Koffie

 Koffie. Voor veel mensen onontbeerlijk. Een verplichting tijdens het ochtendritueel. Warm. Heet. Vol met cafeïne. Dat wekt een mens op. Sommigen drinken het zwart, sommigen met melk en suiker, en sommigen drinken bij Starbucks. Die laatsten tellen niet mee als koffiedrinkers, die scharen we onder de frisdrankliefhebbers.

Gisteren liep ik zo te denken dat wat ik de hele tijd als een vloek heb beschouwd eigenlijk een zegen voor mij is geweest. Vaak loop ik te schelden op mijn ouders dat ik in zoetigheid ben opgevoed. En daarbij geef ik ze natuurlijk de schuld van mijn dikke buik. Iets wat eigenlijk wel de grootste klacht is in mijn leven. Maar op 55-jarige leeftijd wordt het een beetje kinderachtig om je foute gewoontes te wijten aan het feit dat je ooit toen je 5 was moest huilen en niet binnen 2 minuten getroost werd. Toch heeft die opvoeding die in suiker doordrenkt is, wel gezorgd dat ik geen bier lust en dat is een grote zegen. Want als ik kijk naar de richting die bierdrinkers zijn gegaan dan ben ik blij, zeer blij. dat ik dat pad tenminste niet heb hoeven lopen. 

Het zoetekauw zijn zorgde ook dat ik geen koffie lustte. Ik kreeg er zelfs braakneigingen van als ik het rook. Thee was mijn favoriet. Versterkt door mijn eerste echte vriendin die een echte theedrinker was. En mijn eerste vrouw heb ik daarop ook geselecteerd. Ik kan me nog goed mijn eerste date met haar herinneren waarbij we na een nacht stappen in de ochtend in mijn tuin belandden en daar thee dronken uit mijn speciaal daarvoor aangeschafte Royal Albert servies. 

Pas rond mijn 28e ben ik aan de koffie gegaan. Ik had een verwarde periode, tegen psychose aan, en was in politiebureau Eendrachtsplein vastgezet. Omdat ik wist dat ik ervan moest kotsen vroeg ik om koffie. En binnen een paar minuten lag de vloer onder mijn spuug. Een agent zei me dat ik die vloer moest schoonmaken en gaf me een dweil waarna ik vrolijk de volledige cel: vloer, muren en plafond, onder het mengsel van koffie en braaksel smeerde. Saillant detail was dat er een ex van me werkte op dat politiebureau maar ik kon nog wel zo helder denken dat ik deed alsof ik haar niet herkende tijdens weer zo'n laagtepunt in mijn leven.

Ik was wel die grens over. Sindsdien lust ik koffie en drink het dan ook graag. Vaak met melk en suiker. Geen koffiemelk, die is vaak geschift, en geeft een vieze, vettige smaak aan de koffie. Alleen melkpoeder. Daar kan je niet fout mee gaan. Het vaste recept is 1 eetlepel melkpoeder en 1 eetlepel suiker. Als dat beschikbaar is. Anders wordt het een variant daarop. 

Er zijn behoorlijk wat herinneringen bij mij aan koffiemomenten. Het drinken van een koffie verkeerd in Parijs. O, wat lekker. Nooit meer ergens terug kunnen vinden. Ja, de naam wel maar zoals in Parijs? Nee, alleen imitaties. Dan is er dat moment dat ik in Ethiopië werk als vrijwilliger en word meegenomen door een lokaal iemand naar zijn huis en hij daar koffie voor me zet. Onvergetelijk. Een mijlpaal in mijn leven. Ook die keer dat ik een espresso dronk met een dikke suikerbodem op het vliegveld van Addis Ababa wachtend op een maat van me die die dag zou arriveren, staat gebeiteld in mijn herinnering. Hetzelfde jaar, 2007, was ik in Rome en daar zette een Romein op de Italiaanse manier koffie voor me. Een historisch moment. Vaak heb ik geprobeerd om thuis deze koffie te herhalen. Maar volgens mij moet je daar Italiaan voor zijn om zulke lekkere koffie te kunnen zetten. En dan is er dat moment in Londen waar ik een espresso drink recht tegenover Beers gezeten. Op mijn werk drink ik mijn koffie zwart. Die is als asfalt. Ideaal voor de werkdag.

Een tijdje heb ik nog in mijn ochtendroutine een wandeling naar de koffiebar op de Meent, waar ik dan een espresso neem ( met in gedachten altijd de film Limits Of Control ), een glaasje water ernaast om de mond goed schoon te spoelen zodat je de espresso zo goed mogelijk kan proeven, en de krant erbij, en vaak met een koekje. Ze hebben lekkere koekjes daar. Maar met de grote verhuizing in 2013 is dat verwaterd.

In 2014 heb ik een huis gekregen inclusief een koffiezetapparaat. Dat is een tijd goed gegaan. Snelfilterkoffie. Niet bijzonder spectaculair. Dus maakte ik er niet vaak gebruik van. Toen ging die kapot. Waarschijnlijk kortsluiting. En van het nieuwe apparaat die ik daarvoor in de plaats kreeg ben ik nooit achter gekomen hoe die nou precies werkte. Uit noodzaak ben ik dus overgestapt op oploskoffie. Kreeg ik vroeger braakneigingen van koffie, oploskoffie was een reden voor opname in het ziekenhuis. Maar tegenwoordig ben ik een tevreden drinker van oploskoffie. Zeer tevreden. Ik begin mijn dag ermee. Meteen na het opstaan zet ik water op om te koken. Kies 1 van mijn 8 koffiebekers uit en vul die vervolgens met 1 eetlepel melkpoeder, 1 eetlepel oploskoffie en 2 zoetjes. De oploskoffie doe ik na de melkpoeder zodat ik kan zien of het me gelukt is om 2 zoetjes in de koffiebeker te doen. Deze waarneming lukt niet als ik de melkpoeder bovenop de oploskoffie zou doen. Dan kookt het water. Zeer belangrijk. Niet geduld hebben om water te koken en genoegen nemen met warm water bederft de oploskoffie totaal. En dan giet ik het water bij de koffie. Even goed roeren. Ik neem mijn gevulde koffiekop mee naar de huiskamer. En dan tijdens de ochtendstilte, de stilte voor de storm, drink ik langzaam en helemaal genietend van dat moment mijn koffie op. De dag kan beginnen!