Seriemoordenaars

 Er is een Netflix-serie uitgekomen over de seriemoordenaar Dahmer en die is ontzettend populair. Hoge kijkcijfers. Zelfs RTL Boulevard wijdde er gisteren een item aan. Ze lieten ook wat beelden zien en die waren schokkend. Anders dan eerdere films over Bundy en Tsjikatilo waar we slechts de seriemoordenaar op jacht zien gaan, zien we in de serie over Dahmer ook wat de jager doet met zijn prooi. En dat is niet mals. Vreselijk zelfs en ondenkbaar. Ze hebben het verfilmd en dat is schokkend. Zeer schokkend. Ik ben zelf iemand die extreme beelden op tv moeilijk kan kijken terwijl ik met de werkelijkheid weinig moeite heb. En dus heb ik wel in boeken over de uitvoering van seriemoordenaars gelezen en behoorlijk wat real life beelden gezien maar de gespeelde versie is te heftig voor mij. Sowieso vind ik de figuur van Dahmer weerzinwekkend. En de flitsen die RTL Boulevard liet zien hebben dat beeld alleen bevestigd. Of ik de serie ga kijken is dus nog maar de vraag. Ik ben iemand als de meute naar rechts gaat ga ik naar links. De huidige populariteit is dan ook geen aanrader voor me. Daarnaast ben ik bijzonder preuts en elke verwijzing naar seks in een film, dus ook binnen het spectrum van seriemoorden, is voor mij een reden om niet te kijken. Ik voel me daar ongemakkelijk bij. 

Als kind las ik fictie. Veel fictie. Bibliotheken heb ik uitgelezen. Mijn eerste interesse op non-fictie gebied waar ik boeken over ging verzamelen rond mijn 18e waren pitbulls. Fascinerend onderwerp. Hondengevechten. Ik heb er zelfs enkele bijgewoond. Zeer heftig. Ik heb geen beeld in mijn herinneringen dat ik in die tijd las maar dat moet wel want de inhoud van die boeken kan ik mij zelfs nu, 37 jaar later, nog op mijn netflits laten verschijnen. Later heb ik mij ook verdiept in de misdaad. Mijn toenmalig vakgebied. Van die teksten weet ik weinig meer behalve dat ik te pas en onpas opeens citaten begin te citeren tijdens de koffie aan mensen die ik nog geen 5 minuten ken. In 2002, 35 jaar oud ben ik gaan werken in De Zon, een sociaal pension voor oudere alcoholisten en daar verbleef ook Otto Rust. Otto was een kleine man, kort door de bocht, vond dat hij altijd gelijk had, behoorlijk temperament. Ik had met de meeste bewoners geen moeite om er de baas over te spelen maar met Otto ging ik die strijd niet aan. Daar was mijn omgangswijze als automatisch er één van respect. Otto was het die mij aanraadde om me te gaan verdiepen in seriemoordenaars. Dat is wel een sleutel geweest die paste in het slot. Ik ben me in seriemoordenaars gaan verdiepen en inmiddels heb ik zeker 30 boeken en 100 documentaires en films bekeken over dit onderwerp. Een obsessie vind ik een sterk woord maar fascinatie is zeker aan de orde bij mij. De dood en bloed en de extremen hiervan vind ik, zoals zovelen, interessant. Dat is macaber. Zeker. Maar het is ook het leven. En een mens moet een hobby hebben. Dus waarvoor niet eentje die ook de meest donkere kant van het leven bestrijkt. Waar de duivel verkeert.

Er zijn verschillende kanten aan seriemoordenaars. De achtergrond, zijn leven en denken, de daden, de jacht en het doden van de prooi, het opsporingsapparaat, politie en crime scene, en het profiel, interviews en psychiatrische analyse. De slachtoffers laat ik buiten beschouwing. Net zoals seriemoordenaars zie ik deze als een pop. Dat is een bewuste keuze want als ik de prooi als mens zou zien en dus ook het verdriet, angst en pijn ga doorvoelen van slachtoffer en familie en vrienden dan is mijn kijk op het fenomeen seriemoordenaar niet meer rationeel en doorspekt met emoties waardoor ik alleen nog maar een monster zie en het verschijnsel niet op de juiste, wetenschappelijke manier, kan ontleden. 

Er zijn behoorlijk wat dingen die ik wil zeggen maar daar is deze column te kort voor. Even kort de kernpunten. 

1. Films over misdaad zoals Godfather, Casino, Goodfellas maar ook Texas Chainsaw Massacre of Deep Throat zijn in mijn ogen een verheerlijking van misdaad door Hollywood en bedoeld als subliminale boodschappen om de maatschappij te veranderen. In dat beeld past ook de serie over Dahmer. Zeker omdat deze al zijn gruwelijke daden weergeeft. 

2.  Seriemoorden, moorden, vermissingen, mensenhandel en andere misdaad zijn allemaal met elkaar verbonden. Er zijn officieel al behoorlijk wat moorden maar het aantal vermissingen is een veelvoud daarvan en zeker de helft van deze vermissingen kunnen we zien als slachtoffer van een moordenaar. Gezien de hoeveelheid moorden en de doortrekking van deze moorden in alle aspecten van het leven kunnen we zeggen dat deze subcultuur een zeer aanzienlijke invloed heeft. 

3. Zelf ken ik veel moordenaars. Die mag ik wel. En hun mogen mij wel. In principe is iedereen in potentie een moordenaar. Het grote verschil met een soldaat in de oorlog en een moordenaar in onze samenleving is dat de moordenaar vaak weerloze mensen doodt. Dat kan de soldaat ook gebeuren maar die heeft een legitieme reden. Een beetje zoals het verschil tussen kapers en piraten. Het doden van iemand in vredestijd vergt echter een bepaalde mindset die we normaal niet vinden onder burgers.  

4. Op dit moment hoor je niet veel over moderne seriemoordenaars. Veel van de stof komt uit tijden die achter ons liggen. Dat ligt aan het feit dat veel van die mensen tegenwoordig massaschutter worden om hun binnen roerselen extern te uiten, dat is meer in de mode, maar ook mijns inziens dat de moderne seriemoordenaar slimmer is geworden en zich prima weet te verstoppen binnen het kader van mensenhandel, daklozencircuit, orgaanhandel en rijke mensen die een leuke hobby zoeken. Ze zijn er wel. Ze verstoppen zich alleen beter. 

Kop eraf zou ik zeggen.