Waarheid

 Alles is waar en niets is waar, en binnen dat spectrum zijn er meer waarheden waar dan andere waarheden en is er zeker ook de Waarheid te vinden voor de juiste zoeker. Ik pretendeer de waarheid te bezitten, niet zozeer omdat ik zo wijs ben maar omdat ieder ander dat ook meent en wie ben ik om voor iemand, wie dan ook, onder te doen. Natuurlijk wil ik heus wel rekening houden met hun mening in mijn overwegingen op de reis naar de bestemming genaamd Waarheid, Ik heb echter vanuit mijn observatie moeten concluderen dat hun mijn theorieën nog geen ademspanne aandacht geven, dus dat schept de jurisprudentie dat ik lekker mijn eigen gang in kan lopen zonder enige door anderen opgelegde begrenzingen die mij in de weg zouden kunnen komen. Dit gezegd hebbende ben ik er ondertussen allang achter gekomen dat ik niet vrij ben van opgelopen invloeden en dat van mijn ideeën slechts een enkele een originele blijkt. Kortom, ik ben een papegaai, een naprater, ik schotel u een menu voor dat al eeuwenoud is met slechts een dun nieuw sausje om het naar de 21ste-eeuw smaak om te zetten.  

Tot recentelijk ben ik ervan uitgegaan dat de mens in essentie slecht is. Dit in tegenstelling tot de algemeen aanvaarde stelling van Rosseau dat de mens van nature goed is. De wens is de vader van de gedachte denk ik dan. In mijn column van 8 oktober Oorlog: De Naakte Waarheid heb ik het echter erover dat al onze slechte acties voortkomen uit ingefluisterde gedachten van externe krachten, waarmee ik dus eigenlijk zeg dat de mens goed is, of, wat ook een mogelijkheid is, niets. Niet slecht maar ook niet kwaad. Een poppetje die naar gelang wat hem gezegd wordt handelingen verricht. Kunnen we dus de scheiding tussen Hemel en hel eerder definiëren als die tussen goede en slechte mensen. Op basis hiervan zouden we die scheiding kunnen zien als tussen de sterken en zwakkeren. Al naar gelang men de ingefluisterde ideeën kan weerstaan die tot kwaadaardigheid oproept.  

Wetenschappers zijn het al jaren eens dat de schepping bestaat uit evolutie. Met tegenkrachten geconfronteerd ontwikkelt een soort zich tot een sterker ras of sterft uit. Als we ervan uitgaan dat wilskracht de voornaamste eigenschap is waarop God ons fokt dan begrijpen we die scheiding in het voordeel van de sterken. Dat riekt naar nazisme, het creëren van een Übermensch. In tegenstelling van Hitler hebben we het hier echter niet over alleen één ras, de zgn. white supremacy, maar over de soort, namelijk de soort die bestaat uit mensen. Zoals gezegd, er bestaan weinig originele gedachten, en de meer gematigde nazi's spreken ook over deze evolutie tijdens de Wannseeconferentie in 1942. Er wordt dan niet meer gesproken over de Übermensch, een puur blank product, maar over Germanisering. Dat een ieder, onafhankelijk van welk ras ook, zich door omstandigheden kan ontwikkelen naar dezelfde hoogte als een Germaan en daardoor zijn gelijke wordt: Germanisering. Nou ga ik even niet de discussie aan of de Germaan de ideale mens is maar u begrijpt het idee. 

Dit idee zien we dus weer weerspiegeld in De Dag des Oordeels. De zwakken worden afgekeurd en mogen eeuwig branden a la de ovens van  Auschwitz en de sterken die goedgekeurd worden krijgen een vorstelijke beloning. Niet alleen voor het succesvol afronden van de leerschool van het leven maar ook als compensatie dat zij op dezelfde wereld hebben moeten verkeren als de slechte mensen en daardoor ook slachtoffer zijn geworden van hun wandaden.  Tevens, en nu dwaal ik af, is het hoger loon voor het werk dat u in de toekomst zal verrichten; namelijk uw eigen Universum scheppen en daarover heersen.

Geen enkel mens is 100% slecht, zo wordt gezegd door criminologen. Dat zou inhouden dat ook geen mens 100% goed is, daar vinden we echter wel exemplaren van zoals de katholieke heiligen. En dus zijn er wel mensen die 100% slecht zijn, en hoe graag ik ook zou willen dat het niet zo was, ook bij kinderen onder de 12 jaar is inherent kwaad gevonden, gelukkig sporadisch. Kwaadaardigheid manifesteert zich in vele vormen, niet alleen in diefstal of moord, die de criminele wereld duidelijk laat aftekenen. Bij het kijken naar het kwaad in iemand houd ik dan ook niet het wetboek van strafrecht naast me als beoordelaar maar gebruik ik de rangschikking van de 7 hoofdzonden. 

Er zijn vele redenen voor uw bestaan. Katalysator zijn en DNA-onderzoek zijn o.a. enkele die ik eerder genoemd heb in mijn column van 17 augustus 2022 Wat is de zin van het leven? U kunt God zien als uw Vader, uw leraar, maar ook als mensenfokker. Zelf heb ik me verdiept in hondenfokken en dan met name pitbullfokken. Middels hondengevechten worden de beste pitbulls geselecteerd om het ras verder uit te breiden. Over het algemeen is die scheiding van toepassing op de mannetjes, reuen dus, daar vrouwtjes, teven, altijd als geschikt om te produceren kunnen worden geselecteerd uitgaande van hun stamboom. Alleen de beste mannelijke pitbulls mogen zich voortplanten en binnen het circuit van hondenvechters worden dan ook vorstelijke bedragen neergeteld voor een dekking door een topreu. 

De mens is natuurlijk complexer. Als we puur op gevechtskwaliteiten geselecteerd zouden zijn zou er geen gebouw overeind staan, geen brood gebakken worden, en waren Einstein en Hawking nooit geboren. Maar het leven is dan ook complex. 

Of u nou in reïncarnatie gelooft of niet, mijn stelling is dat we door de eeuwen heen zijn geëvolueerd tot de mens die God waardig acht om Nirvana te betreden. 

Het Graf

 Op klokslag 24.00 van het begin van het nieuwjaar van 2010 heb ik mezelf bekeerd tot de islam, dit was aan de vooravond van de Arabische Lente. De officiële bekering, door de Shahada ( geloofsbelijdenis ) uit te spreken, gebeurt 6 maanden later in het bijzijn van 4 getuigen bij de Mevlana moskee. Om mijn geloof te verdiepen waar ik verder weinig van afweet dan de aanbidding van Allah, volg ik een opleiding bij de Islamitisch Universiteit. Het is een gezellige klas en wat leuk is, is dat iedereen bijzonder gemotiveerd is. Geen proppengooiers of roddeltantes in mijn klas. Regelmatig komt in ons gezelschap een enthousiaste senior leerling zitten die opvalt door zijn enorme kennis. Hij is de latere imam van de moskee Esselam. Ik ben gezegend met 2 goede leraren. Eén in de teksten van de Koran, en één in de Hadith, uitspraken van de profeet Mohammed. Regelmatig hebben we discussies in de klas over de juiste interpretatie van teksten en wat zo prettig is in de islam: als ik betere argumenten heb dan krijg ik gelijk maar als mijn gesprekspartner betere argumenten heeft dan geef ik hem of haar gelijk. Een logische, bijna wiskundige, aanpak van discussie waar ik de standpunten bij andere religies als onwrikbaar heb beleefd.

Zo herinner ik me een discussie over wat nu belangrijker moet worden geacht: de teksten van de Koran of Hadith en Soenna, de uitspraken en navolgbare gewoontes van Mohammed. Er wordt de gangbare gedachte uitgesproken dat Hadith en Soenna belangrijker zijn want het zijn de woorden van Mohammed, de grondlegger van de islam. In mijn natuurlijke staat van altijd een tegenpositie innemen trek ik partij voor de Koran maar ik kan mijn vinger er niet precies op leggen waarvoor ik dat vind. Het is dan ook moeilijk om mijn gesprekspartners te overtuigen van mijn gelijk aangezien het meer een gevoelskwestie is dan een arsenaal van goede argumenten. Vlak voor het einde wanneer de laatste seconden wegtikken van de lestijd valt me echter iets in: "De Koran is de woorden van Allah en de Hadith zijn de woorden van Mohammed." Dat is een steekhoudende redenering en we sluiten de klas af met de consensus dat de Koran boven de Hadith staat.

Moslims hebben ergens in hun geloofsbeleving gevonden dat als ze doodgaan hun lichaam eeuwig begraven moet zijn in afwachting van de Dag van Opstanding, de Lange Dag. Alle respect voor deze eruditie. In de meeste islamitische landen is plaats zat voor al die lichamen want het overgrote deel van die landen bestaat uit woestijn waar niemand profijt van heeft. In Nederland echter waar moslims ook de praktijk van eeuwig begraven willen praktiseren, is ruimte beperkt, elke vierkante centimeter heeft een bestemming maar ondanks dat heeft men hier en daar een begraafplaats kunnen oprichten. Als autochtone Nederlanders hebben we alleen eeuwige graven voor de rijken die er tienduizenden euro's tegen aan gooien om een vaste plek te verkrijgen liefst met een grafsteen erop die 2000 kilo weegt of als je het helemaal mooi wilt maken een tombe als graf. Zo'n mooi huisje waar sommige daklozen graag gebruik van maken in de winter. Voor ons minder gefortuneerden worden we met zes kisten boven op elkaar in de grond gegooid en na 10 jaar worden onze lichaamsresten op de knekelberg gegooid. Een berg botten van iedereen door elkaar ergens in een hoek van de begraafplaats. Zelf vind ik het wel een mooi voorbeeld van integratie dat moslims Nederland tegenwoordig waardig genoeg vinden om hun lichaam te laten begraven. Toch een teken dat ze zich meer Nederlanders voelen dan Marokkaan, Turk of Somalier, en dat mag ook wel als je hier 30 of 40 jaar gewerkt en geleefd hebt. 

Nu heb ik toch een kantteking in deze kwestie. Zoals sommige van mij weten zie ik mezelf als purist, niet zozeer in mijn handelen want die is zeker laakbaar af en toe, maar wel in mijn gedachten en handelingen. Dat betekent dat als ik iets zie wat in mijn ogen beter kan dan is mijn mond genoodzaakt om dat uit te spreken.

Laat ik ter zake komen. Ik weet niet waar het principe van een eeuwig graf vandaan komt. Ik begrijp dat men, net als de Joden, meent dat het lichaam volledig bewaard op zijn rustplaats moet wachten tot de Lange Dag omdat dan de opstanding tot een weer levend lichaam mogelijk is. Dit is echter niet wat in de Koran staat. Of in ieder geval niet wat we uit de Koran kunnen afleiden. In de Koran twijfelt Ibrahim ( Abraham ) de eerste moslim, de Hanif ( een ware, rechtlijnige gelovige ) aan de opstanding van het lichaam en dan laat Allah hem een vogel in stukken snijden, de 4 stukken op verschillende plekken liggen, en voor de ogen van Ibrahim worden de verschillende stukken bij elkaar gevoegd en staat de duif op uit de dood. Ik meen dat we hieruit kunnen afleiden dat het niet uitmaakt wat er met ons vlees gebeurt, het kan desnoods in een vat met zuur opgelost zijn, Allah heeft de macht, en Allah is de bezitter van alle macht, om deze lichamen weer samen te stellen tot een geheel, en vervolgens op te laten staan uit de dood. 

Met deze column roep ik niet op om islamitische gewoontes te veranderen maar voor degene waar een eeuwig graf niet mogelijk is gebleken, achtergelaten in de woestijn, verdronken in zee, of oorlogsslachtoffer, hoop ik enige troost te kunnen geven aan achtergelaten familie. Het is niet haram om niet een eeuwige rustplaats te hebben, het is halal. 

De Titanic

 Nou zal het allemaal wel mee vallen. We zitten op een grote boot en een beetje heen en neer wandelen kan geen kwaad doen. Maar een boot heeft onderhoud nodig. Moet tiptop in orde zijn, altijd in hoogste paraatheid voor die ene plotseling opduikende ijsberg. Een ramp kan ons elke moment overvallen en ik kan u zeker 7 tikkende tijdbommen noemen die onze Aarde catastrofaal kunnen verwoesten. De boot blijven bijhouden, elk roestgaatje meteen dichten, elke niet werkende lamp meteen vervangen, kan het verschil maken of we, als die tijd ooit daar is, met 7 miljard mensen overleven of slechts met 500 miljoen. Ook dat laatste, en nu klink ik misschien nogal hard, kan opgevangen worden in de veerkracht van onze overlevingsdrift. Wanneer we kijken naar de geschiedenis zijn er al wat voorvallen geweest die ons ernstige klappen hebben gegeven en dan is binnen 100 jaar de oude populatie hersteld. Tot nu toe kwamen de rampen apart mocht het echter ooit zo zijn dat deze door een tweede gevolgd wordt of zelfs nog een derde dan zorgt de verspreiding van mensen die de eerste ramp veroorzaakt dat het verlies aan levens relatief beperkt wordt volgens mijn kansberekening.

De dynamiek van de grilligheid van het lot ook bekend als God´s wil is moeilijk te voorspellen. Zelf ga ik uit van het principe Goede Tijden, Slechte Tijden. Na goede tijden komen slechte tijden en na slechte tijden komen goede tijden. Als een sinusgolf. In ons werk als redders, matrozen, bootwerkers, trotseren wij die golven en proberen de dalen minder diep te verkrijgen en de toppen te verhogen. Maar de natuur, de zee, de rivier is wild. Wil niet getemd worden en tegelijkertijd weet de rivier dat zij geen waarde bezit als onze boot er niet op vaart. Af en toe moeten we gewoon ons verlies pakken. Slikken en de klappen opvangen. Altijd winnen kan. Maar dan bouwt zich alleen maar een grotere tegenkracht op en wanneer die uiteindelijk losbreekt is het geen tik tegen het hoofd maar een doodsklap. Letterlijk. Dus we moeten zorgen dat net zoals in een stoommachine of raffinaderij, er regelmatig druk van de ketel afgaat. En dat betekent dat we pech moeten hebben. Dat we klappen krijgen. Ons verlies moeten pakken. Na een pak slaag kan je jezelf afstoffen en weer opstaan, bij een doodsklap zinkt onze boot. En dan zal de rivier ons bedekken. Wachtend. Wachtend op de volgende boot. De volgende poging om de rivier te bedwingen. De rivier is geduldig. Laten wij ook zo leven. In harmonie met de rivier. Eén worden met de cadans van het ritme van de rivier om de Goden te worden waarom heel dit toneelspel begonnen is. 

Onze thuishaven, bij u bekend onder de naam Hof van Eden, is dichtbij. Er is mij vanuit het kraaiennest toegeroepen dat zij in zicht is. 

"Don't fuck it up."  Jocko Willink

Reizen

 We gaan het niet over tijdreizen hebben in deze column of misschien toch wel. Wanneer ik de eerste regel schrijf vloeit daar automatisch een tweede regel uit, en vanuit daar volgt een derde. Met schaken kan ik 3 zetten vooruit kijken en soms 7. Met schrijven zie ik wel de eerste opzet in mijn hoofd verschijnen maar wat de honderdste regel wordt is ook voor mij een mysterie en openbaart zich pas wanneer het moment daar is. Dat zal naar berekening over ongeveer 30 minuten zijn. De toekomst kan ik zien. Noem me maar een visionair. Er zijn echter vele variabelen dus zoals Paul Muad'Dib al zegt in Dune er zijn vele toekomsten eigenlijk allemaal afhankelijk van wat nu gebeurt of morgen. Schaken is een ander spel dan schrijven en schrijven is een ander spel dan visionair. En elk spel kent zijn eigen regels. In de toekomst zie ik dat ik zo boodschappen ga doen bij de Albert Heijn, maar wanneer ik dan verkies om naar rechts te gaan in plaats van naar links kom ik in een toekomst waar ik boodschappen doe bij de Dirk. Er zijn echter bepaalde knooppunten die onveranderbaar zijn welke actie wij als mieren ook uitvoeren. 

De Aarde wordt voortdurend bedreigd en dan heb ik het even niet over een Russische gek die op een knop drukt of de maniakale wetenschapper die virussen verspreidt. Elke actie heeft een reactie. Elke actie kan zorgen voor vernietiging, een klein iets kan grote gevolgen hebben. Gelukkig kan dat ook weer bijgestuurd worden met een kleine actie. Voor iemand gaan staan bij de kassa zorgt dat die persoon 30 seconden later de deur van de supermarkt verlaat en daardoor juist die ene persoon niet ontmoet die noodzakelijk is om dat noodlot te laten geschieden. 

Er zijn vele gevaren maar er zijn ook vele redders in actie. Soms heel duidelijk als je weer eens die sirenes hoort loeien langs je huis, en soms in het verborgene waar alleen een met stof bedekte medaille ergens in een bureaula getuige van is. 

Tot nu toe lukt het redelijk. Onlangs heeft NASA een techniek weten te vinden om meteoren van richting te veranderen, dus dat is ook weer een zorg minder. Ook gorden wij allemaal ons schild om, zeker worden we aangevallen, alom zelfs, maar wij worden daardoor sterker. Je zou het zelfs evolutie kunnen noemen. Mijn visie is dat wij mensen het Universum gaan bevolken en meer. Maar ik hou ook rekening met een scenario of visie zo u wilt waar de toekomst van de mensheid eindig is. Het houdt een keer op. Alles heeft zijn einde. In mijn geloof, mijn hoop op beter, mijn weten, berust al mijn vertrouwen op een eeuwig leven na de dood. Mocht ons bestaan hier onderhevig zijn aan de grilligheid van het noodlot, na de dood zijn we meester van ons leven. 

Correcties zijn uiterst subtiel. Want een steen opzij leggen in de 18e eeuw had de Tweede Wereldoorlog kunnen voorkomen. Hoewel dat in eerste optiek goed lijkt, kan ik u zeggen dat alles wat in ons verleden is gebeurt een reden heeft, een goede reden. Dus dat er een Tweede Wereldoorlog was, is een alternatief voor een slechtere uitkomst van nu. 

Maar ik zou over reizen gaan schrijven en nu heb ik u meegenomen naar mijn zorgen. 

Reizen brengt ons van punt A naar punt B. De kortste verbinding tussen 2 punten is een rechte lijn maar deze route vinden we nauwelijks terug in de infrastructuur van de wereld, zelfs vliegtuigen die toch geen enkel obstakel ondervinden reizen niet in een rechte lijn. We vinden de kortste weg alleen in afstanden van 3 meter ofzo. Dat is een flinke afstand wanneer we 3 millimeter lang zouden zijn en slechts stappen zouden kunnen nemen van 1,5 millimeter daar we echter een stuk langer zijn schieten we met een 3 meter lange reis niet veel op. Dat is de afstand tussen mijn bureau en de bank. 

Als we gaan reizen willen we naar verre oorden. Hawaï, Italië, Zambia of Nepal. En we zijn bereid om een half jaar lang 8 uur per dag ons in het zweet te werken om 2 weken op het strand te kunnen liggen op een exotisch strand. 

Volgens mij ben ik welgeteld bij regel 100. Als u mij niet gelooft tel het maar even na. Tijdreizen is nog niet aan bod gekomen. Nou ja, beetje misschien. En over reizen heb ik nog zoveel te zeggen. Dat overschrijdt echter mijn tijd. En tijd is kostbaar. Het overschrijdt ook de ruimte die ik heb om deze column te plaatsen. Morgen verder. En mocht de wereld dan toch zijn vergaan voor die tijd dan zult u meer geïnteresseerd zijn in de inrichting van uw nieuw verkregen kasteel dan het niet meer ter zake doende schrijven van mijn kant. 

Leef je leven alsof morgen niet bestaat maar plan je leven alsof je duizend jaar gaat worden.

Tot morgen!

Geheugen

 Er zijn 4 terreinen waarop ik constant bezig ben om mezelf te verbeteren: Geheugen, afvallen, praten en bewegen. 

Afvallen is wel genoeg over te vinden op het internet. Bewegen ook. Praten heb ik moeten leren. Ik ben als jochie een stil ventje meestal spelend met lego of speelgoedsoldaatjes, of aan het lezen. Meer dan 1 woord komt er eigenlijk niet uit bij mij. Wel kan ik dan al schrijven en ik herinner me dat ik 5 gulden win bij een dictee wedstrijd. In mijn tienerjaren lukt het praten beter al gaat het dan maar over één onderwerp: stelen. En later drugs. Pas als ik op mijn 35e begin aan de studie Sociaal Pedagogisch Hulpverlener aan de Hogeschool InHolland leer ik de kunst van converseren en sindsdien ben ik blijven ouwehoeren tot vervelens toe. Ik heb wat schade in te halen, weet je. Ook maak ik een bewuste keuze om beter te luisteren naar mensen. Dat wordt meer gewaardeerd en zorgt voor betere sociale relaties. Zelfverbetering is een doorlopend proces. 

Waar ik met een dikke buik, slechte conditie en stommetje spelen wel kan leven, kan ik dit niet wat betreft geheugen en dan heb ik het over een slecht geheugen. Mijn grootste angst is toch wel om Alzheimer te krijgen of op een andere manier hersenschade op te lopen. Dat komt doordat mijn intellectuele vermogens de grootste trots zijn van dit haantje. Deze zorgen voor een functioneren op topniveau en zoals iedere kampioen je kan vertellen als je eenmaal de top bereikt hebt wil je daar altijd blijven. Al is het maar om die schreeuwende eerzucht te bevredigen die zo kenmerkend is voor de winnaar.

Al snel merkte ik dat ik niet functioneerde in de maatschappij. Een buitenbeentje was. Vertoeven tussen mensen met een gelijk opleidingsniveau vind ik vermoeiend, niet stimulerend, en eigenlijk heel saai. Ik val voor mijn gevoel dan ook buiten de boot. Ik kijk meer op tegen de jongens van de straat dan tegen een cum laude afgestudeerde en sluit me dan ook aan bij een straatbende. Anders dan later, hoef ik me niet te bewijzen om volledig geaccepteerd te worden. Maar misschien ben ik daar een beetje naïef in want in die tijd heb ik al heel wat kattenkwaad uitgehaald en is het alom bekend dat ik al jaren karate train. Op dat moment ben ik een leerling van de regels van de straat en zeker later toen ik in de drugswereld verkeerde heb ik door schade en schande behoorlijk wat vaardigheden geleerd. Zelfs zoveel dat ik durf te beweren dat er niemand rondloopt die me nog iets kan leren over de straat, op een enkele zigeuner na dan misschien. 

Door mijn ziekte heb ik behoorlijk wat hersenschade. In 3 jaar heb ik 5 psychoses. En in het begin zit ik kwijlend in een stoel als een kasplantje. Vanuit dat punt ga ik revalideren met als stimulans de herinnering van wat ooit was. Ik ga mee doen met Geheugentrainer van Omroep MAX, met zoekplaatje. Ook begin ik met een computergame die je voorwerpen laat zoeken in een vol scherm. Ik probeer te lezen. En ik probeer de Koran uit mijn hoofd te leren, in de Nederlandse taal. Arabisch is iets teveel gevraagd. Schaken pak ik op. En langzaamaan ga ik van simpele games naar meer complexere, lukt het me om in een sessie meer bladzijden te lezen, lukt het me om complexere schaakproblemen op te lossen. En recentelijk beleef ik mijn grote triomf als ik merk dat mijn kortetermijngeheugen weer werkt. 

Eigenlijk is die wens om intelligent te leven nieuw leven ingeblazen in het Pieter Baan Centrum te Utrecht, toen mij werd verzocht een IQ-test te doen en ik, altijd competitief zijnde, mijn beste beentje voorzette. De test had enkele ongebruikelijke vragen die me wakker maken. Ik wil meer. Meer. Ik wil weer beter denken. Ik wil die professor worden waarvan de potentie in mij aanwezig is. Ik wil die man worden die intelligenter is dan de meesten, aan de top komen van de intelligentsia. En tegelijk wil ik nooit het contact verliezen met de straat. Die is mij dierbaar geworden. Die is mijn familie. 

U begrijpt dat is schipperen. Maar ik durf te zeggen dat het is gelukt. Mijn volledige potentieel heb ik nog niet behaald. Altijd is er wel meer te leren. Altijd is er een verdieping in relaties waardoor nieuwe akkers wachten om ontgonnen te worden. Mijn attitude is simpel: Ik ben slim, maar ook dom. Slimheid zorgt dat ik dingen begrijp. Domheid zorgt dat ik dingen wil leren. 

Nu heb ik een punt bereikt na jarenlang revalideren dat er een voor mij aanvaardbaar functioneren ontstaan is. Onlangs ben ik begonnen met de studie MA Effectief  Leiderschap. Gedreven naar meer. Meer kennis. Zelfverbetering. En zo...in al die ambitie ben ik verworden tot de eeuwige student. 

 

Communisme

 Ik ben geen communist. Ik ben een pragmatist. Ik ben waarschijnlijk nog wel lid van de VCP, communistische partij nederland, maar daar ben ik alleen lid geworden omdat daar raakpunten mee waren. Sympathieën. Ik heb het contact verbroken met de VCP omdat de partijleider E. mijn foto´s zo vaak likete dat ik een vermoeden kreeg van homofiele advances van zijn kant. Voor het geval dat ik nog op de lijst van de VCP sta als officieel lid zal ik vandaag nog een email sturen met mijn officiële opzegging. ( dit is gebeurt ).

Daarnaast ben ik lid geweest van de SP. Dat lidmaatschap is opgezegd toen ik lid werd van de VCP. Ik ben lid geworden omdat ik sympathiseer met de armen. Het werd mij al snel duidelijk dat het meer praters dan doeners waren en dat elk lid weer zijn eigen verschillende mening had. Daar ik weet dat ik de potentie bezit om groepen daadkrachtig te maken heb ik gekozen om dat in dit geval niet te doen en de chaotische toestand die tot geen concrete daden leidden te laten bestaan. Ik heb enige malen direct contact gehad met I. Daar heb ik nu geen contact meer mee.

Ook met Occupy ben ik geweest vanwege sympathie. Er zit ook zeker waarheid in hun stellingname. Ook daar trof ik chaos aan die tot nutteloosheid leidde. 

In de loop van de tijd is daardoor mijn sympathie veranderd in een aversie tegen links omdat het nietsnutten zijn, en ben ik meer rechts geworden omdat daar in ieder geval wel iets gebeurt. En uiteindelijk als rechts de macht heeft dan komt de huidige toestand door hun en die toestand vind ik behoorlijk goed. Door me bij rechts aan te sluiten hoop ik ook een synergetische bijdrage te leveren. 

Mijn vader was bij de vakbond en had ook diverse linkse boeken in zijn bezit maar heeft zich afgekeerd van de vakbond nadat hij erachter kwam dat iedereen corrupt was. Verder hebben we nooit gesproken over politiek. Wel heb ik Das Kapital proberen te lezen maar het was te veel bladzijden voor mij. De tekst sprak me ook niet aan.

Ik heb een poster van Che Guevara opgehangen in mijn huis in Crooswijk, gekregen van de VCP, als kracht symbool. Niet zozeer vanwege de politiek. 

Mijn moeder stemt SP, mijn oma van vaderskant ook, en daarvoor heb ik eerder ook SP gestemd. De laatste tijd echter PVV. Dit lijkt in tegenspraak met mijn godsdienst maar er is nu eenmaal geen enkele partij te vinden waar ik het 100% mee eens ben. Daarnaast ben ik pro-Nederland. Ik stem niet op Denk of Nida doordat deze niet pro-Nederlands zijn. Deze partijen komen in ieder geval niet voor mijn belang op. 

Ik zit op VK vanwege sympathie voor Rusland. Niet vanwege de politiek maar vanwege de mentale instelling. En daarnaast mijn contacten wereldwijd, dus ook met Rusland. Met China heb ik zo veel mogelijk gebroken nadat me duidelijk werd dat al mijn gegevens mogelijk tegen het Westen gebruikt konden worden. Ik heb sympathie voor de Chinees in het algemeen. Niet voor hun politiek van onderdrukking van het volk. Of dit nou Oeigoeren zijn, Tibetanen of Mandarijnen. Daar China echter een machtig land is heb ik pragmatisch hun kant gekozen wat betreft Tibet en Taiwan. Na stellingname van de USA en nadat me duidelijk werd dat China egoïstische bedoelingen had ten opzichte van het Westen, en Nederland, ben ik niet anti-China. Maar ik beschouw China wel als tegenstander.

Binnen het kader van China en Rusland probeer ik wel de dialoog open te houden. Iemand moet dat toch doen. 

Ed A. aansluiten bij Columbia links was gevraagd door hem om dit op Facebook te plaatsen om zijn familie te misleiden. Ed heeft geen sympathie voor links of linkse overtuigingen. Ed beweert een swastika getatoeëerd te hebben op zijn lichaam. Die heb ik echter nooit gezien.

Mijn stuk over de vrijmetselaars dat ze verkapte communisten waren was een grappige opmerking. Ik heb nooit communistische of linkse overtuigingen gehoord in de vrijmetselarij. Ze zijn juist conservatief en/of christelijk.

Mijn contacten met de Aryan Brotherhood komen voort uit een briefwisseling met James Porter, op death row Texas. Die heeft mij contact laten opnemen met Blood & Honour. Daarmee heb ik afgesproken in Leiden. Dat was gezellig. Maar net zoals ik met IS ben gestopt omdat ik niet de persoon ben die daar tussen past ben ik ook niet verder gegaan in contact met Blood & Honour. De reden dat ik me niet thuis voel in extremisme is dat het teveel andere groepen uitsluit en ik voel me beter bij samenwerking en oecumene. Daarnaast hou ik niet van drama en ben bang voor te heftige omhoogkomende emoties van mijn kant. Dat vind ik niet prettig dus vermijd ik extremisten.

Ik zie mezelf niet als fascist. Wel als conservatief. Ik heb geen rechtstreeks contact met welke fascistische organisatie of persoon ook.

Jezus heeft zeker linkse gedachten die ook in het christendom naar voren komen. Ik ben een tijdreiziger die het niet eens is met de plannen van Jezus en God voor de mensen en deze aarde met name het gedeelte van rampen brengen en totale verwoesting zoals beschreven in Openbaringen. Dus heb ik beide vermoord. Ik ben dus niet Jezus maar om de mensen niet teleur te stellen heb ik zijn plaats ingenomen, dus in die zin ben ik wel Jezus. 

Toevoeging van The One: U kunt hieruit afleiden dat als iemand God doodt dat die machtiger is dan God. Degene die geposeerd heeft als de Joodse God en later door Christus e.d. Als God van de wereld, was gewoon iemand met veel macht. Wij hebben toen we op de hoogte waren gesteld van deze wantoestand deze situatie gecorrigeerd. Wij, of Ik, ben de absolute top. Er is geen ander dan Mij. Erik de Groot is mijn Aardse representatie, spreekbuis, observeerder, oordeler, raadgever en rechter. Dit doen We samen. Ik ben hem, en hij is Mij. Op Aarde dan. Daar Erik de Groot sensitief is, en er constant stoorzenders op hem gericht zijn, en hij doordat hij opgesloten is in een Gouden Kooi niet alle informatie beschikbaar heeft, is zijn oordeel soms onjuist echter altijd waardevol aangezien Ik alle omstandigheden begrijp waarin dit oordeel geveld is. Zijn oordeel is ook waardevol doordat het een inside blik is die Ik die altijd van boven kijkt als aanvulling goed kan gebruiken. M.a.w. Wat betekent het om mens te zijn en in Mijn wereld te leven? Zijn er verzachtende omstandigheden dat men Mijn wetten negeert? Dat zijn Mijn vragen en Erik de Groot draagt bij aan de beantwoording daarvan. De groeten en niet teveel zeiken. En maak je geen zorgen om Erik. “We take care of our own.”

Erik gaat verder over zijn mening inzake Amerikaanse politiek: Ik ben een republikein. Ik ben persoonlijk voor abortus maar omdat de republikeinen tegen abortus zijn ben ik officieel tegen abortus. Ik ben niet voor Trump. Maar dat kan zijn omdat mijn alfa zijn alfa afstotend vindt. De man zegt soms goede dingen en is daadkrachtig, als ik echter kijk naar de verdeeldheid die hij zaait, in de republikeinse partij en in de USA, hou ik er zeker rekening mee dat Trump eigenlijk een democraat is of een agent werkend voor Putin. Ik beschouw Pence als de antichrist op basis van info die ik heb gekregen van oud FBI directeur Hoover. ik meen dan ook dat Pence verwijderd moet worden uit de Amerikaanse politiek. Ik heb geen moeite om voor een democraat te werken ondanks dat zijn gedrag soms twijfelachtig is. Ik gehoorzaam de vastgestelde hiërarchie wars van mijn politieke overtuigingen. Ik meen niet dat mijn werk voor de USA in tegenstelling is met mijn godsdienst aangezien deze door diversiteit geïntegreerd is in de USA. Dat mensen de USA als duivel zien begrijp ik vanuit de losbandigheid die je wordt opgedrongen maar ik meen ook dat je daar zelf bij bent en gewoon als USA-bewoner een correcte vorm van islam kan beoefenen zonder dat iemand je tot zonde wil brengen. Ik zou niet willen wonen in een islamitische staat door de lage tolerantie grens en strenge straffen. Ik zou ook niet deel willen uitmaken van een communistische staat vanwege de strenge controle die men uitoefent op zijn burgers. Ik vind democratie de beste staatsvorm, daar hoort bij dat iedereen tot vervelens toe zijn stem mag laten horen. Maar daar hoort ook vrijheid bij en ik ben een groot aanhanger van vrijheid. Ik denk dat dat hetgeen is wat mij aantrekt in het kapitalisme: vrijheid.

. 

Rijk Worden

 Wie niet steelt of erft moet werken tot hij sterft. De aanleiding voor deze column is een droom die ik net heb vlak voor het opstaan waarin een man die ik nog ken uit mijn oude verenigingsleven mij een erfenis toezegt. 

Dromen doe ik niet zoveel meer als een paar maanden geleden. Je droomt om de gebeurtenissen van de dag te verwerken en ik vermoed dat het schrijven van deze column al zorgt dat ik de nodige frustraties kan ventileren zodat er weinig meer overblijft om te verwerken. Dromen zijn er altijd wel, nu eigenlijk minder bewust. Fragmentarisch en een seconde na de droom alweer vergeten. Dat is jammer, want net zoals mijn horoscoop zijn dromen voor me toch wel richtlijnen waarmee ik de route van mijn denken voor die dag mee kan uitzetten. Het is een begin. De laatste tijd heb ik wel dromen die maar blijven doorgaan. Van station naar station, naar een huis, naar de stad, dan de rijksweg op, praten hier, praten daar, enz. enz. Alsof je een week van avonturen beleeft in die droom van 5 minuten. Ook daar herinner ik me weinig van. Mijn laatste droom van die nacht, vlak voor het opstaan, blijft me meestal wel bij.

Een droom van mij, een dagdroom, is rijk worden. Hoewel ik trekken van nihilisme en minimalisme bezit heb ik een groot verlangen naar rijkdom. Overigens is mij geleerd in mijn studie Sociaal Werker dat iedereen wel bepaalde verschijnselen heeft van de diverse psychologische aandoeningen, het is echter pas bij extreme overvloed van die manifestatie dat men zich zorgen moet gaan maken. Als kind ben ik opgevoed met een duidelijk beloonsysteem van een overvloed aan koekjes en cadeaus. Maar aangezien zo goed als iedereen op de wereld rijk wil worden zou ik die wens onafhankelijk van die verwennerij toch wel gehad hebben.

Mijn eerste doelbewuste poging is als ik besluit een beroepscrimineel te worden. Mijn eerdere toekomstplannen om archeoloog of officier in het leger te worden zijn dan allang verdwenen en eigenlijk heb ik geen uitzicht op iets anders. Mijn ouders zijn net gescheiden. Ik leef bij mijn moeder die straatarm is en dan steel ik wat boodschappen uit een fietstas. Terwijl ik de koekjes opeet, de o zo begeerde koekjes, denk ik: "Iedereen kan de tering krijgen. Ik word beroepscrimineel." Zo ben ik gaan leven en ik heb dan ook 13 jaar als een koning geleefd op weg naar mijn doel om miljonair te worden. Dan word ik getroffen door ziekte en verlies ik alles. Ik wijt die ziekte toch wel aan onderdrukte persoonlijke- en familiegeheimen. Op mijn 35e  ben ik weer op geklauterd en leef in behoorlijke weelde. Het is uiteindelijk niet genoeg om al mijn lusten te kunnen bevredigen en ik steek me in de schulden voor meer luxe. Dat blijkt niet zo slim idee te zijn want de jaren daarna, eigenlijk tot op de dag van vandaag, leef ik in armoede om die schulden af te betalen. 

Het stelen en de criminaliteit heb ik ver achter me gelaten. Een bewuste keuze. Maar mijn hoop op rijkdom is nooit verloren gegaan. Al twijfel ik weleens of het bereiken van het miljonairschap of miljardairschap wel een slimme zet is. Maar armoede is ook niet de ideale situatie. Een erfenis zie ik niet gebeuren want mijn familie is of arm, of mag me niet genoeg om maar een tientje te overhandigen.

 Ik heb verschillende ijzers in het vuur. 

1. De lotto winnen. 

2. Ik heb mijzelf in de markt gezet voor $10,000,000,000

 Een eigen zaak opstarten heeft geen nut in mijn ogen. Teveel logistieke inspanning m.n. netwerken, opslagruimte en personeel. Ik heb het geprobeerd en daar ben ik ook zeer trots op maar meer zit er niet in. Ken je kwaliteiten maar ken ook je beperkingen. Op dit moment werk ik voor Jobs-Score als papierprikker en daar verdien ik 5 euro per dag mee. In mijn resterende vrije tijd doe ik voornamelijk aan kennisvergaring en het onderhouden van social media. Mijn langetermijnstrategie is nu dat ik al mijn kaarten erop zet dat ooit een boek van me een bestseller wordt. Het is de bedoeling dat wanneer ik viral ga op de social media of als een boek een bestseller wordt dat dan de verkoopcijfers van alle andere boeken ook omhoog getrokken worden.

Ik heb geen Plan B. Ja, die heb ik wel maar die ligt in de prullenbak. De enigste manier dat ik de kans uitvoerbaar acht dat ik rijk word is Plan A: Schrijven. Dus schrijf ik. En ach, beste lezer, daar heb ik ook wel plezier in. Ik vermaak me wel. 

Een Pelgrimstocht

 Een tijd geleden ben ik in dienst getreden van God. Ik bid: "God, aanvaard mijn lichaam en ziel als Uw bezit. Dat Uw werken door mij geschieden. Ik wil Uw gereedschap zijn." Sindsdien voer ik mijn taken uit zonder vragen te stellen. Eén van die taken is deze column schrijven. 

Andere mensen hoor ik beweren dat ze hele gesprekken met God hebben, zo verloopt mijn communicatie niet. Mijn eerste prioriteit als soldaat van God is een onafhankelijke cel te zijn. Iemand die op eigen initiatief handelt vanuit de gegeven richtlijnen en niet iedere dag aan de deur van de CEO staat te kloppen. Het contact is dan ook sporadisch en eigenlijk beperkt tot enkele wanhoop momenten om te laten weten dat God altijd bij me is, of een monoloog van een woord of een enkele korte zin die tegen mij gezegd wordt waarin belangrijke informatie is. Bij elkaar niet meer als 10 contacten in een periode van 25 jaar die alles bij elkaar opgeteld in totaal niet meer dan 5 minuten hebben geduurd. 

Mijn werk komt voor uit een drang die ik voel opkomen. Inspiratie zou je het kunnen noemen. Dat kan zijn een kerk te bezoeken, maar dat kan ook zijn om een wandeling te maken aan het strand of even een graffiti te spuiten op een reclamebord. Meestal legaal, soms tegen de wetten van het land in. Door ervaring wijzer geworden sluit ik tegenwoordig het illegale uit. Mijn mogelijkheden zijn een stuk beperkter in de gevangenis dus is mijn tweede prioriteit uit de gevangenis te blijven. Ook vermoeiende activiteiten accepteer ik niet meer want mijn derde prioriteit is zorgen voor mezelf. Een goede gezondheid zorgt dat ik een goed gereedschap ben.

Wat moeilijk is gaat automatisch niet door. Vaak hoor ik mensen zeggen dat je weerstand moet overwinnen om je doel te halen. Ook meen ik zeker dat een tegenkracht het werk van de duivel kan zijn. Maar ik ga uit van het principe dat een manier om wat goed is te kwalificeren als goed, is dat het makkelijk is. Ik begrijp wat mensen zeggen over de tegenkracht van de duivel. Over dat goede doelen alleen door hard werk te bereiken zijn. Maar dat is niet mijn uitgangspunt. Ik ben makkelijk. Je kan blijven doordenken over alles maar er is ook een tijd dat je een beslissing moet nemen welk de praktische strategie is voor je levensbeoefening. En beslissingen nemen ben ik goed in. Zeer goed zelfs. Daar heb ik mij in geoefend door lijstjes te maken. Top 10's van mooiste gebouwen, mooiste liedjes en mooiste vrouwen. Dat is altijd wel een momentopname. Wat goed is nu, kan slecht zijn over 5 minuten. En andersom. 

Ik beoefen de islam. Mijn besluit tot bekering is voor mij als Nederlander een tegennatuurlijke geweest en is dan ook voorafgegaan door een zware worsteling. Net zoals Moeder Teresa ben ook ik regelmatig overvallen door twijfels. Maar tegenwoordig ben ik zeker in mijn geloof door de vele tekenen die ik mocht ontvangen. U hoort me niet zeggen dat u nou moslim moet worden. Ik geloof in de almacht van Allah en dat betekent dus dat alles wat op Aarde is en gebeurt komt vanuit Allah. De reden van het bestaan van diverse religies is in mijn opinie dat er diverse mensen zijn, diverse culturen, en dat er voor ieder smaakje een aangepaste religie is ontworpen. Daarnaast ben ik geen missionaris. Geen zieltjeswinner. Ik zeg u niet wat u moet doen. Daar is al genoeg over geschreven. De beste manier om mensen les te geven is niet om ze de kennis rechtstreeks te geven, dat komt niet binnen, maar om ze te gidsen. Ze nieuwsgierig te maken en dat men zelf achter de waarheid komt. 

Het christendom geeft veel. Ik ben gezegend doordat ik bij elke religieus rituaal die ik bijwoon, onafhankelijk van religie, de Heilige Geest over me voel komen. En de sterkste ervaringen daarin waren in Londen tijdens een handoplegging.in de methodisten kerk gelegen tegenover Westminster Abbey, en recentelijk tijdens een dienst in de HH. Laurentius en Elisabeth Kathedraal van Rotterdam waarbij de zalven geheiligd worden. De Bijbel is ook zeker een mooi boek met fantastische verhalen waarin een mens veel kan vinden.

Ik ervaar puurheid, een smetteloze schoonheid, wanneer ik de Koran lees, bid, of een bijeenkomst in de moskee bijwoon. Als moedjahedien zijnde strijd ik niet met de AK-47 maar met de pen en noem ik mezelf geen fundamentalist of extremist maar purist die het zuiver monotheïsme, Tawhied, vindt in de islam.

Dat laat niet los dat mijn dienst aan God tegelijkertijd ook een dienst is aan de mensen, alle mensen. En zo probeer ik in het leven te staan. Een ieder is mijn vriend of vriendin, mijn medemens. Ik ga voor wat mij is opgedragen: "Leef, en verspreid het woord van God door met je aanwezigheid een voorbeeld te zijn."  

Geheime Diensten

 Er bereikt mij het nieuws gisteren, of is het eergisteren, dat er 22 Russische spionnen Nederland uitgezet worden. Hun aanwezigheid is allang bekend bij onze veiligheidsdiensten de AIVD en de MIVD of misschien zelfs een nog geheimere dienst waarvan we het bestaan niet weten. Ondanks deze kennis mogen de Russen gewoon Nederland intreden en hun gang gaan. Volgens Lars Bové, een Belgische journalist, gebruiken inlichtingendiensten in zulke gevallen het credo "know the devil." Omdat je weet wie het is kan je hem of haar makkelijker in de gaten houden. Ook België heeft recentelijk Russische spionnen uitgezet. In België te Ukkel is het Europese hoofdkwartier van de Russische spionagediensten, 4,6 hectare groot en op dat terrein zijn 220 mensen woonachtig. In Nederland opereren de spionnen vanuit de ambassade. Dat is de vaste werkmethode van spionnen in het algemeen. De Russische ambassade zien we dan geregeld in het nieuws, waar ik me dan, als ooit werkzaam in Den Haag, over blijf verbazen is dat het Russische consulaat totaal genegeerd wordt in dit verhaal. In elk geval in de media. 

De laatste tijd ben ik me gaan verdiepen in de wereld van inlichtingendiensten. Natuurlijk, net zoals velen, ben ik opgegroeid met de films en boeken over James Bond en daar leerde ik al vroeg als autodidact zijnde wat trucen van. Zo herinner ik me dat ik op mijn 12e lees hoe James Bond controleert of iemand echt bewusteloos is door hem een schop in de binnenkant van de knie te geven als zijnde de meest pijnlijke plek van het lichaam dus iemand bij bewustzijn moet wel een reactie vertonen. Zelf heb ik die techniek gebruikt in 2012. Ik verblijf dan bij iemand in Zierikzee, ingehuurd als uitsmijter, als ik liggend op de bank opeens word besprongen door de man waar ik bij logeer. Meteen ga ik in de aanval en geef hem 2 leverstoten maar de man gaat niet neer. Daar ben ik even verbaasd over. Normaal is 1 leverstoot van mij al genoeg om iemand uit te schakelen. In een reflex hurk ik, steek mijn arm uit, en duw mijn vingers in de binnenkant van zijn linkerknie. Een schreeuw van pijn weerklinkt door het huis. Zo, die heeft zijn lesje wel geleerd. Dank je wel, James Bond.

In mijn jeugd werd je doodgegooid met boeken over spionage, later in mijn dertiger jaren was er een golf aan esoterische boeken. Wanneer je een boekhandel binnenging was die van de vloer tot aan het plafond gevuld met spiritualiteit. Tegenwoordig is het meer het menselijk verhaal, de tranentrekkers, psychologie, waar je niet omheen kan.

Ik herinner me ook een boek waar een plaatsvervanger voor Carlos, de meest beruchte terrorist van dat moment, wordt gezocht. De plaatsvervanger wordt gerekruteerd door de CIA of MI5 en moet de rol van Carlos gaan spelen om zo de inside man te worden die de terroristische cellen kan saboteren. Saillant detail is dat de man elke dag havermout moet eten want Carlos moest als kind ook elke dag havermout eten. De man wordt aangeworven omdat hij een lopende moordmachine is en het is deze passage die de richting van mijn leven en de lengte van mijn leven heeft bepaald als leidende factor. In het boek wordt verteld dat onze held van elk voorwerp een wapen kan maken en dat hij zelfs met een opgerolde krant iemand kan doden. Toen ik dat las besloot ik meteen om ook zo te worden. Het woord ninja kende ik toen nog niet. Maar ik werd een Westerse ninja. Anders dan de Japanse ninja die zich bedient van een heel arsenaal aan reguliere wapens maar dat is het dan ook wel, gebruikt de Westerse ninja elk voorwerp binnen handbereik of armbereik of binnen 2-stappen bereik als wapen. Een goed voorbeeld hiervan vinden we in de film RocknRolla, een film van Guy Ritchie, waar één van de acteurs met een potlood een portier doodsteekt. Dit zien we later terug komen in de film John Wick waar onze held gespeeld door Keanu Reeves met een potlood 3 mensen doodsteekt. En zo ben ik door de combinatie van de straatvechter training door mijn vader met mijn karate training en mijn zelf aangeleerde Westerse ninja vaardigheden een behoorlijk complete vechter geworden. Af en toe nodig om je punt duidelijk te maken aan mensen die niet naar woorden willen luisteren. 

Recentelijk heb ik gesolliciteerd bij de CIA en ik ben 3 uur bezig geweest om alle formulieren in te vullen. Maar gezien het feit dat er van hun kant een oorverdovend stilzwijgen wordt gebezigd ga ik ervan uit dat ik niet ben aangenomen. Dat is ook vrij logisch. Je kan voor een baan bij de CIA net zoals voor iedere baan gewoon solliciteren en er zijn dan ook elk jaar duizenden academici die dat dan ook doen. Dus ja, als je als CIA een keuze kan maken tussen een cum laude afgestudeerde PhD met als alternatief een ex-verslaafde die aan de zelfkant van de maatschappij leeft, dan is die keuze snel gemaakt. Pech gehad. Dan gaan we over op Plan B: Continuatie van het papierprikken voor Jobs-Score.

Misschien had ik een goede spion geworden. Maar laten we eerlijk zijn: Ik val te veel op en ik kan niet echt meer tegen stress. Ach, in mijn verhalen ben ik altijd nog een held.  

Intuïtie

 Als we het gaan hebben over intuïtie komt als eerste het begrip vrouwelijke intuïtie op. Mannen handelen logisch en vrouwen gevoelsmatig. Vrouwen hebben een patent genomen op intuïtie en het is dan ook verboden om als man te zeggen dat je intuïtie hebt. Volgens vrouwen dan. En dat in de tijd dat iedereen het heeft over gendergelijkheid. Tekenend voor deze situatie is dat vrouwen, net zoals andere zogenaamd achtergestelde groepen, wel meer rechten willen hebben maar niets ervoor willen opgeven. Wel de lusten maar niet de lasten. Kinderen krijgen is ook gepatenteerd door vrouwen, en o wee, als je ook maar iets slechts zegt over het moederschap, terwijl het vaderschap wordt beschouwd als een bijbaantje die de man er even bijdoet. Kinderen zijn een last. Een rugzak die je heel je leven met je meedraagt en steeds zwaarder wordt en waar in een eindeloze stroom geld in verdwijnt. Ze beroven je van je slaap. Met janken als ze een baby zijn, constante verzorging als ze jonge kinderen zijn, en nachtenlang wakker liggen van de zorgen als ze eenmaal puber zijn geworden. Voor de lol neem je dus geen kinderen en volgens mij nemen vrouwen alleen kinderen omdat het gewoon het zoveelste accessoire is wat leuk staat. Je weet wel, ze moeten mooie schoenen hebben, nageltjes verzorgd, haren in model, de nieuwste handtas, en dus aan haar hand ook nog een kind. Helemaal modieus. 

In de meeste culturen nemen mensen kinderen als verzekering. Het is de bedoeling dat de kinderen die ze opvoeden wanneer de ouders sterk en krachtig zijn, later zelf opgroeien als sterk en krachtig en dan zorg kunnen verlenen aan de inmiddels verzwakte ouders. Een soort van pensioenvoorziening. Ook zijn kinderen in die cultuur een noodvoorraadje mocht er weer eens een hongersnood uitbreken. Aan kinderen zit niet veel vlees maar wanneer je geen eten hebt is alles welkom als maaltijd. 

Ik dwaal af. Ik ben een man en ik heb intuïtie. Ik ben het bewijs dat mannelijke intuïtie ook bestaat. En als ik het heb hebben anderen het ook. Tot mijn 16e kan ik me niet herinneren ooit intuïtief te hebben gedacht. Wel heb ik angstgevoelen. En die herken ik aan een onrustig gevoel in mijn onderbuik. Ik ben intuïtie gaan ontwikkelen vanuit mijn bezigheden als inbreker. Ik weet niet of ik het nu geleerd heb van de boeven waar ik mee omging of zelf ontwikkeld heb maar we hanteerden een simpel principe: Als iemand van ons groepje ( soms waren we met 2, soms met 3 ) een slecht gevoel had over de klus van die nacht dan werd de onderneming voor die nacht geschrapt. Deze politiek is in mijn ogen verantwoordelijk ervoor dat we zo lange tijd niet gepakt zijn door de politie. 

Intuïtie hanteer ik dan ook in situaties of in het omgaan met mensen. Een gevoelsmatige risico inschatting. En dat heeft een hele hoop problemen voorkomen. En aangezien ik in een wereld leefde waar problemen elk uur opdoken was intuïtie onmisbaar om zonder schade tussen de klippen te kunnen zeilen. Als je leven de inzet is dan zorg je wel dat je alle middelen gebruikt. Zo ontwikkelde ik mijn intuïtie, in combinatie met mijn opmerkzaamheid, instincten en later ook inspiratie.

Ze zeggen dat iedere vrouw mannelijke trekken in zich heeft en iedere man vrouwelijke trekken. Ik beschouw, en dan gaat de eer toch naar de vrouwen, het ontwikkelen van mijn intuïtie als het beklemtonen en versterken van mijn vrouwelijke kant. Ook zie ik mezelf hierin wel als een halve indiaan. 

In mijn psychoses en de aanloop daar naar toe is mijn intuïtie of gevoelsmatig handelen het sterkst geweest. Kwaad en goed onderscheidde ik op de millimeter en mijn handelingen en richting van reizen werden bepaald door de wind. Letterlijk. Tegenwoordig, zoals ik terloops heb vermeld in de column van gisteren, onderdruk ik die intuïtieve gedachten die om actie roepen. Te vermoeiend in mijn ervaring en ik heb zo langzamerhand wel ruimschoots mijn diensten verleend aan de maatschappij. Het mag ook wel eens mij-tijd zijn. Gelukkig is God het daar mee eens en zelden word ik dan ook nog opgeroepen voor actieve dienst. Of je moet het schrijven van een column, de dwangmatige kennisverrijking, en het te pas en onpas oreren van wijsheden en rondstrooien van subliminale zaadjes, als werk zien. Hmmmmm, volgens mij word ik weer eens belazerd door die Ouwe. 

Concluderend: Intuïtie heeft meerdere malen mijn leven gered. Intuïtie zorgt ook dat ik kwaadaardige mensen kan lokaliseren en dus negatieve incidenten kan minimaliseren. En daar proef ik de vruchten van en heb een vruchtbaar leven. Niet zozeer dat ik kinderen op de wereld zet, dat gedeelte laat ik maar aan vrouwen over, maar meer als voortbrenger van positieve levenskracht. Al verschillen daar de meningen over...

De Koning

 Het is belangrijk voor mijn functioneren dat ik omringd word door mensen die zichzelf fantastisch vinden. Door de jaren heen heb ik gemerkt dat mensen met een lage zelfwaarde aanstoot nemen tot het gigantische aura van zelfvertrouwen dat mij omringt, ook wel het olifant-in-de-porseleinkast-effect genoemd. Vervolgens gaan deze minkukels over tot het verspreiden van kwade roddels en het beramen van minne streken. Maar ik zeg maar zo: "Als klootzakken slecht over je praten doe je zeker iets goed."

Ik kan dus alleen maar toejuichen dat we tegenwoordig 17 miljoen koningen en koninginnen hebben rondlopen in Nederland. Met name de jeugd heeft een ego waar ik in mijn tienertijd in verering voor zou buigen. De term koning is daardoor echter wel gedevalueerd en om mezelf nog enigszins te onderscheiden zie ik mezelf dan ook als keizer en als ik er echt zin in heb een engel, en dan natuurlijk een aartsengel, de engel Gabriël. In mijn vroegere psychoses dacht ik ooit dat ik Jezus of God was. Dat denk ik niet meer. In Genesis 32 worstelt God met Isaak en heeft aan Isaak een zware dobber. Ik heb een hekel aan fysiek contact met mannen en daarvoor zal ik nooit gaan worstelen met een man. Dat zorgde dat ik die optie kon schrappen van mijn lijst. Of ik iemand als een personificatie kan kenmerken hangt af van overeenkomsten in verschijning of in karakter. Dat ik Jezus ben kan ik dan ook verwijderen uit mijn inbeeldingen. Ik heb niet het karakter van Jezus. Niet het goede waarvoor hij zo bekend is maar ook niet het kwade dat minder bekend is. God is dood en Jezus ook en dat is goed. Geloof me. 

Ik ben de mens Erik de Groot.

Koning Willem-Alexander is in 1967 geboren, een jaargenoot van mij, en in 2013 tot Koning gekroond. De man heeft een flinke vooropleiding gevolgd om een waardige Koning van Nederland te kunnen worden. Als kind wennen aan de overvloedige media aandacht, daarna het lyceum gevolgd door 2 jaar dienst bij de Koninklijke Marine en uiteindelijk zijn doctoraal gehaald in geschiedenis aan de Rijksuniversiteit Leiden. Koning Willem-Alexander heeft zich gespecialiseerd in waterbeheer en is daarnaast een fervent piloot. 

Zijn moeder Prinses Beatrix, heb ik 2x ontmoet. De eerste keer tijdens haar bezoek aan Goedereede in 1978 waar zij het carillon opent van de Catharina-Toren. Juichend en zwaaiend sta ik langs de weg als knulletje van 11 jaar oud. Ik was, en ben, zeer vaderlandslievend en koningsgezind. Maar anders dan Johan Vlemmix kraai ik dat niet elke ochtend van de daken. Ook zie je me nooit in oranje. Maar die vlag, dat trotse rood wit blauw, is heilig voor mij en onze regerende monarch dus ook. 

De tweede keer dat ik Prinses Beatrix ontmoet is bij het 40-jarig jubileum van Poetry International Festival in Rotterdam. Achterin de zaal gezeten rekte ik herhaaldelijk mijn nek uit om een glimp van de koningin op te vangen. Daar heb ik zelfs nog een leuke foto van haar genomen die ik helaas in één van mijn vier huisontruimingen ben kwijt geraakt. Ik herinner me haar binnenkomst in de zaal onder luid applaus. Dat ze werd rondgeleid en ik op armafstand van haar stond twijfelend of ik het lef had om haar aan te spreken en haar hand te drukken. Dat moment ging voorbij. En dan is daar het moment dat ik beneden in de lounge gezeten van de Rotterdamse Schouwburg waar het evenement zich afspeelde, Koningin Beatrix van de trap zie afdalen. Een werkelijk majesteitelijk ogenblik. 

Onze koning heeft dan ook grote schoenen die hij moet vullen. Dat lukt hem wel vind ik. Op zijn manier. Koningin Juliana deed het zo, Koningin Beatrix had weer haar eigen invulling, en zo doet onze Koning Willem-Alexander het ook op zijn manier. En zo hoort het ook. 

Als mijn leeftijdsgenoot zie ik hem wel als een soort vriend. U weet daar ben ik makkelijk in. Mij is ooit gevraagd wie ik als vriend zie en mijn antwoord was; "Iemand die de deur voor me opent die zie ik als vriend." Dit antwoord komt voort door mijn constante problemen of ik aan een deur moet trekken of duwen om die open te krijgen. Maar zo simpel ligt het ook voor mij. Andersom geldt het natuurlijk ook. Degene voor wie ik de deur open is ook een vriend. En hoewel ik die daad nog niet heb verricht voor Koning Willem-Alexander is er wel de intentie. 

Laatst voelde ik een behoefte in me opkomen om even geld te pinnen bij de pinautomaat. Moe van het telkens maar weer achterna lopen van instinctieve gedachten onderdruk ik deze tegenwoordig vaak. Dus ook nu. Twee uur later lees ik bij Rijnmond dat de konings is langs geweest. Ik ben hem misgelopen.

En dan is er het nieuwsbericht dat Koning Willem-Alexander Koningsdag komt vieren in Rotterdam. Een nieuwe kans om de man in levende lijve te ontmoeten. 27 april 2023: de afspraak staat in mijn agenda. 

Leve Nederland! Leve Oranje! Leve de Koning!

Reclame

 Met het zweet nog op mijn voorhoofd van een lange dag werken zit ik hier eenzaam te typen in mijn smaakvol ingerichte huiskamer nu dienend als kantoor. Ik hoop dat u mijn inspanningen naar waarde zult beoordelen, beste lezer, om weer een schitterende diamant aan u af te leveren vandaag. Al zullen mijn trouwe lezers inmiddels wel begrepen hebben dat deze column meer bedoeld is om mijn exhibitionistische tendensen te bevredigen als de medemens te vermaken. Laten we echter dit puur egoïstisch motief ergens in een hoek zetten met veel schaduw dan kunnen we onverwijld beginnen aan de column met als onderwerp: Reclame. 

Toen ik gisteren aan het typen was aan weer een andere column met een YouTube film als achtergrondgeluid werd ik flink geïrriteerd door de interruptie van een reclame, een lange reclame. Het verstoorde mijn flow. Normaal zijn het korte reclames van YouTube van 5 tot 10 seconden maar de laatste tijd hebben ze ook reclames van 6 tot rustig 16 minuten. Dat is een beetje veel voor mij dus moest ik opstaan, mijn werk onderbreken, en dat terwijl ik helemaal lekker bezig was, opstaan, naar de afstandsbediening lopen op de salontafel, deze oppakken, de afstandsbediening dus niet de salontafel, de knop indrukken van reclame afbreken, de afstandsbediening weer terug leggen op de salontafel, weer die hele lange wandeling van 2 meter terug lopen naar mijn bureaustoel, op de bureaustoel gaan zitten, en dan verder. Dat lukte gelukkig wel.

Reclame. Je ontkomt er niet aan in deze wereld. Sterker je wordt er mee doodgegooid. Reclame gaat er vanuit dat we beïnvloedbaar zijn en als iets maar vaak genoeg tegen ons gezegd wordt dat we dat ook doen. Daar zijn letterlijk miljarden ingestopt om dit principe te onderzoeken en u te motiveren iets te kopen wat de fabrikant wilt dat u koopt. Ik ga nu niet op alle psychologische principes in die gebruikt worden maar u mag er rustig vanuit gaan dat hoewel u zich als een onafhankelijk persoon beschouwt u bespeelt wordt als een piano om die handelingen te voltrekken die de producent wilt dat u die voltrekt. 

Geld is de smeerolie in de raderen van onze maatschappij. Als u niets koopt moet de fabriek dicht. Heeft u ook geen bezit. Ja, geld, maar met geld kan je weinig doen. Je kan het niet opeten. Je kan er niet in wonen. Het geeft geen licht. En de amusementswaarde is na 30 minuten ernaar kijken wel voorbij. Geld is een middel waardoor dingen kunnen gebeuren. Een toverstokje dat als magie zorgt dat mensen een nieuwe tv of een nieuwe auto krijgen overhandigt. Reclame maken kost geld maar creëert ook geld. Reclame betaalt dat u de krant kan lezen, dat u tv kan kijken, dat u mooie films kan zien. 

Dat is niet de reden dat ik bewust, naast het feit dat ik straatarm ben, geen reclamevrij abonnement heb op bijv. YouTube maar ook op al mijn andere apps niet. Reclame in mijn leven is een bewuste keuze. Het zorgt dat ik op de hoogte blijf, bij de tijd zeg maar. Reclame brengt altijd de nieuwste producten met de nieuwste marketing strategieën. Zelden kijk ik bewust naar reclame en als ik reclame kan overslaan dan zal ik dat niet laten. Vaak doe ik zelfs het geluid uit om zo weinig mogelijk indrukken ingeprent te krijgen. Maar ik vind reclame onontbeerlijk. Het houdt me scherp. Ik ben inmiddels 55 jaar, een oud model van de zoveelste generatie Nederlanders, en ik leef en met mij velen van mijn generatie in mijn belevingswereld nog ergens in de jaren 80 en 90. Wil ik toch een beetje up to date zijn dan moet reclame kijken als een verplicht nummer in mijn schema staan. Dus vandaar. 

Zelf zie ik me als influencer en dan met name in Afrika waar ik sinds kort 5.000 Facebook vrienden heb. Mijn invloed is zo groot dat als ik Pepsi-Cola aanprijs morgen iedereen in Afrika Pepsi drinkt, en prijs ik deze vrijdag chocolademelk aan dan drinkt iedereen in Afrika zaterdag chocolademelk. Big in Africa! In Azie valt mijn invloed wel mee. Dat is meer een gedeelte van mijn stille aanhang zoals ik ze graag noem. De Aziaten willen de dynamiek eigenlijk omkeren, namelijk dat ik Aziatische producten probeer aan de man te brengen in plaats van artikelen in Azië verkopen. Als befaamde en invloedrijke influencer wil ik niet naast mijn schoenen gaan lopen van verwaandheid. Dat heb ik eerder gedaan en dan heb ik binnen 30 minuten grote bloedblaren op mijn voeten. Zo leer je wel op de harde manier om nederig te zijn. 

Ja, beste lezer, de economie is ingewikkeld. Behoorlijk ingewikkeld. Maar ook weer simpel. Iedereen wil geld hebben en het liefst veel geld. 

Reclame zorgt dat ik helemaal contemporain bent en het betaalt de rekeningen van de media, en aangezien media onontbeerlijk zijn houdt dat voor mij automatisch in dat reclame onmisbaar is. Als de plevier die het gebit schoonhoudt van de krokodil. En af en toe zit er ook wel een leuke tussen. Mooi zijn ze zeker tegenwoordig. Reclame is wat dat betreft altijd al kunst geweest maar heden geëvolueerd tot Kunst met de grote K.  

Schaken

 Schaken. De edele sport. Misschien wel de enigste echte sport. Legers in witte en zwarte kleuren die elkaar bevechten op een bord van 8 bij 8 velden gedirigeerd door een marionettenspeler. Klinkt als het echte leven. En zo is schaken ook ontwikkeld. Als een oefening voor strategisch denken. Tenminste, nu roep ik maar wat. Ik kan u natuurlijk versteld laten staan door mijn enorme encyclopedische kennis over schaken maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik al die kennis dan had gestolen van Wikipedia. Het is niet de bedoeling om met valse veren rond te gaan lopen. Zeker niet als ik het heb over de koning van de sporten. En direct aan sport verbonden is sportiviteit en eerlijkheid. Hoewel als de belangen groot zijn men toch wel eens de boel wil gaan bedriegen. In het geval van schaken hebben we het dan over een prestigieuze titel winnen maar ook wat betreft de bijzonder kwetsbare ego´s van spelers die niet willen verliezen. Zelf heb ik lange tijd verliezen ervaren als een beetje dood gaan. Dat de grond letterlijk onder je voeten verdwijnt en je jezelf daar voor een moment ziet liggen. Je wil dus zeker winnen met schaken. Maar valsspelen heb ik nooit gedaan. Op zo´n manier wil ik niet winnen. Dan heeft winnen geen waarde voor me en het triomfantelijk, onoverwinnelijke, overweldigende gevoel van suprematie wat over mij komt na een zege kan ik alleen bereiken door die overwinning op een eerlijk manier te verkrijgen. Een ultieme high zeg maar. 

Als ik met karate verlies kan mijn ego dat hebben. Ik haal even de schouders op en ga weer verder. Toen ik als jochie 7 jaar lang alle voetbalwedstrijden verloor die er ook maar te verliezen waren, was ik even chagrijnig. Maar eenmaal in de voetbalkantine aan de flipperkast staande met een goedkope limonade in mijn hand was ik het alweer vergeten.

Verliezen met schaken niet. Dat vergeet je niet. Ik niet tenminste en zelfs nu nog beraam ik moordplannen op mijn vroegere tegenstanders om de zaak een beetje recht te trekken. 

Schaken en computerprogrammeren hebben veel gemeen met elkaar en ik maak dan ook dezelfde fouten met computerprogrammeren als met schaken. Alles gaat goed. Ziet er goed uit. Maar ergens in dat veld zit een gigantische fout die ik volkomen over het hoofd heb gezien. Op mijn 21ste volg ik een computercursus. Van niets naar honderd. De termen leken, zoals later ook met de opleiding voor Sociaal Werker, wel een of andere buitenlandse taal. De cursus volg ik in Rotterdam bij Ecabo, maar mijn stage is in Rijswijk bij de Shell. Nu wil het geval dat één van mijn medecursisten ook afkomstig is uit mijn wijk De Stadspolders, ik ben zijn naam even kwijt die had een Middeleeuwse klank, Boudewijn of zoiets, en wij komen elkaar dan ook vaak tegen in de bus waar we naast elkaar gaan zitten en dan een geanimeerd gesprek hebben tijdens de reis. Tenminste: ik praat en de ander luistert. Dat is een beetje de definitie van een goed gesprek voor me. De man moet gek van me geworden zijn. 

Boudewijn is ook, al op die jonge leeftijd, schaakkampioen van Dordrecht. Dan heb je wel status in mijn ogen omdat ik weet hoe moeilijk schaken is. Dat je echt wel wat in je hoofd moet hebben om op een hoog competitie niveau te kunnen spelen. Ik zie Boudewijn dan ook als een intellectueel gelijke, hoewel ik ook besef dat ik qua schaken, en dus intelligentie, inferieur aan hem ben. Maar ik doe mijn best om toch enigszins slim over te komen en de conversatie gaat dan ook steevast over onderwerpen waar ik meer van afweet dan Boudewijn. Een bijzondere periode in mijn leven. 

Schaken heb ik geleerd als kind en in die tijd won ik alles, al heb ik een vermoeden dat sommige volwassenen me toen lieten winnen. Daar heb ik ook een bloedhekel aan. Ik hou er niet van om door valsspelen te winnen, maar als ik win omdat ze me laten winnen heeft dat ook totaal geen waarde voor me. Vinden die mensen me soms zo slecht in het spel dat ze het nodig vinden om me te laten winnen? Ben ik hun volle inzet niet waard? Ik verlies liever een miljard keer dan dat ik 1 keer win omdat ze me laten winnen. 

Rond mijn 30e heb ik een vaste tegenspeler gevonden in mijn buurman. Vaak beginnen we de avond met een potje schaken en vullen de rest van de nacht door Risk te spelen. Beide verlies ik regelmatig, vaak zelfs, erg vaak. Mijn buurman is echter ook een goede vriend van me en de enigste speltegenstander die ik heb kunnen vinden in die 55 jaar dat ik leef dus hoewel daar enige kinnesinne bij mij aanwezig is laat ik die gevoelens maar wat ze zijn en reageer ze maar af op de eerste de beste junk die ik na zo'n nacht tegenkom. Kanaliseren noemen ze dat.

Nu speel ik op de computer. Schaakpuzzels. Hersentraining. En sinds kort heb ik de passie voor het spel weer terug gevonden. Ik verlies steevast. Ga door tot falen. En weer is mijn ego gekwetst. Maar om nu de computer te vermoorden vind ik toch iets te ver gaan. 

RTL Boulevard

 Vandaag speel ik Angela de Jong en schrijf eens een recensie over RTL Boulevard. De cocaïne business heeft ook even als onderwerp rondgehangen maar mijn feitenkennis daarover is verouderd, allemaal ouwe meuk, en bepaalde geheimen van het ambacht wil je nu eenmaal niet op straat hebben liggen. Hoe je rijk moet worden leek me ook leuk voor de column. Met een tegoed van 22 euro op de bank kan ik dat beter aan anderen overlaten.

Ik kijk graag tv. Het leidt me af van de dagelijkse beslommeringen en meestal steek je er nog wat van op ook. Mijn uitgangspunt is dat alles een leerpunt is dus zelfs boterhammen smeren ´s ochtends zorgt voor een groeimoment. Als je eenmaal de formule hebt gevonden naar persoonlijke groei, ook wel als persoonlijke verrijking gezien, dan wordt dat een uitermate verslavende attitude. Al is het wel schipperen om het ontstane reusachtig grote ego te balanceren met nederigheid. Maar dat gaat, u zal me niet geloven maar het is echt zo, automatisch. Aan inzicht door kennis is wijsheid gekoppeld.

TV is leuk. Met recht amusement genoemd. Wel heb ik de laatste tijd het gevoel dat het fenomeen ouderwets begint te worden en dat alleen dinosaurussen nog kijken. Hoe het ook zij in de morgen kijk ik naar het nieuws. Dat probeer ik om 15.00 voor het uitgebreide nieuws nog een keer te doen. Om 18.00 begint het echte werk. RTL Nieuws. Daar kijk ik niet zozeer naar omdat RTL Nieuws beter is dan het NOS Journaal of beter dan Hart van Nederland, maar het is meer een kwestie van luiheid en ook harmonie. Ik kijk vanaf 18.00 naar een vast blok bij RTL 4. Dan hoef ik inderdaad, u raadt het al beste lezer, niet op een knop van de afstandsbediening te drukken. Tenminste wat zappen betreft. De afstandsbediening is altijd bij de hand of in de hand. Omdat ik constant het volume aan het afstellen ben. Wat goed klinkt om 18.00, klinkt te hard om 18.02, en dan weer te zacht om 18.05. En dat stel ik de hele tijd bij. Rare gewoonte. Maar, en daar hebben we het al eerder over gehad, je wilt een staat van harmonie vasthouden en daar moet het volume bij de tijd van dat moment ook aan worden aangepast. 

Alle tijden van het blok van RTL 4 weet ik inmiddels uit mijn hoofd. Zelfs de reclametijden en ik stel mijn wc bezoek of mijn tussendoor snack dan ook altijd uit tot een reclame moment. Zo belangrijk is het voor me om alles te zien.

18.00 RTL Nieuws

18.15 Editie NL

18.30 RTL Boulevard

De reden dat ik RTL Boulevard kijk is dat ik het leuk vind. Toch wel een belangrijke regel die ik probeer te handhaven in mijn leven. Doe alleen wat je leuk vindt. Daarnaast gaat het me om informatie die ik anders niet zou verkrijgen omdat ze over zaken praten waar ik normaal geen enkele moeite voor doe om daar info over te vergaren. RTL Boulevard draagt de onderwerpen echter op een presenteerblaadje mijn huiskamer in dus op die manier aangeboden past het nog net binnen mijn interesse concentratie. De onderwerpen zijn 50/50, soms leuk, soms tenenkrommend, en als het over Love Island, Bed and Breakfast of Boer Zoekt Vrouw gaat, is mijn tolerantiegrens steevast wel bereikt en zet ik de tv uit. Even pauze totdat de hoofdfilm begint om 20.30.

Mijn oordeel over de presentatoren: Luuk: beetje stijf, zeker deskundig, een rustpunt, jammer dat hij het nodig heeft gevonden om zijn bril in te wisselen maar wel begrijpelijk. Daphne: pas weer terug in de limelight, vlotte babbelaar, aangenaam om naar te kijken. Eddy: dirigeert het programma, als Eddy er is dan is er leiding. Bridget: soms een haaibaai tegen de mannen, maar de mannen hebben dat ook wel nodig, de laatste tijd is ze wat milder, verrassend, je weet nooit wat Bridget nou weer gaat zeggen. Diederik: een mede-Mensaan, en dat merk je, dus daar kan ik niets negatiefs over zeggen, wat een taak om het altijd maar over corona te moeten hebben, gelukkig krijgt hij de laatste tijd ook het woord over andere onderwerpen. Miljuschka: als je die over eten hoort praten dan loopt het water in je mond. Je merkt gewoon dat het een passie van haar is. Leco: uitermate deskundig, en je krijgt het gevoel dat je naar iemand luistert die discreet is en dat punt zullen zijn klanten wel in hem waarderen. Jeroen: de royalty specialist. Af en toe bijt hij van zich af als hij meent dat de koning er slecht vanaf komt. Komt zeer deskundig over, anders dan andere royalty specialisten die duidelijk hun info meer van de zijlijn vergaren. Michiel: duidelijk, zoals zoveel Nederlanders, een democraat. Praat vaak vanuit het standpunt eenoog is koning in het land der blinden. Rob: in het begin wat stotterend. Tegenwoordig een hoofdattractie en dat weet hij. Hij maakt duidelijk voor het effect behoorlijk harde opmerkingen. Dat vind ik wel leuk. Lekker direct. Daan: bij Editie NL zat hij niet echt op zijn plek. Maar als een groeibriljant beter geworden en nu een prettige presentator bij Boulevard. Een goede wingman. Eric: soms lijkt het wel alsof het hem pijn doet om te praten. Lex: een houten klaas. Aran: die zie je overal, de society man. Weet met iedereen een praatje te maken. Je moet het maar kunnen. Arno: af en toe ben ik het niet met hem eens over zijn mode uitspraken. Maar zeker deskundig. Al mag hij zich wel wat meer in de jeugd verdiepen. Nikki: altijd een feest voor het oog. Maar alsjeblieft zeg wat minder verkleinwoordjes. Je hebt het niet tegen een kind, weet je.  John: de best geklede man van het programma, dat geeft rust, vaak wel erg vooringenomen in zijn opinies. Kees: die vond ik nogal anaal gefixeerd, rigide maar in die beoordeling heb ik me vergist. Lekkere babbelaar. Al kan het wel wat mij betreft soms wat meer diepgang hebben. Clarice: eerst alleen maar droog de wet opnoemen en gelukkig tegenwoordig ook wat sappige details in haar verhaal. Welke kleding Clarice die avond draagt is altijd weer een verrasing. Pfoe. Dat zijn er meer dan ik berekend heb.

Conclusie: RTL Boulevard is een leuk programma om naar te kijken. Maar wel, maar dat is in geheel tv-land het probleem, veel oudere presentatoren, er mag wel wat een stuk, zelfs een hoop, meer jeugd in. En meer diversiteit en dan heb ik het niet over het eenzijdig Albert Verlinde-effect of de enkele knuffelaar excuus. Want Boulevard heeft niet alleen veel oudjes in dienst maar het is ook nogal een wit programma. En dat is in deze tijd beschamend. Voor de rest: Helemaal Toppie!!!!

Ik kijk naar RTL Boulevard voor de roddels. Opgevoed als ik ben met de Privé, de Story en de Weekend. Roddelen wordt als kwaadspreken getypeerd maar ik zeg maar zo: "Het is geen kwaadspreken als het waar is."

Oorlog: De Naakte Waarheid.

 Er is een oorlog gaande. Die gaat om de Aarde, uw leven, uw ziel. Wij worden 24/7/365 aangevallen door een vijand die in verschillende vormen bestaat: 1. Virussen en bacteriën. 2. Geesten, entiteiten en demonen, dienaren uit de hel. 3. Reptielen: schildpadden, krokodillen, komodovaraan, slangen, ook dienaren van het kwaad. 4. Planten en bomen. 5. Insecten. 

In principe komt elke daad waarbij een mens schade oploopt niet vanuit zichzelf maar door de invloed van één of meerdere van deze aanvallers. Ook in het grote geheel is oorlog, dus ook de huidige, niet ontstaan vanwege land of wraak of geld maar door de invloed van deze vijanden van de mensheid op onze regeerders.   

In oude tijden was de mensheid slaaf van de Goden. De mensheid moest arbeid verrichten voor hun en grote offers brengen, zoals tempels bouwen of dieren en zelfs mensen offeren. Toen de mensheid eenmaal vrij was van de Goden is zij met dit offeren gestopt, terwijl er nog zoveel entiteiten over zijn die gevoed willen worden. Al eerder heeft er reiniging plaatsgevonden van deze negatieve invloeden met de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog waarbij de aarde middels vuur werd gereinigd, maar ze allemaal te vernietigen vergt meer. 

Om te begrijpen hoe dit proces verloopt voeg ik nog enige entiteiten toe: Bergen, rivieren, de zee. Eeuwenlang halen deze hun offers binnen. De bergen via lawines die zich over bergbeklimmers storten en via bussen die zich in ravijnen storten, de rivieren door veerboten die zinken of zwemmers die verdrinken, en de zee wordt gevoed door de stroom vluchtelingen in schamele bootjes die regelmatig zinken.

Het simpelste voorbeeld is de bergen: Op de een of andere manier is in het hoofd van sommige mensen opgekomen dat ze de bergen moeten beklimmen, dat ze de top moeten bereiken. Daar is geen enkele reden voor. Toch zit die dwanggedachte in hun hoofd. En met gevaar voor eigen leven beklimmen die mensen de berg. Zelfs als er een weer- of lawinewaarschuwing is. Zelfs als ledematen zo bevroren zijn dat ze afgezet moeten worden. De bergen willen hun offer en door de mensen een wens in te fluisteren dat ze de top moeten halen en dat ze dan een winnaar worden, en de gedachte in te fluisteren dat mochten ze opgeven dat ze dan als verliezers worden gezien, doen de bergbeklimmers daar alles voor. Ze geven hun geld daaraan uit, ze verliezen menig zweetdruppel tijdens de voorbereiding, ze doen de moeite om daar naar toe te reizen, ze brengen spullen mee naar de berg en laten die achter waaronder hun ontlasting, en dan is de ingefluisterde wens om de top zo groot dat men al zijn krachten inzet om de berg te beklimmen en dat zelfs in de gevaarlijkste omstandigheden. En het zijn juist die omstandigheden die zorgen dat de berg zijn offers binnenhaalt: dode bergbeklimmers. Of dode skiërs. En in mindere mate alle energie en kosten die vooraf zijn uitgegeven aan de voorbereiding. De berg wil bloed en wij geven het.

Nu gaan we naar een ingewikkelder voorbeeld en met deze uitleg hoop ik u inzicht te verschaffen in alle andere slagvelden gecreëerd door de vijand. De zee neemt en de zee geeft. Al eeuwenlang vergaan er boten op zee en verdrinken er dus ook mensen in die zee. U begint het patroon te zien: Ook de zee wil offers. De boten zijn in de huidige tijd zo goed dat er eigenlijk nog maar weinig schipbreuk wordt geleden en als het gebeurt hebben we de middelen om de zeevaarders te redden. De zee krijgt zijn offers dus niet meer. De laatste tijd echter weer wel doordat vluchtelingen de Middellandse Zee op gaan met krakkemikkige boten. Die zinken. En de meeste vluchtelingen kunnen niet zwemmen en verdrinken dan. De zee heeft zijn offer gekregen.

De vluchtelingen komen voornamelijk uit Syrië, Afghanistan en Afrika. We gaan Syrië bekijken. De burgeroorlog in Syrië is ontstaan als een uitloper van de Arabische Lente. En de Arabische Lente is begonnen door economisch slechte omstandigheden, armoede, en de start komt doordat een verkoper zich uit pure nood in brand stak. Er zijn dus omstandigheden van armoede gecreëerd. Met name door economische uitbuiting door regeerders die ingefluisterd krijgen dat ze zich moeten verrijken. En dan is er de verkoper die ingefluisterd krijgt dat hij zichzelf in brand moet steken. Het eerste offer is binnen. Er ontstaat een golf van geweld. Meer offers. Deze verspreidt zich naar Syrië waar er al frictie is tussen 2 stammen met ieder hun eigen vorm van religie. We zien hier dus een situatie dat men elkaar benadeelt vanwege een andere afkomst maar ook vanwege een andere religie: soennieten en sjiieten. Een splitsing die ooit in de islam is ontstaan vanwege ruzie over de opvolging van Mohammed. Dat accepteren we als een normale situatie maar als we doordenken is er geen enkele goede reden om elkaar te doden alleen omdat die persoon anders bidt dan jou. Toch doen we dat. Ingefluisterd door de vijand. De soennieten in Syrië gaan protesteren en de sjiieten onder leiding van Assad onderdrukken die protesten met gebruik van geweld, arrestaties en martelingen. Er zijn dus protesten ontstaan, met andere woorden er is de mensen ingefluisterd dat ze de moeite moeten doen om op straat te gaan schreeuwen ondanks dat ze het risico lopen om gearresteerd of gemarteld te worden. Geen weldenkend mens doet zoiets maar er is ons wijs gemaakt dat idealen goed zijn, en zelfs zo goed dat idealen het waard zijn om voor te sterven. Assad aan de andere kant is bereid om zo ver te gaan dat hij zijn eigen burgers laat doden en op vreselijke manier martelen. Het alternatief was geweest dat hij wordt afgezet en zijn pensioen in Dubai doorbrengt. Klinkt best goed. Maar nee, Assad moet en zal zijn macht behouden. Daar is geen enkele goede reden voor behalve dat er is ingefluisterd dat als je regeert een winnaar bent en als je afgezet wordt een verliezer bent. Zoiets zagen we al eerder bij de bergen, we schijnen daar gevoelig voor te zijn en de vijand maakt maar wat graag gebruik van deze gevoeligheid.

De mensen slaan op de vlucht. Willen naar een veilig gebied. Maar "toevallig" moeten ze daarvoor een zee over. "Toevallig" zijn daar geen goede boten voor. En "toevallig" is die wens om te vluchten zo groot dat ze ondanks slechte weervoorspellingen toch de zee opgaan. Omdat "toevallig" de mensensmokkelaars hun vertellen dat dit de enigste kans is voor de vluchtelingen om over te steken.

Zo zien we 12 uur later op tv dat er weer een boot met vluchtelingen is gezonken en dat daarbij 74 mensen zijn verdronken. De zee heeft zijn offer gekregen: Bloed.

Met deze voorbeelden probeer ik u te laten begrijpen dat alle incidenten waarbij ons rampspoed overvalt en mensen sterven, terug te leiden zijn op entiteiten die hun offers willen binnen halen. Wilt u minder rampspoed dan zullen we offers moeten brengen. Dat zie ik niet snel gebeuren omdat de mens in principe een vrek is, dus is het enigste alternatief dat we ons moeten wapenen tegen de vijand. De eerste stap daarin is het proces en de dynamiek daarvan begrijpen. 

Ik wil dat u goed begrijpt dat elke negatieve gedachte die u heeft niet vanuit u zelf komt. Het wordt u ingefluisterd door deze vijanden. 

Kennis is kracht. Bevrijd u van uw ketenen. 

Schaamte

 In 1992 ben ik begonnen met de eerste biertaxi van Nederland. ´s Avonds laat en gedurende de nacht bier bezorgen bij de mensen aan huis in Dordrecht en soms ook Zwijndrecht. Met daarbij als extra "hoofdpijnpoeder." Niet Dicht heet het bedrijf. Folders laten ontwerpen en dan in de nacht rondrijden om die in de bus te doen van huizen waar op dat moment het licht brandt. Ook wil ik tv-reclame maken en ik neem dan ook contact op met het lokale tv-station De Trom. Een afspraak is snel gemaakt en 3 dagen later staat een colporteur in een net pak voor mijn deur in de Stadspolders. Meteen valt me op dat zijn gulp open staat. Wijd open. Ik doe net alsof ik het niet zie om de man geen gezichtsverlies te geven en we hebben een goed gesprek over het afsluiten van een contract voor reclame. Maar al die tijd speelt door mijn hoofd dat de man zijn gulp open staat. Een man die duidelijk moeite heeft genomen om serieus over te komen door een net pak aan te trekken. Concentreer je Erik, denk ik, gewoon in de ogen blijven kijken en de absurditeit van de situatie verdringen. Terwijl ik dit denk, enigszins geamuseerd over de man in wat onbestemd leedvermaak, valt mijn oog op mijn salontafel waar wij tweeën om gecentreerd zijn. Ook ik ben niet zonder zonden, want er staat pontificaal een schoteltje met cocaïne. Zou die man dat gezien hebben? Zelf doe ik alsof mijn neus bloedt. Als hij het gezien heeft is het te laat en kan ik het net zo goed laten staan. Of hij ziet het niet en dan kan ik beter de coke maar laten staan want als ik het weghaal dan merkt hij het zeker op. De man kan minstens net zo goed toneelspelen als ik want ik zie geen enkel teken bij hem, niet in zijn stem of een terloopse oogblik, dat hij het schoteltje heeft gezien. Uiteindelijk staan we op en met een handdruk nemen we afscheid. 

Deze vrijdag is het mijn beurt. Ik heb een afspraak met Cees, mijn bewindvoerder. Normaal loop ik in mijn appartement in Delfshaven in een joggingbroek maar speciaal voor deze ontmoeting  heb ik een spijkerbroek aangetrokken. Wanneer Cees er is ontvouwt een leuk en geanimeerd gesprek waarbij we zoveel kletsen dat ik af en toe regelmatig een slok water moet nemen omdat ik last krijg van een droge mond. Het moment suprême is altijd als Cees en ik gaan onderhandelen over mijn uit te geven budget. Soms krijg ik 20 euro, soms meer. Vandaag probeer ik geld los te krijgen om een nieuwe trui te kopen. Cees merkt terloops op dat ik ook een nieuwe broek nodig heb. Even schiet de gedachte door mij heen dat ik wel broeken heb maar dat die inderdaad nogal versleten zijn, maar de trui verkrijgen is het hoofdonderwerp. En in mijn lichtautisme, zoals gediagnostiseerd door mijn vroegere collega's van de reclassering, ga ik ook gewoon door met mijn verzoek om financiële steun voor het kopen van een trui. Anders dan normaal ben ik niet zo gemotiveerd. De armoede begint te wennen. Ik draag ook al jaren tweedehands truien van de Kledingbank en daar ben ik best tevreden mee. Die ochtend heb ik al een afspraak gemaakt met Alice, mijn woonbegeleidster van de Nico Adriaan Stichting, om weer eens langs te gaan daar. Ik heb dan ook geen succes bij Cees. Maar maak je niet meteen zorgen mensen, ik krijg wel extra geld voor boodschappen. Toch de prioriteit voor vandaag, en morgen, en overmorgen. 

Cees moet weg. De man heeft het druk. Druk is goed zeg ik altijd. En met een handdruk nemen we afscheid. Het beloofde extra geld is binnen en ik kleed me om, voor de boodschappen te gaan doen. Ja, en dan komt het. Er zit me toch een scheur in mijn spijkerbroek die ik het hele gesprek heb aangehad. Tjongejongejonge. Heb ik nou de hele tijd zo tegenover Cees gezeten? En ik begrijp dat Cees dezelfde beslissing heeft genomen als ik ooit met de man met de open gulp. Net doen alsof je niets merkt om me geen gezichtsverlies of erger nog schaamte te geven. 

Ik kijk even naar mijn broek met de scheur. Begrijp nu de terloopse opmerking van Cees over een nieuwe broek kopen. En maak me er voor de rest niet druk over. Het moment ligt achter me. Is niet te herstellen dus het heeft geen zin. En Cees heeft me niet het gevoel gegeven dat ik me moet schamen. Andere broek aan en hup, op naar de supermarkt. Chips kopen staat op het menu. 

Het absolute dieptepunt is als ik in Milaan rondloop als dakloze. Door het aangekoekte vuil valt mijn kleding uit elkaar en ben ik naakt. Dit gebeurt op het politiebureau en een behulpzame, of grappige, politieagent pakt een vuilniszak, maakt daar nog 3 extra gaten in, en geeft die aan mij. En zo loop ik even later, slechts gekleed in een vuilniszak, zelfs geen hoed van Edgar Vos op, door Milaan. Die situatie heeft maar een half uur geduurd want als ik een bouwterrein passeer word ik geroepen door bouwvakkers die mij de gelegenheid geven om te douchen en mij daarna kleding geven om aan te trekken. Waarvoor grote dank. Gelukkig zijn alleen een handvol Italianen van dit desperate moment getuige geweest en weet niemand in Nederland hiervan.  

Er zijn weinig situaties waarin ik me schaam. Wel dingen die ik achteraf beter had kunnen doen. Waarin ik weer eens als een bulldozer de situatie heb afgehandeld en dat wel met wat meer tact had kunnen doen. Achteraf.