Geheugen

 Er zijn 4 terreinen waarop ik constant bezig ben om mezelf te verbeteren: Geheugen, afvallen, praten en bewegen. 

Afvallen is wel genoeg over te vinden op het internet. Bewegen ook. Praten heb ik moeten leren. Ik ben als jochie een stil ventje meestal spelend met lego of speelgoedsoldaatjes, of aan het lezen. Meer dan 1 woord komt er eigenlijk niet uit bij mij. Wel kan ik dan al schrijven en ik herinner me dat ik 5 gulden win bij een dictee wedstrijd. In mijn tienerjaren lukt het praten beter al gaat het dan maar over één onderwerp: stelen. En later drugs. Pas als ik op mijn 35e begin aan de studie Sociaal Pedagogisch Hulpverlener aan de Hogeschool InHolland leer ik de kunst van converseren en sindsdien ben ik blijven ouwehoeren tot vervelens toe. Ik heb wat schade in te halen, weet je. Ook maak ik een bewuste keuze om beter te luisteren naar mensen. Dat wordt meer gewaardeerd en zorgt voor betere sociale relaties. Zelfverbetering is een doorlopend proces. 

Waar ik met een dikke buik, slechte conditie en stommetje spelen wel kan leven, kan ik dit niet wat betreft geheugen en dan heb ik het over een slecht geheugen. Mijn grootste angst is toch wel om Alzheimer te krijgen of op een andere manier hersenschade op te lopen. Dat komt doordat mijn intellectuele vermogens de grootste trots zijn van dit haantje. Deze zorgen voor een functioneren op topniveau en zoals iedere kampioen je kan vertellen als je eenmaal de top bereikt hebt wil je daar altijd blijven. Al is het maar om die schreeuwende eerzucht te bevredigen die zo kenmerkend is voor de winnaar.

Al snel merkte ik dat ik niet functioneerde in de maatschappij. Een buitenbeentje was. Vertoeven tussen mensen met een gelijk opleidingsniveau vind ik vermoeiend, niet stimulerend, en eigenlijk heel saai. Ik val voor mijn gevoel dan ook buiten de boot. Ik kijk meer op tegen de jongens van de straat dan tegen een cum laude afgestudeerde en sluit me dan ook aan bij een straatbende. Anders dan later, hoef ik me niet te bewijzen om volledig geaccepteerd te worden. Maar misschien ben ik daar een beetje naïef in want in die tijd heb ik al heel wat kattenkwaad uitgehaald en is het alom bekend dat ik al jaren karate train. Op dat moment ben ik een leerling van de regels van de straat en zeker later toen ik in de drugswereld verkeerde heb ik door schade en schande behoorlijk wat vaardigheden geleerd. Zelfs zoveel dat ik durf te beweren dat er niemand rondloopt die me nog iets kan leren over de straat, op een enkele zigeuner na dan misschien. 

Door mijn ziekte heb ik behoorlijk wat hersenschade. In 3 jaar heb ik 5 psychoses. En in het begin zit ik kwijlend in een stoel als een kasplantje. Vanuit dat punt ga ik revalideren met als stimulans de herinnering van wat ooit was. Ik ga mee doen met Geheugentrainer van Omroep MAX, met zoekplaatje. Ook begin ik met een computergame die je voorwerpen laat zoeken in een vol scherm. Ik probeer te lezen. En ik probeer de Koran uit mijn hoofd te leren, in de Nederlandse taal. Arabisch is iets teveel gevraagd. Schaken pak ik op. En langzaamaan ga ik van simpele games naar meer complexere, lukt het me om in een sessie meer bladzijden te lezen, lukt het me om complexere schaakproblemen op te lossen. En recentelijk beleef ik mijn grote triomf als ik merk dat mijn kortetermijngeheugen weer werkt. 

Eigenlijk is die wens om intelligent te leven nieuw leven ingeblazen in het Pieter Baan Centrum te Utrecht, toen mij werd verzocht een IQ-test te doen en ik, altijd competitief zijnde, mijn beste beentje voorzette. De test had enkele ongebruikelijke vragen die me wakker maken. Ik wil meer. Meer. Ik wil weer beter denken. Ik wil die professor worden waarvan de potentie in mij aanwezig is. Ik wil die man worden die intelligenter is dan de meesten, aan de top komen van de intelligentsia. En tegelijk wil ik nooit het contact verliezen met de straat. Die is mij dierbaar geworden. Die is mijn familie. 

U begrijpt dat is schipperen. Maar ik durf te zeggen dat het is gelukt. Mijn volledige potentieel heb ik nog niet behaald. Altijd is er wel meer te leren. Altijd is er een verdieping in relaties waardoor nieuwe akkers wachten om ontgonnen te worden. Mijn attitude is simpel: Ik ben slim, maar ook dom. Slimheid zorgt dat ik dingen begrijp. Domheid zorgt dat ik dingen wil leren. 

Nu heb ik een punt bereikt na jarenlang revalideren dat er een voor mij aanvaardbaar functioneren ontstaan is. Onlangs ben ik begonnen met de studie MA Effectief  Leiderschap. Gedreven naar meer. Meer kennis. Zelfverbetering. En zo...in al die ambitie ben ik verworden tot de eeuwige student.