Nou zal het allemaal wel mee vallen. We zitten op een grote boot en een beetje heen en neer wandelen kan geen kwaad doen. Maar een boot heeft onderhoud nodig. Moet tiptop in orde zijn, altijd in hoogste paraatheid voor die ene plotseling opduikende ijsberg. Een ramp kan ons elke moment overvallen en ik kan u zeker 7 tikkende tijdbommen noemen die onze Aarde catastrofaal kunnen verwoesten. De boot blijven bijhouden, elk roestgaatje meteen dichten, elke niet werkende lamp meteen vervangen, kan het verschil maken of we, als die tijd ooit daar is, met 7 miljard mensen overleven of slechts met 500 miljoen. Ook dat laatste, en nu klink ik misschien nogal hard, kan opgevangen worden in de veerkracht van onze overlevingsdrift. Wanneer we kijken naar de geschiedenis zijn er al wat voorvallen geweest die ons ernstige klappen hebben gegeven en dan is binnen 100 jaar de oude populatie hersteld. Tot nu toe kwamen de rampen apart mocht het echter ooit zo zijn dat deze door een tweede gevolgd wordt of zelfs nog een derde dan zorgt de verspreiding van mensen die de eerste ramp veroorzaakt dat het verlies aan levens relatief beperkt wordt volgens mijn kansberekening.
De dynamiek van de grilligheid van het lot ook bekend als God´s wil is moeilijk te voorspellen. Zelf ga ik uit van het principe Goede Tijden, Slechte Tijden. Na goede tijden komen slechte tijden en na slechte tijden komen goede tijden. Als een sinusgolf. In ons werk als redders, matrozen, bootwerkers, trotseren wij die golven en proberen de dalen minder diep te verkrijgen en de toppen te verhogen. Maar de natuur, de zee, de rivier is wild. Wil niet getemd worden en tegelijkertijd weet de rivier dat zij geen waarde bezit als onze boot er niet op vaart. Af en toe moeten we gewoon ons verlies pakken. Slikken en de klappen opvangen. Altijd winnen kan. Maar dan bouwt zich alleen maar een grotere tegenkracht op en wanneer die uiteindelijk losbreekt is het geen tik tegen het hoofd maar een doodsklap. Letterlijk. Dus we moeten zorgen dat net zoals in een stoommachine of raffinaderij, er regelmatig druk van de ketel afgaat. En dat betekent dat we pech moeten hebben. Dat we klappen krijgen. Ons verlies moeten pakken. Na een pak slaag kan je jezelf afstoffen en weer opstaan, bij een doodsklap zinkt onze boot. En dan zal de rivier ons bedekken. Wachtend. Wachtend op de volgende boot. De volgende poging om de rivier te bedwingen. De rivier is geduldig. Laten wij ook zo leven. In harmonie met de rivier. Eén worden met de cadans van het ritme van de rivier om de Goden te worden waarom heel dit toneelspel begonnen is.
Onze thuishaven, bij u bekend onder de naam Hof van Eden, is dichtbij. Er is mij vanuit het kraaiennest toegeroepen dat zij in zicht is.
"Don't fuck it up." Jocko Willink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten