar geschrapt. Er zijn teveel mensen die ik mag en weer wil zien, die suïcide hebben begaan. En als mens ervaar ik wel dat de opdracht om te leven best wel veel gevraagd is van mensen. Zo begrijp ik, al observerende, ook dat mensen geen gelovigen meer zijn. Als je kijkt naar wie gelovig is en de uitoefening van het geloof dan is dat best te snappen. Dus die regel van dat als je ongelovig bent je automatisch naar de Hel gaat heb ik ook maar geschrapt. Geloven zelf blijft een bonus bij je beoordeling, we schrappen niet alles. Dus er zijn wat veranderingen. Die heb ik niet als Luther aan de kerkdeur getimmerd maar bij deze communiceer ik ze. En in mijn ogen voldoe ik daarmee prima aan alle eisen voor het wereldkundig maken van beslissingen. Voor andere mensen kan ik niet veel doen. Ik ben een observant die raad geeft op grond van mijn observaties en mijn zwakte is dat ik, ondanks al dat gescheld, mensen wel mag. Dus ook voor andere mensen heb ik gepleit om de regels te veranderen maar daar heeft de leiding mij terug gefloten. Bepaalde regels zijn historisch en komen niet voor verandering in aanmerking. Jammer, want soms mag ik ze wel, soms ook niet. Dat heb je nu eenmaal overal wel. Maar het is niet anders. En excuses daarvoor aanbieden kan ik niet want dan zou ik me schuldig moeten voelen en vanuit die hoek waar ik werk bestaat geen schuld. Wij beoordelen vanuit het recht. En zijn dus schuldenvrij. 

U heeft het al gemerkt, die Erik is zo gek als een deur. Geef die man een spuitje. Dan stel ik voor dat u contact opneemt met Kim Jong-un. Om een mooie giftige dartpijltjes schietende paraplu te bestellen. En anders de psychiater. Maar die heeft het tegenwoordig erg druk en er is ook geen eer meer aan me te behalen. Een uitgebluste oude man. Vroeger gooide ik nog weleens een tv uit het raam of reed met een auto een huis binnen. Tegenwoordig is het grootste gevaar dat ik vorm of ik een door een rood licht loop. En daarvoor komen ze niet. Zelfs een langsfietsende BOA stopt nog geen seconde als die me in actie ziet. 

Vandaag schrijf ik mijn frustraties van me af. Mijn nachtmerries. Zelftherapie. Dat ruimt op in mijn bovenkamer. Morgen kan ik beginnen met een schone lei.