Een tijd geleden ben ik in dienst getreden van God. Ik bid: "God, aanvaard mijn lichaam en ziel als Uw bezit. Dat Uw werken door mij geschieden. Ik wil Uw gereedschap zijn." Sindsdien voer ik mijn taken uit zonder vragen te stellen. Eén van die taken is deze column schrijven.
Andere mensen hoor ik beweren dat ze hele gesprekken met God hebben, zo verloopt mijn communicatie niet. Mijn eerste prioriteit als soldaat van God is een onafhankelijke cel te zijn. Iemand die op eigen initiatief handelt vanuit de gegeven richtlijnen en niet iedere dag aan de deur van de CEO staat te kloppen. Het contact is dan ook sporadisch en eigenlijk beperkt tot enkele wanhoop momenten om te laten weten dat God altijd bij me is, of een monoloog van een woord of een enkele korte zin die tegen mij gezegd wordt waarin belangrijke informatie is. Bij elkaar niet meer als 10 contacten in een periode van 25 jaar die alles bij elkaar opgeteld in totaal niet meer dan 5 minuten hebben geduurd.
Mijn werk komt voor uit een drang die ik voel opkomen. Inspiratie zou je het kunnen noemen. Dat kan zijn een kerk te bezoeken, maar dat kan ook zijn om een wandeling te maken aan het strand of even een graffiti te spuiten op een reclamebord. Meestal legaal, soms tegen de wetten van het land in. Door ervaring wijzer geworden sluit ik tegenwoordig het illegale uit. Mijn mogelijkheden zijn een stuk beperkter in de gevangenis dus is mijn tweede prioriteit uit de gevangenis te blijven. Ook vermoeiende activiteiten accepteer ik niet meer want mijn derde prioriteit is zorgen voor mezelf. Een goede gezondheid zorgt dat ik een goed gereedschap ben.
Wat moeilijk is gaat automatisch niet door. Vaak hoor ik mensen zeggen dat je weerstand moet overwinnen om je doel te halen. Ook meen ik zeker dat een tegenkracht het werk van de duivel kan zijn. Maar ik ga uit van het principe dat een manier om wat goed is te kwalificeren als goed, is dat het makkelijk is. Ik begrijp wat mensen zeggen over de tegenkracht van de duivel. Over dat goede doelen alleen door hard werk te bereiken zijn. Maar dat is niet mijn uitgangspunt. Ik ben makkelijk. Je kan blijven doordenken over alles maar er is ook een tijd dat je een beslissing moet nemen welk de praktische strategie is voor je levensbeoefening. En beslissingen nemen ben ik goed in. Zeer goed zelfs. Daar heb ik mij in geoefend door lijstjes te maken. Top 10's van mooiste gebouwen, mooiste liedjes en mooiste vrouwen. Dat is altijd wel een momentopname. Wat goed is nu, kan slecht zijn over 5 minuten. En andersom.
Ik beoefen de islam. Mijn besluit tot bekering is voor mij als Nederlander een tegennatuurlijke geweest en is dan ook voorafgegaan door een zware worsteling. Net zoals Moeder Teresa ben ook ik regelmatig overvallen door twijfels. Maar tegenwoordig ben ik zeker in mijn geloof door de vele tekenen die ik mocht ontvangen. U hoort me niet zeggen dat u nou moslim moet worden. Ik geloof in de almacht van Allah en dat betekent dus dat alles wat op Aarde is en gebeurt komt vanuit Allah. De reden van het bestaan van diverse religies is in mijn opinie dat er diverse mensen zijn, diverse culturen, en dat er voor ieder smaakje een aangepaste religie is ontworpen. Daarnaast ben ik geen missionaris. Geen zieltjeswinner. Ik zeg u niet wat u moet doen. Daar is al genoeg over geschreven. De beste manier om mensen les te geven is niet om ze de kennis rechtstreeks te geven, dat komt niet binnen, maar om ze te gidsen. Ze nieuwsgierig te maken en dat men zelf achter de waarheid komt.
Het christendom geeft veel. Ik ben gezegend doordat ik bij elke religieus rituaal die ik bijwoon, onafhankelijk van religie, de Heilige Geest over me voel komen. En de sterkste ervaringen daarin waren in Londen tijdens een handoplegging.in de methodisten kerk gelegen tegenover Westminster Abbey, en recentelijk tijdens een dienst in de HH. Laurentius en Elisabeth Kathedraal van Rotterdam waarbij de zalven geheiligd worden. De Bijbel is ook zeker een mooi boek met fantastische verhalen waarin een mens veel kan vinden.
Ik ervaar puurheid, een smetteloze schoonheid, wanneer ik de Koran lees, bid, of een bijeenkomst in de moskee bijwoon. Als moedjahedien zijnde strijd ik niet met de AK-47 maar met de pen en noem ik mezelf geen fundamentalist of extremist maar purist die het zuiver monotheïsme, Tawhied, vindt in de islam.
Dat laat niet los dat mijn dienst aan God tegelijkertijd ook een dienst is aan de mensen, alle mensen. En zo probeer ik in het leven te staan. Een ieder is mijn vriend of vriendin, mijn medemens. Ik ga voor wat mij is opgedragen: "Leef, en verspreid het woord van God door met je aanwezigheid een voorbeeld te zijn."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten