Op klokslag 24.00 van het begin van het nieuwjaar van 2010 heb ik mezelf bekeerd tot de islam, dit was aan de vooravond van de Arabische Lente. De officiële bekering, door de Shahada ( geloofsbelijdenis ) uit te spreken, gebeurt 6 maanden later in het bijzijn van 4 getuigen bij de Mevlana moskee. Om mijn geloof te verdiepen waar ik verder weinig van afweet dan de aanbidding van Allah, volg ik een opleiding bij de Islamitisch Universiteit. Het is een gezellige klas en wat leuk is, is dat iedereen bijzonder gemotiveerd is. Geen proppengooiers of roddeltantes in mijn klas. Regelmatig komt in ons gezelschap een enthousiaste senior leerling zitten die opvalt door zijn enorme kennis. Hij is de latere imam van de moskee Esselam. Ik ben gezegend met 2 goede leraren. Eén in de teksten van de Koran, en één in de Hadith, uitspraken van de profeet Mohammed. Regelmatig hebben we discussies in de klas over de juiste interpretatie van teksten en wat zo prettig is in de islam: als ik betere argumenten heb dan krijg ik gelijk maar als mijn gesprekspartner betere argumenten heeft dan geef ik hem of haar gelijk. Een logische, bijna wiskundige, aanpak van discussie waar ik de standpunten bij andere religies als onwrikbaar heb beleefd.
Zo herinner ik me een discussie over wat nu belangrijker moet worden geacht: de teksten van de Koran of Hadith en Soenna, de uitspraken en navolgbare gewoontes van Mohammed. Er wordt de gangbare gedachte uitgesproken dat Hadith en Soenna belangrijker zijn want het zijn de woorden van Mohammed, de grondlegger van de islam. In mijn natuurlijke staat van altijd een tegenpositie innemen trek ik partij voor de Koran maar ik kan mijn vinger er niet precies op leggen waarvoor ik dat vind. Het is dan ook moeilijk om mijn gesprekspartners te overtuigen van mijn gelijk aangezien het meer een gevoelskwestie is dan een arsenaal van goede argumenten. Vlak voor het einde wanneer de laatste seconden wegtikken van de lestijd valt me echter iets in: "De Koran is de woorden van Allah en de Hadith zijn de woorden van Mohammed." Dat is een steekhoudende redenering en we sluiten de klas af met de consensus dat de Koran boven de Hadith staat.
Moslims hebben ergens in hun geloofsbeleving gevonden dat als ze doodgaan hun lichaam eeuwig begraven moet zijn in afwachting van de Dag van Opstanding, de Lange Dag. Alle respect voor deze eruditie. In de meeste islamitische landen is plaats zat voor al die lichamen want het overgrote deel van die landen bestaat uit woestijn waar niemand profijt van heeft. In Nederland echter waar moslims ook de praktijk van eeuwig begraven willen praktiseren, is ruimte beperkt, elke vierkante centimeter heeft een bestemming maar ondanks dat heeft men hier en daar een begraafplaats kunnen oprichten. Als autochtone Nederlanders hebben we alleen eeuwige graven voor de rijken die er tienduizenden euro's tegen aan gooien om een vaste plek te verkrijgen liefst met een grafsteen erop die 2000 kilo weegt of als je het helemaal mooi wilt maken een tombe als graf. Zo'n mooi huisje waar sommige daklozen graag gebruik van maken in de winter. Voor ons minder gefortuneerden worden we met zes kisten boven op elkaar in de grond gegooid en na 10 jaar worden onze lichaamsresten op de knekelberg gegooid. Een berg botten van iedereen door elkaar ergens in een hoek van de begraafplaats. Zelf vind ik het wel een mooi voorbeeld van integratie dat moslims Nederland tegenwoordig waardig genoeg vinden om hun lichaam te laten begraven. Toch een teken dat ze zich meer Nederlanders voelen dan Marokkaan, Turk of Somalier, en dat mag ook wel als je hier 30 of 40 jaar gewerkt en geleefd hebt.
Nu heb ik toch een kantteking in deze kwestie. Zoals sommige van mij weten zie ik mezelf als purist, niet zozeer in mijn handelen want die is zeker laakbaar af en toe, maar wel in mijn gedachten en handelingen. Dat betekent dat als ik iets zie wat in mijn ogen beter kan dan is mijn mond genoodzaakt om dat uit te spreken.
Laat ik ter zake komen. Ik weet niet waar het principe van een eeuwig graf vandaan komt. Ik begrijp dat men, net als de Joden, meent dat het lichaam volledig bewaard op zijn rustplaats moet wachten tot de Lange Dag omdat dan de opstanding tot een weer levend lichaam mogelijk is. Dit is echter niet wat in de Koran staat. Of in ieder geval niet wat we uit de Koran kunnen afleiden. In de Koran twijfelt Ibrahim ( Abraham ) de eerste moslim, de Hanif ( een ware, rechtlijnige gelovige ) aan de opstanding van het lichaam en dan laat Allah hem een vogel in stukken snijden, de 4 stukken op verschillende plekken liggen, en voor de ogen van Ibrahim worden de verschillende stukken bij elkaar gevoegd en staat de duif op uit de dood. Ik meen dat we hieruit kunnen afleiden dat het niet uitmaakt wat er met ons vlees gebeurt, het kan desnoods in een vat met zuur opgelost zijn, Allah heeft de macht, en Allah is de bezitter van alle macht, om deze lichamen weer samen te stellen tot een geheel, en vervolgens op te laten staan uit de dood.
Met deze column roep ik niet op om islamitische gewoontes te veranderen maar voor degene waar een eeuwig graf niet mogelijk is gebleken, achtergelaten in de woestijn, verdronken in zee, of oorlogsslachtoffer, hoop ik enige troost te kunnen geven aan achtergelaten familie. Het is niet haram om niet een eeuwige rustplaats te hebben, het is halal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten