Het hoofd is leeg vandaag. Suf van te lang geslapen. Dat komt door die koude en donkere nachten. In de zomer is het echt een stuk moeilijker om te slapen. Langer daglicht en hoge temperaturen zorgen dat het een karwei wordt om in de zomer wat slaap te krijgen. In de winter kan het gebrek aan slaap weer worden ingehaald. Lekker snurken onder dat warme dekbed. Het is een bepaald bioritme waar ik inmiddels aan gewend ben. Ik heb een jaarbioritme. Een maandbioritme. Een weekbioritme. En een dagbioritme. Al jaren geleden beseft ik dat ik een speelbal ben van de getijden en dat alleen met een stoïcijnse houding die golven enigszins te temmen zijn.
Het hoofd is leeg en vanuit de media schieten onderwerpen als valsspelen, onze omgekeerde vlag en Dordrecht in mijn denken. Omdat ik me niet zo wil bezighouden met politiek gaat de omgekeerde vlag weer de deur uit. Dordrecht heb ik genoeg over gezegd. Vind ik. En Dordrecht kan ook best zonder mij. En ik zonder hun. Geen column schrijven is ook een optie maar dat is een beetje in tegenspraak aan deze inmiddels getypte regels en ook in zwaar conflict met mijn doel om over 1 jaar een boek te publiceren van alle columns die ik elke dag van dat jaar heb geschreven.
Valsspelen dus. In de media omdat er een schaker is die vals zou spelen. Als jochie en als tiener hield ik van spelletjes spelen. Vaak in mijn eentje omdat niemand met me wilde spelen. Ik nam dan alle rollen van de verschillende spelers op me. Daar zijn denk ik wel die karakter trekken van de kameleon in geboren. Later speelde ik met anderen. Die speelden vals. Niet zozeer om van mij te winnen, denk ik nu, maar meer om mij te jennen. Dat lukte ook aardig en tot groot vermaak van mijn vrienden wierp ik dan ook regelmatig een speelbord door de kamer. Waarop er werd geconcludeerd dat ik een slecht verliezer ben. Dat is ook wel zo. Ik geef het toe. Stoïcijns als ik vandaag de dag ben pak ik mijn verlies. Verlies van status. Verlies van respect. Verlies van geld. Verlies van gezondheid. Maar ziedend brand er een woedend vuur in me, die denkt: "Wacht maar. Wacht maar. Mijn tijd komt nog wel."
Nu denk ik dat al 15 jaar. 15 jaar zit ik met een "losing streak." Dreun naar dreun moet ik incasseren in het spel des levens. Vele malen neergeslagen sta ik elke keer weer op. Soms kruipend in de ring om me aan de touwen op te trekken. Vroeger was het leven makkelijk voor me. Mijn ouders hadden voldoende geld dus ik heb nooit gebrek gekend. En toen ik het ouderlijk huis verliet hoefde ik maar een wens in mijn gedachten te krijgen of die ging terstond in vervulling. Nu mag ik al blij zijn als het me lukt om brood te kopen in de supermarkt. Want ja, de vrachtwagen is niet gekomen, of te laat. of al het brood staat nog in het magazijn, waterschade, een staking, de Apocalyps, of er is een stormloop op brood geweest van al die moedertjes die in mijn buurt wonen. Wat er fout kan gaan is inmiddels fout gegaan. En vaak ook. Murphy's law.
Er wordt een schaker beschuldigd van valsspelen. Zelf zegt hij dat de anderen slechte verliezers zijn. Al geeft hij toe vroeger vals gespeeld te hebben. Laatst hebben ze hem minutieus onderzocht maar daar is niets bij gevonden. Dat zegt weinig natuurlijk in deze tijd waarin microfoons zo klein kunnen zijn als een LSD microdot. Zelfs iemand naakt neerzetten in een voor radiogolven geïsoleerde ruimte is geen garantie dat iemand niet kan valsspelen. Het apparaat kan inwendig geïmplanteerd zijn. Of de man kan een techniek hebben gevonden die ontraceerbaar is. Maar waarvoor gaat iemand valsspelen? Ik zou niet zo willen winnen. Zelfs als de inzet wereldwijde roem of een grote geldpot is. Het is toch een bijzonder slag van mensen die valsspeelt en ik wil daar als van nature nieuwgierig mens ook zeker in de toekomst de nodige tijd in steken om erachter te komen waar hem dat nou in zit.
Valsspelen. Dan ben je, ook als je wint, in mijn ogen een loser.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten